Ensemble Studios, dat ermee stopte onder invloed van Microsoft vorig jaar, heeft ons heel wat prachtige games gegeven. We gaan even terug in de tijd om een pareltje uit de Age of Empires-serie te herinneren, namelijk Age of Empires II. Een waardig eerbetoon is het minste wat deze game verdient.
In het magische jaar 2000 bracht Ensemble Studios de opvolger van Age of Empires. Waar de eerste game zich afspeelde in de Klassieke Oudheid, concentreerde Age of Empires II zich op het tijdperk van de Middeleeuwen. Je beleeft deze hele periode van de geschiedenis in verschillende standpunten. Zo kan je in de campaign-mode het verhaal naspelen van heel wat belangrijke historische figuren zoals Jeanne D’Arc, El Cid, Ghengis Khan, Atilla de Hun en anderen. Elk van deze verhalen zorgt voor een speelse en leerrijke ervaring. Het was een van de eerst real-time strategy games die verhalen op een boeiende wijze wist te brengen.
Natuurlijk was de game niet alleen goed voor zijn educatieve waarde. Telkens weer wist de gameplay een lach op je gezicht te brengen. Niets was zo leuk als je eigen stadje op te richten en deze uit te bouwen tot een militaire oppermacht. Naast het uitbouwen van het leger, was de verdediging minstens zo belangrijk. De tweede editie gaf ons de mogelijkheid om poorten te bouwen, wat enorm handig was. Deze hadden zelfs de mogelijkheid om gesloten te blijven voor iedereen, waardoor vermeden werd dat er onnodige bezoekers konden binnensluipen wanneer er voetvolk naar buiten wilde gaan. Verder bestond de verdediging uit torens die nog effectiever werden wanneer je er boogschutters in stopte of onderzoek deed naar vuurpijlen op de universiteit.
Natuurlijk kon je met een verdedigende strategie niet winnen. Het offensief was voor elk volk verschillend. Wanneer je gevorderd was van het feodale tijdperk tot het kasteeltijdperk, kreeg elk volk zijn eigen oppermachtige krijgsunit. Voor de Spanjaarden waren dit de conquistadores, die met paard een buskruit de vijand te lijf gingen, terwijl bij de Teutonen dit een gepantserde soldaat was die man en macht kon uitschakelen. Toch had elke unit zijn sterktes en zwaktes volgens het klassieke blad-steen-schaar principe. Zo werden pikemen altijd ingezet tegen paladdins, aangezien deze ruiters op paarden amper door andere manschappen konden worden neergehaald. Wanneer je het leger had samengesteld, kon je best nog enkele stormrammen inschakelen en deze bezetten met soldaten om zowaar een brutere middeleeuwse versie van het Trojaanse paard te creëren om de verdedigende barrière uit te schakelen.
De basis voor elke goede samenleving is natuurlijk de werkende arbeider. Elke arbeider in de stad heeft zijn eigen functie. Zo zijn er houtkappers, schapenherders, boeren, steen- en goudmijners. Ook dragen priesters hun steentje bij de samenleving. Op elke map staan religieuze voorwerpen die enkel een priester kan dragen naar de kerk. Hoe meer voorwerpen je verzamelt, hoe meer extra goud je krijgt. Met al deze grondstoffen is er ruimte voor ontwikkeling voor beter materiaal voor het leger, efficiëntere manieren om grondstoffen te winnen en nog heel wat andere vooruitstrevende dingen. Wanneer je genoeg resources hebt, kan je van tijdperk evolueren waardoor nieuwe units en nieuwe ontwikkelingen kunnen voltrokken worden.
Naast de campaign-modus had de game nog enkele andere modi waar je jouw gezagstalenten kon bewijzen. Zo had je regicide waarbij je met man en macht, tegen elke prijs de koning moest beschermen. Wanneer hij zijn laatste adem uitblies , werd de game onherroepelijk beëindigd in jouw nadeel. Ook kon de klassieke death match game gespeeld worden, waarbij er tot de laatste vijand moest gemoord worden. Ook keerden in het uitbreidingspakket The Conquerors, de wonders van Age of Empires terug. Wie zijn wonder voor een aantal duizend jaren kon laten staan, won de game. Echter kostte het heel wat moeite om dit gebouw op te trekken. Dit kon wel een half uur in beslag nemen. Al deze modi konden ook online gespeeld worden, wat heel wat plezier opleverde.
Age of Empires II was een game waar ik me als kleine gamer kostelijk mee heb geamuseerd. Niet alleen was het boeiend om meer te weten te komen over onze geschiedenis. Dankzij het easy to learn, hard to master principe, kon je al vrij snel iets in elkaar zetten. Wilde je echter goed zijn, moest je werkelijk elke knop door en door kennen plus de beste eigenschappen van elk volk kennen. Dat maakte de game zo gevarieerd en steeds fascinerend om te spelen. Moest je de game nog niet gespeeld hebben, onlangs kwam de game in een heruitgave weer in de winkelrekken te liggen. Een aanrader!