Column: Buzz! was het hoofdingrediënt voor een quizavond

Als kind zien voor iedereen de avonduurtjes in het weekend er anders uit. De een wordt voorgelezen door zijn ouders, de ander gamet nog een paar uurtjes door en weer een ander kijkt gezellig TV met de ouders. In mijn jonge jaren keek ik veel TV-shows mee met mijn ouders. Veelal spelshows. Shows waarin deelnemers soms op de meest bizarre manieren punten moesten scoren of simpelweg vragen moesten beantwoorden. Bordspellen als Triviant en Party & Co. passeerden naast deze TV-avonden dan ook regelmatig de revue. Mijn ouders zijn wandelende Wikipedia-catalogussen. Er valt nagenoeg niet van te winnen. Toch haalde ik het omstreeks 2008 in mijn hoofd om Buzz! in huis te halen, dé quizgame van het moment.

Wat betreft de aanschaf van Buzz!, was ik in principe 'a little bit late for the party'. De game had in 2006 al het levenslicht gezien op de PlayStation 2, maar de franchise werd uiteindelijk doorgetrokken naar de PlayStation 3. Met Buzz!: Quiz TV stapte ik in. Samen met vier wireless Buzzers kocht ik het spel bij de lokale Bart Smit. De overstap naar de PlayStation 3 ging wat betreft Buzz! niet alleen gepaard met de nodige verbeterde graphics, maar ook van bedrade naar draadloze Buzzers. Buzzers zijn kastjes met daarop vier kleuren (voor vier verschillende antwoorden) en een grote rode knop die vooral als bevestigingsknop werd ingezet. De aanwezigheid van de Buzzers zorgde ervoor dat de quizvibe al meteen aanwezig was. Een slimme zet van Sony.

Wie denkt dat je vervolgens in een eentonige spelshow terechtkwam, heeft het goed mis. De game kende tal van modi die je telkens weer op het puntje van je stoel lieten zitten. Vaak was er ook een extra competitief element aanwezig. Zo kon je bij een goed antwoord taarten gooien en tegenstanders uitschakelen. Of iemand vanaf een gigantische duikplank in de smurrie werpen. Soms was het meer op de speler zelf gefocust. Je kon bijvoorbeeld gokken of je een vraag goed had en daarmee punten inzetten. Genoeg afwisseling dus!

Voor de echte quizmasters onder ons, was er ook altijd de mogelijkheid om zelf een quiz te maken en deze online te zetten. Deze quizzen waren vaak van een degelijke kwaliteit, waardoor het aantal vragen gigantisch was. Ondanks de vele speelsessies kwam het dus zelden voor dat je telkens dezelfde vragen voor je snufferd kreeg. Dat is fijn voor de kritische vrienden die denken dat jij alle vragen al kent als je een keertje wint.

Je vraagt je inmiddels misschien af of ik met Buzz! wel eens van mijn ouders kon winnen. Bij Triviant was ik namelijk vaak kansloos. Ik kan jullie vertellen: dat kon ik! Volgens mijn vader had dit vooral te maken met het feit dat Buzz! ook iets van je vraagt qua reactiesnelheid. Of dat daadwerkelijk de reden was enkele van mijn winstpartijen... wie zal het zeggen?