Column: Poging tot een nieuwe hobby

Iedereen kent het wel: de gedachten die er in je hoofd spelen terwijl je game laadt. Enige tijd staar je ofwel naar de tips, welke je overigens al tientallen keren hebt gezien of je ziet jezelf in de reflectie van je scherm. In dat laatste geval ga je nadenken. Gedachten die niet per se iets met het spel te maken hebben. Een ingeving die je zegt: “Wat doe ik in mijn leven? Ik moet iets zinvollers doen met mijn tijd.”. Op een dag besloot ik om die gedachte voor één keer serieus op te nemen.

Zo gezegd zo gedaan. Niet dezelfde dag natuurlijk, want de game was juist opgestart. “Ik doe het morgen wel”. Die middag overliep ik in mezelf wat mijn interesses zijn. Zo kan ik binnen die perken een andere hobby proberen. Even denken: geschiedenis, films, muziek, dieren, games, ... De enige optie die enigszins realiseerbaar was, bleek geschiedenis te zijn. Door films zit je ook maar op je kont en beweeg je nog minder dan wanneer je games speelt. Muziek was ook geen optie: ik kan totaal niet zingen of een instrument bespelen. In mijn geval zou het resultaat afgrijselijker klinken dan dubstep. Met mijn (huis)dieren hou ik me wel bezig, hoewel ik daar geen hele dag mee kan vullen. 

De keuze viel dus op geschiedenis. Omdat dit een onderwerp is, waarin vele onderwerpen me boeien, besloot ik om modelbouw te maken. Eerlijk gezegd was dit mijn tweede poging tot modelbouw. Als mannetje van 12 jaar kocht ik samen met mijn vader de bouwdoos ‘F-16 Tigermeet’ van het merk Revell. We zouden er samen aan bouwen. Dit ging enkele dagen goed, de grote stukken waren intussen gelijmd. Pas toen er meer aandacht voor de details vereist was, begon het aan mijn kant van de samenwerking te slabakken. Al snel gaf ik het op en mocht mijn vader het afwerken. Ironisch genoeg kwam het schaalmodel toch op mijn slaapkamer te staan. Eigenlijk was ik er ook best trots op, terwijl mijn vader er het meeste werk ingestoken had. Ach, toen had ik nog niet voldoende geduld. Nu zal alles veranderen. Dacht ik. 

Bovenstaande afbeelding toont de exacte bouwdoos, waarover gesproken wordt.

Via internet kocht ik dus een bouwdoos van MiniArt, de Spartan Hoplite. Gebaseerd op een Spartaanse soldaat uit de vijfde eeuw voor Christus. Deze is vergelijkbaar met de soldaten uit de film 300. Als ik zag wat voor kunstwerkjes sommige mensen van zoiets kunnen maken, kon het resultaat erg mooi worden. Natuurlijk verwachtte ik nog niet teveel van mezelf, aangezien ik nog een beginner was. Buiten het feit dat mijn vader hier en daar tips meegaf, deed ik alles zelf. Alle onderdelen waren uitgesneden, gelijmd en de naden van het plastiek -dat veroorzaakt werd bij het smelten- waren grotendeels weg gevijld. De vorderingen gebeurden snel. Tot plots het project stil liep. Ik had namelijk nog niet alle benodigde verf. De kleuren brons, metaal en dergelijke ontbrak ik. Helaas zijn veel modelbouwwinkels in mijn omgeving gestopt of verhuisd. Zelfs de verf kun je nog amper ergens kopen. Ja, ik kon het op internet kopen, maar daar vond ik ook weinig.

Momenteel staat het gedeeltelijk afgewerkt model nog steeds aan de kant. Ik blijf zoeken achter verf en hopelijk bemachtig ik deze snel. Alhoewel het saai klinkt, is het leuk en ontspannend om aan zoiets te werken. Ik ga het zeker meer doen. Dan doe ik ervaring op en word ik mogelijk beter. Tot die tijd geef ik m’n vader inspiratie mee voor zijn modelbouw. Hij heeft al zoveel gebouwd dat hij soms niet weet wat hij nog kan doen. Mijn Spartan Hoplite zal later zeker op mijn kamer staan. Dan kan ik daar naar kijken. Straks zal ik sowieso weer een laadscherm te zien krijgen. Dit keer zal de gedachte echter anders zijn. Iets in de aard van: “ Een andere hobby is minstens even leuk”. Misschien probeer ik later wel nog eens een nieuwe bezigheid uit.

Zo zou het resultaat er ongeveer uit moeten zien.