Lords of the Fallen

Belangrijk om hierbij te weten, is dat dit vervolg tevens dienst doet als een soft reboot. Er zijn links naar de originele titel, maar als je die niet hebt gespeeld, zoals mij, gaat de game op zichzelf ook prima werken. Dit in tegenstelling tot de game zelf bij release, die kampte met heel wat performance-problemen die op dit moment heel kenmerkend zijn voor games die draaien op Unreal Engine 5. Toegegeven zijn er sindsdien patches verschenen die een drastische verbetering hebben bewerkstelligd, maar soepeltjes draait het nog zeker niet.

‘’Geïnspireerd’’

Dit is spijtig, want van de vele games die mosterd uit Shibuya-ku hebben gehaald, heeft HEXWORKS het recept als een van beste nagemaakt. Vooral de invloeden dan Dark Souls en Bloodborne zijn bijna tastbaar in elk aspect van het spel, zoals healing, save points en combat. En dat is prima. Goed gejat is beter dan slecht bedacht. Toch is het meer dan een kopie van dé succesformule.

Waar Lords of the Fallen mee poogt diens eigen stempel te drukken, is met de Umbral Lantern. Deze lichtbaken kan worden gebruikt in de wereld van Mournstead om een blik te werpen op de wereld van Axiom en daar dingen te gebruiken. Deze wereld kan worden gezien als een soort schaduwzijde, een andere kant van de medaille, waarin dingen in grote lijnen hetzelfde zijn, maar soms net toch even anders. Zo kan in Axiom een brug zijn die je kunt gebruiken om een klif in Mournstead te passeren of is een muur die hier jouw pad blokkeert daar nergens te bekennen. Blijf echter niet te lang daar hangen, want de wereld weet dat je er niet thuishoort en stuurt steeds sterkere vijanden op je af om dit recht te trekken. Leuk voor de die-hards en de grinders, maar tenzij je een goede grip hebt op waar de exits liggen, is het een verloren strijd als je niet snel zat een sprintje trekt.

Een grimmige vakantie

Dat je niet rustig die wereld kan verkennen, is ergens wel zonde. Net als de werelden van FromSoft barsten Mournstead en Axiom van duistere sfeer. Je krijgt regelmatig een onbehagelijk gevoel als je een nieuw gebied betreedt en raakt niet zelden verdwaald in deze wereld. Doorgaans is dit een minpunt, maar in een titel als deze is dat een belangrijk deel van de ervaring, wat je enkel kunt waarderen als de wereld goed genoeg is opgezet. Op dat front heb ik niets te klagen, daar het typische onheilspellende gevoel van je scherm spat en zelfs door je speakers galt.

Een punt waar HEXWORKS wel duidelijk zijn meerdere moet bekennen, is in combat. Het werkt prima en is ook vloeiend, maar de laag van polijst is beduidend dunner dan bij die andere ontwikkelaar. In ruil daarvoor heeft het wel een unieke mechanic er doorheen gemengd door ook hier de Umbral Lantern een rol te laten spelen. Spelers kunnen het gebruiken om de zielen van tegenstanders uit hun lijf te trekken voor extra schade en stun, maar dit kost wel resources en moet je dus spaarzaam gebruiken. Zo kun je langzaam maar zeker je weg naar het einde banen, waarvoor je op zijn minst dertig uur uit mag trekken.

Conclusie:

Lords of the Fallen zet niet de nieuwe standaard voor het soulslike-genre, maar van de vele klonen die ons medium overspoelen, is het wel een van de betere. De wereld is prachtig vormgegeven en heerlijk om in te verdwalen, de Umbral Lantern is een interessante gimmick en de tweede wereld die je erdoor ziet geeft een heel ander gevoel aan het spel. Helaas is het niet altijd even makkelijk daarvan te genieten door het probleem genaamd Unreal Engine 5.