Ooit heb ik mezelf proberen inschrijven bij de plaatselijke voetbalclub. Na de eerste dag viel het me al tegen. Het was warm en we moesten steeds rond het veld lopen. Omdat de hitte bijna niet te harden was, ben ik toen samen met iemand anders aan de trainer gaan vragen of we iets mochten gaan drinken. Met een droog gezicht antwoordde hij met: ‘Nee, achter de training’. Ik ben niet iemand die snel de regels aan zijn laars lapt, behalve als ik het echt beu ben. We zijn zo snel mogelijk naar de kleedkamers gestapt om onszelf te verfrissen. De trainer zeurde erover, maar onze ouders, die langs het veld toekeken, gaven ons gelijk. Ik passeer nog regelmatig langs dat voetbalveld en wanneer de kinderen aan het trainen zijn, denk ik: ‘Blij dat ik daar niet bijloop’.
Mijn sportieve uitspattingen blijven sindsdien beperkt tot wat balletjes trappen in de tuin of in sportgames. Eén van die games is FIFA Street 2. Eigenlijk twijfelde ik tussen de eerste FIFA Street of dit tweede deel. Uiteindelijk ging mijn keuze naar die laatste. Waarom? Ten eerste omdat ik FIFA Street 2 beter vond dat de vorige en omdat die iets verser in mijn geheugen ligt. Misschien ligt het aan mijn vergeetachtigheid, maar alles weet ik er niet meer van. Wel zal ik mijn best doen. Dus laten we beginnen.
Al vanaf het moment dat je FIFA Street 2 opstartte, speelde er nadat je ‘EA Sports Big’ te zien kreeg, een filmpje af. De achtergrondmuziek ‘True Skool’ van Coldcut zette meteen de juiste toon. Je wilt niet weten hoeveel ik dat filmpje liet afspelen. Ik kan het je ook niet zeggen, want ik was al snel de tel kwijt geraakt. Vervolgens kwam je uiteraard in het menu terecht. Er waren bekende speltypen zoals ‘Nu spelen’, ‘Vriendschappelijk’ en ‘Straattoernooi’. Deze laatstgenoemde is eigenlijk de carrière-modus, waar je je eigen speler aanmaakt en wedstrijden speelt over de hele wereld.
Als ik het goed heb, was je uiteindelijke doel om het WK straatvoetbal te winnen. Naarmate je speelde, verbeterde je personage, werd je later aanvoerder van je eigen team en kwam je verschillende bekende voetballers tegen. De voetbalsterren kon je ook rekruteren voor je eigen team. Tussendoor speelde je nieuwe kledij en accessoires vrij. Zo kon je jezelf of je teamgenoten in het spel een andere outfit geven. Met klasse het veld betreden is één ding, stijlvol de tegenstander te slim af zijn en te scoren is een andere zaak.
Zelf speelde ik FIFA Street 2 op PlayStation 2. Met de linkerstick moest je, hoe kan het ook anders, je speler besturen. Met de rechter schudde je moeiteloos de mooiste trucjes uit je mouw… euh… broekspijp. Na een tijdje spelen wist je welke bewegingen je met de stick moest doen en zette je je tegenstander keer op keer voor schut. De keerzijde van de medaille is echter dat zij ook jou konden aftroeven. In het straattoernooi kreeg je verschillende speltypes voorgeschoteld waar je deze kunstjes mocht uitvoeren.
De gewone matchen van vier mensen tegen vier werden afgewisseld met wedstrijden om wie het meeste punten met trucks haalt en voor zover ik weet ook nog een speltype waar je eerst met een ‘combobreaker’ – een extra hard schot dat meestal meteen een doelpunt is - moest halen door drie tegenstanders voorbij te dribbelen en dan op doel te schieten. Geraakte je de bal kwijt, dan werden de rollen omgedraaid. Ik weet nog goed dat ik in dit speltype enorm veel frustraties opliep. Nu probeer ik me te herinneren of er nog meer zulke soorten wedstrijden waren, maar op dit moment laat mijn geheugen me in de steek.
Een ander aspect dat ik – volgens mij – nooit vergeet, is het feit dat ik bijna onverslaanbaar was. Niet dat ik wil opscheppen… ach ik doe het toch al. Op enkele tegenslagen na, waarbij mijn vrienden geluk hebben gehad, won ik steeds elke wedstrijd. Ofwel werd ik uitgedaagd of ik deed het zelf. Het maakt niet uit of je wint of verliest, FIFA Street is altijd het leukste met vrienden. De gewone FIFA is natuurlijk ook tof, hoewel de Street-variant er een schepje bovenop doet. Lekker met je vrienden spelen, hen zenuwachtig maken, uitlachen, het is gewoon erg vermakelijk. 
De radiostations, dus de soundtrack, zit er tevens voor iets tussen. De nummers passen allemaal erg goed bij het spel en ze zorgen voor het typische sfeertje. Er was een optie om je eigen radiostation aan te maken om zo zelf te kiezen welke nummers er werden afgespeeld. Creatieve zielen kregen nog meer ruimte om te doen wat ze wilden.
In de Creation Zone was het mogelijk om nog meer spelers of teams te creëren en om velden te maken. Deze waren op hun beurt te gebruiken wanneer je samen met iemand op hetzelfde scherm speelde. Ja, deze game heeft me enorm veel plezier bezorgd. Ik heb hem meermaals uitgespeeld en heb hem nog een hele tijd terug op mijn PlayStation 3 gespeeld. Wanneer ik de nieuwe FIFA Street bij mijn collectie ga voegen weet ik nog niet. Vroeg of laat komt hij er zeker in.
Als ik deze titel speelde, werd ik tenminste niet uitgeput en kreeg ik geen droge keel. Gewoon even de game op pauze zetten en een frisdrank halen. Dat is het leven, laat anderen zich maar uitsloven. Maargoed, iedereen doet wat hij of zij graag wilt.
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie