Gamen Zonder Grenzen: Ayakashibito

Hoewel we hier in Europa geen tekort hebben aan videogames, pissen we toch verdomd vaak naast de pot als het aankomt op de lokalisatie van bepaalde spellen. Gelukkig is er dan nog altijd de optie om games die je echt niet wilt missen te importeren, maar met het absurde aantal beschikbare spellen is het soms moeilijk om door de bomen het bos te zien. Daarom zullen wij voor dit nieuwe segment zo nu en dan een game importeren, hem recenseren én je vertellen waar je hem kunt vinden. Dat maakt de zoektocht net weer even wat makkelijker.

Vaste lezers van onze website weten ongetwijfeld dat ik een zwak heb voor nagenoeg alles dat uit Japan komt. Videogames, anime en voedsel worden in huize Hendriks in grote hoeveelheden verslonden en zijn daarmee een belangrijk onderdeel van mijn dagelijkse leven. Een ander aspect van Japan wat mij mateloos fascineert, zijn diens mythes vol goden en monsters. Of zoals zij ze noemen: Youkai.

Geschiedenis

Honderden jaren voor de aanvang van Ayakashibito leefden Youkai en mensen zij aan zij. Mensen hielden zich op in hun dorpen en steden, terwijl Youkai een rustig leven in een bos, berg of grot prefereerden. Maar toen de evolutie van de mensheid in een stroomversnelling kwam en het volk in rap tempo diens gebied begon uit te breiden, kwam deze balans in gevaar. Youkai besloten daarom massaal afstand te doen van hun herinneringen en krachten, om zich zo de gedaante van een mens aan te kunnen meten en zich te mengen onder de generale bevolking.

In eerste instantie leek het erop dat deze keuze geen grote gevolgen zou hebben. Dankzij moderne technologie hadden de krachten van Youkai en de zegens die ze ooit brachten geen plek meer in de levens van de mensheid. Maar in de moderne tijd blijkt maar weer eens dat bloed kruipt waar het niet gaan kan. De nakomelingen van mensen die het bed deelden met Youkai ontwaken steeds vaker hun sluimerende krachten, met soms desastreuze gevolgen. Deze mensen noemt men Jinyou en worden gevangen en opgesloten.

Eilandbewoner

Op een afgelegen eiland in Japan staat een ziekenhuis waar Jinyou die zich misdragen hebben in Japan worden opgevangen. En een van diens patiënten is Ryouchi, een jongen met de kracht om metaal naar zijn hand te zetten. Hij ontwaakte diens krachten toen hij als klein kind door een pedofiel werd aangevallen en werd hierna losgerukt van zijn familie. Het gevolg is een jongen die emotioneel afstandelijk is van zijn medepatiënten, getekend is voor het leven, maar tevens weinig anders kent dan het ziekenhuis en daarom content is met zijn leven daar. Iedereen is daarom met stomheid geslagen wanneer hij met behulp van een onbekend meisje uitbreekt en ontsnapt.

Ayakashibito vertelt het verhaal van deze ontsnapping en de gebeurtenissen die erop volgen, evenals een subplot met de agenten die de opdracht hebben gekregen om ons duo te vangen, en doet dit met verve. Elke zin die karakters spreken is voorzien van voice acting van het hoogste niveau en wordt begeleid door artwork dat zelfs veertien jaar na release nog prima zijn mannetje staat. Opties voor hoge resoluties zijn er niet, waardoor het spel slechts een fractie van het scherm kan vullen, maar eens je in het verhaal zit is het makkelijk om hierlangs te kijken.

Storytime

Het verhaal is natuurlijk de kern van elke visual novel en bepaalt in grote lijnen hoe die ontvangen wordt. En die van Ayakashibito kan de game makkelijk dragen. Een tweetal ontsnapte tieners en een getraind eliteteam dat ze probeert te vangen kan op zich al voldoende zijn voor een degelijk vertelsel, maar door de bovennatuurlijke aspecten ervan wordt het zoveel meer dan dat. Plot twists zorgen ervoor dat je regelmatig op het verkeerde been wordt gezet en maken je benieuwd naar wat nog gaat komen, terwijl actiescenes zo nu en dan de boel opschudden. Maar waar het spel van Propeller écht punten mee scoort, is hoe het zijn verschillende eindes aanpakt.

Vertakkende verhaallijnen zijn natuurlijk niets nieuws binnen visual novels, zelfs niet anno 2005. Maar in veel gevallen veranderen deze eindes, indien ze een romantisch of erotisch tintje hebben, niets meer dan met welke potentiële partner je eindigt. Die vlieger gaat slechts half op in dit geval.

In Ayakashibito speelt romance en zelfs erotiek – waarover later meer – een substantiële rol. Maar het is niet de hoofdmoot! Wanneer je met een van de dames eindigt, heb je dus lang niet alles gezien wat het spel te bieden heeft. Elke route beantwoordt een aantal vragen die het verhaal oproept, maar laat andere bewust onbeantwoord, waardoor je gemotiveerd bent om opnieuw te beginnen en de andere opties te verkennen. En pas wanneer je dat meerdere keren gedaan hebt, vallen alle puzzelstukjes ineen en kun je het ware einde ontgrendelen en zeggen dat je het spel echt hebt uitgespeeld. Daarom is het ook eeuwig zonde dat juist dit einde veruit de zwakste van het stel is.

18+

Het woord erotiek zal het al hebben weggegeven, maar Ayakashibito is een eroge, hetgeen staat voor erotische game. Dit betekent dat er regelmatig verwezen wordt naar en gesproken wordt over geslachtsgemeenschap, maar ook dat je ermee geconfronteerd wordt in het verloop van het verhaal. En daar heb ik persoonlijk een dubbel gevoel bij.

In een route kom je gemiddeld vier momenten tegen waarop expliciete beelden te zien zijn. Twee van deze momenten staan vast en twee zijn afhankelijk van de keuzes die je maakt. De scenes uit de eerste categorie, degene die vaststaan, voegen werkelijk niets toe aan het verhaal. Sterker nog, een ervan is redelijk verontrustend binnen de context van het verhaal op dat moment.

Daar Ayakashibito zichzelf heeft verkocht als een eroge, dient het natuurlijk seks te bevatten. Daar heb ik an sich ook geen problemen mee. Maar de twee momenten die out of place voelen, komen relatief vroeg in het avontuur. Dit doet vermoeden dat ze erin gezet zijn om de gamers die spelen om aan hun trekken te komen niet te lang te laten wachten. Binnen de natuurlijke verloop van het verhaal ben je immers al richting het einde voor de kleren uitgaan. Het is jammer dat ze de ervaring op deze manier moesten bedoezelen om spelers tegemoet te komen, maar gelukkig is het niet dermate storend dat het de game in zijn geheel teveel aantast, waardoor onderstaand cijfer meer dan verdiend is.

Import

Hoewel de PS2- en PSP-versies van Ayakashibito overal en nergens te vinden zijn, is de 2005 PC-versie die we voor dit artikel onder de loep hebben genomen een wat lastiger verhaal. Verschillende importeurs hebben het spel zo nu en dan op voorraad, maar daarna is die ook net zo snel weer weg. We kunnen daarom enkel adviseren websites als Amazon, eBay en Play-Asia in de gaten te houden tot deze versie de revue passeert. Dit omdat de vertaal-patch van Ate the Moon Translations, welke je hier kunt downloaden, enkel met deze versie werkt én omdat andere versies gecensureerd zijn.