Column: Pro Evolution Soccer: het kind dat nooit volwassen werd

De eeuwig durende discussie over welke voetbalgame nu beter is, wordt elke dag wel gevoerd. Het is een gegeven wat nooit onderzocht is, maar wat eigenlijk zonder twijfel kan worden aangenomen. De fanschare van Pro Evolution Soccer zal nooit toegeven aan FIFA en andersom wordt het ook een moeilijk verhaal. De argumenten variëren van uitgave tot uitgave. Vroeger hielden de fans van PES zich vast aan de idealistische gameplay, terwijl de aanhangers van FIFA altijd konden pochen over het grafische plaatje. Ik behoorde tot de fanschare van Pro Evolution Soccer…met de nadruk op ‘behoorde’.

Want ja, ik ben overgestapt naar de eeuwige rivaal. Ja, ik speel FIFA. Ben ik nu een verrader, omdat ik mijn serie niet trouw blijf? Heb ik mij laten kennen? Nee, dat is onzin. Iemand met een gezond verstand kiest namelijk voor de beste game op de markt en sinds jaar en dag is Pro Evolution Soccer dat niet meer. De serie is in verval geraakt en niet zo’n klein beetje ook. Pro Evolution Soccer is geen schim meer van dat wat zij in haar gloriedagen voor menig gamer wist te betekenen. Historische voetbalavonden. Editten tot je er bij neer viel. En vooral: de Master League.

Het is eigenlijk heel kort en krachtig samen te vatten. Voor de PlayStation 3 en Xbox 360 was Pro Evolution Soccer de onbetwiste nummer één. Sinds de komst van de next-gen consoles lijkt het alsof de ploeg, die verantwoordelijk is voor de eerdere delen, met hun dikke reet ergens op een tropisch strand zijn gaan liggen, waarna ze zijn vervangen door een stel randdebielen eerste klas. De serie is naar de verdoemenis geholpen. Iets wat mij destijds deed besluiten de overstap te wagen. Op welk vlak schoot Pro Evolution Soccer dan tekort? Op welk vlak niet kun je je beter afvragen. In een tijd waar online gaming doorbrak wisten de Japanners verschrikkelijke servers beschikbaar te stellen. In een tijd waar een nieuwe standaard werd gezet voor grafische pracht, gaf de ontwikkelaar niet thuis. In een tijd...wat een doodzonde.

Wanneer ik terugdenk aan de dagen dat PES meer invloed op mij had dan regen op mijn humeur, dan kan ik een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken. Direct uit de schoolbanken sprintte ik naar mijn vaste PES-maatje, om vervolgens een middag lang alle potjes te verliezen. Ik snapte er geen bal van; alle tactieken werden tevoorschijn getoverd. Lange halen snel thuis, combinatiespel…niets hielp. Werd ik dan altijd scheel getikt? Nee, maar ik won simpelweg nooit. Maar, als het mij dan toch lukte om één van de 493 wedstrijden te winnen, dan werd de popcorn gepakt en ging ik er goed voor zitten. Mijn eeuwige rivaal kon namelijk totaal niet tegen zijn verlies en ging gigantisch door het lint wanneer ‘het spel hem in de steek liet’.

De symptomen van onbegrip die zich vervolgens voltrokken gingen van kwaad tot erger. Eerst was het wat gescheld, vervolgens werd er een controller door de kamer gesmeten, die vervolgens bij elkaar moest worden geveegd. Op het volgende niveau werd het gehele surround system van de muur getrokken en werd de TV van een paar klappen voorzien. Het laatste niveau dat werd bereikt, betekende ook definitief het einde van Pro Evolution Soccer. De schijf werd uit de console gehaald en werd vervolgens uitvoerig getest op ‘stuitbaarheid’, waarna het schijfje alle hoeken van de kamer zag. Zoals u begrijpt was ik mijn leven niet zeker, wanneer ik de score eens positief voor mijzelf kon laten uitvallen.

Inmiddels speel ik sinds jaar en dag FIFA. Waarom? Omdat FIFA beter is dan PES. Heb ik met FIFA ooit nog zulke memorabele momenten meegemaakt? Nee, nooit. FIFA zal ook nooit slagen in het bewerkstelligen van zulke fantastische herinneringen. En de vriend waarmee ik al deze herinneringen beleefde? Die weigert inmiddels nog voetbalspellen te kopen. Of dit op advies van een therapeut is gebeurd, is nooit bekend geworden.