Column: Mijn collega is een weeb

Aan het begin van de coronapandemie leerde ik Sil kennen. Hij vroeg mij de redactie te versterken. Al snel bleek diezelfde Sil de drukste redacteur van de redactie. Niet per sé in gedrag, maar wel in het aantal games dat hij er per maand doorheen weet te werken. Al snel was dat niet het enige wat mij intrigeerde. Los van het aantal games, had hij ook bijzondere voorkeuren. Je maakt Sil vooral blij met een goede visual novel, al dan niet met het nodige vrouwelijk schoon. Of een typische Japanse rpg in de niche. Een bijzondere jongen, die Sil.

Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in het begin niet veel van zijn voorkeuren begreep. Ja, er waren wel wat raakvlakken. Final Fantasy: Tactics en Etrian Odyssey doen mij verlangen naar zomervakanties zonder al te veel verplichtingen. Ook ben ik net als Sil een genieter van indie-titels en verkies ik deze regelmatig boven het triple A-geweld. Toch past zijn liefde voor de onbekende titel veel meer dan die van mij, als kit in haast alle voegen van de Japanse game-industrie.

Japanofiel

Niet heel lang geleden ben ik aan Yakuza: Kiwami begonnen om te snappen waarom deze serie zo gewaardeerd wordt. Op Discord werd ik middels PB’s met Sil bijgepraat over de werking van de real-life Yakuza op de momenten dat ik enthousiast berichten stuurde over de game. Niet alleen speelt hij Japanse games, leest hij manga en kijkt hij naar anime, zijn kennis reikt verder. Al snel kwam ik er achter dat de obsessie van Sil een naam heeft. Hij is een weeb, iets waar ik nog nooit van had gehoord. Kort gezegd: een westerling die overmatig gefascineerd is door de Japanse (pop)cultuur.

Het is niet mijn bedoeling om een mederedacteur te verheffen tot een stereotype weeb. Maar het is wel degelijk een facet uit zijn persoonlijkheid die mij prikkelt. Elke keer dat  ik een titel opwerp die ook maar een beetje die richting opgaat, heeft hij deze gespeeld. Sterker nog, doorgaans komt hij terug met een lijst games die ook of misschien wel meer de moeite waard zijn. Zo gebeurde het dat er nu een paar visual novels en dungeon crawlers in mijn wenslijst op de Switch staan. Zodra deze in een sale verschijnen, vrees ik dat ze snel gekocht zullen worden.

Eerste handreiking

Onlangs ben ik al door de knieën gegaan en heb ik de visual novel: World End Syndrome gekocht. Deze is inmiddels bijna volledig doorgespeeld. Ondanks dat de game zelf niet mind-blowing is, dient deze wel als introductie tot een voor mij geheel nieuw genre. Veel leeswerk met af en toe een keuze en de mogelijkheid om meerdere alternatieve verlopen te bewandelen. Dit bevalt mij wel. Ik ervaar vooralsnog weinig emotie en spanning bij World End Syndrome maar heb mij inmiddels ook laten vertellen dat er veel betere keuzes zijn. Drie keer raden door wie.

Ook ben ik begonnen aan Mary Skelter 2, een typisch Japanse dungeon crawler. Een hele nieuwe wereld opent zijn poorten en laat mij zien dat ik in een veilige Westerse cocon ben opgegroeid. Verhaallijnen kunnen veel gekker, vreemder en bovenal gestoorder dan ik gewend ben. Het onderscheid tussen de toch al vreemde cultuur en de gestoorde waanzin die men daar kan bedenken vloeit als een dubbelvla door elkaar heen en creëert een aanval op mijn brein. Het is zeer vermakelijk en tegelijk vervreemdend opgezet allemaal. Meermaals vraag ik mij af wat ik aan het spelen ben en hoe ik dit aan een ander uit kan leggen. Het staat redelijk ver af van waar ik mee opgegroeid ben. Ik keek en kijk amper anime en heb hooguit wat One Piece manga gelezen.

Kleine cultuurshock

Waar ik misschien nog het meest aan moet wennen, is de frequentie waarop men zonder enige of een vergezochte context vrouwelijk schoon aanbiedt aan de speler. De protagonist valt uiteraard bij toeval onhandig bovenop een vrouw. Of er kon geen ander standpunt gekozen worden als een kikvorsperspectief achter een ronde partij billen. Ik zit in het kamp dat dit vooralsnog onnodig seksistisch vindt, maar ik realiseer mij dat dit vanuit onze cultuur de politiek correcte gedachte is. In Japan krijgen dergelijke scènes de naam fanservice mee. Scènes die niet per sé nodig zijn voor het verhaal, maar dienen als extra amusante of opwindende vulling.

Mijn zoektocht in de Japanse burelen is nog niet klaar. Ik hoop dat er nog wel wat dingen op mijn pad zullen komen, want stiekem is zo’n popcultureel uitstapje best aardig. Het verruimt mijn blik en laat mij door mijn favoriete hobby zien hoe culturen verschillen. Wel wil ik hierbij beloven dat ik nooit een weeb zal worden, hiervoor ben ik te westers georiënteerd. En dan daarbij, één weeb in de redactie is al genoeg. Al gaf deze wel aan dat otaku of Japanofiel een betere benaming is. Ik heb nog veel te leren.