Gouwe Ouwe: Final Fantasy X

2013 was een goed jaar voor mij als J-gamer. Titels als Time And Eternity, Black Rock Shooter, Inazuma Eleven 3, Atelier Ayesha, Killer Is Dead en The Guided Fate Paradox verschijnen in groten getale, waardoor ik me zelden hoef te vervelen. In het begin van het jaar verscheen zelfs Persona 4: Golden, die totaal onverwacht het stokje van Final Fantasy X overnam als mijn favoriete game. Wellicht dat ik hem daarom nu pas kan beschouwen als een ‘gouwe ouwe’.

Final Fantasy X was dé game die mij introduceerde met de JRPG. Ik kreeg de game samen met Jak 3 en Ratchet & Clank 3 bij mijn PlayStation 2. Destijds speelde ik wat iedereen speelde: Mario, Tetris, Zelda en Pokémon. Gamen was mij voor meer een tijdsverdrijf, een middel om de slapeloze nachten door te komen. Ik had er wel plezier aan, maar ik keek nooit echt uit om weer te gaan gamen.

Nadat ik Ratchet & Clank en Jak had uitgespeeld schoof ik met enige tegenzin de disc van Final Fantasy X in de gleuf van mijn PS2. Ik had het doosje bekeken, het deed me denken aan een of andere slechte wijvenfilm. Maar zonder alternatief doen we het er maar mee.

Het eerste uur viel ik zowat in slaap, toen kreeg Yuna een vuurmonster en begon het me enigszins te interesseren en voor ik het wist ging mijn telefoon waarom ik aan het spijbelen was. Spijbelen? Ik keek op de klok en zag tot mijn schrik en verbazing dat ik al ruim 14 uur aan het spelen was en dat de avond, nacht en morgen zonder dat ik het merkte voorbij waren gegaan.

Met zware voeten was ik nog aanwezig tijdens de laatste lessen van de dag, om vervolgens met recordtempo terug naar huis te snellen en verder te spelen. Mijn hobby werd mijn passie en ik zette de eerste stap naar de nerd die ik vandaag de dag ben. De avonturen van Tidus, Lulu, Yuna en de rest van de groep staan tot de dag van vandaag in mijn geheugen gegrift. Het turn-based gevechtssysteem wat mij in het begin zo mateloos irriteerde omdat het zo sloom was opende langzaam zijn deuren voor me. Ik zag ruimte om strategieën te ontwikkelen en toe te passen. Karakters levelden (als Pokémon!) en leerden zo nieuwe vaardigheden. Maar dat was niet waarmee Final Fantasy X mij in zijn greep hield

Final Fantasy X is namelijk het perfecte voorbeeld van wat mij aanspreekt in JRPG’s: het verhaal. Japanners zijn heer en meester in het vertellen van fantastische verhalen, waarbij hun creativiteit nergens door belemmerd moet worden. Wie heeft deze game gespeeld en had geen brok in de keel bij de zoenscene van Tidus en Yuna? Wie brak mentaal niet half toen Tidus zijn leven liet om de rest te beschermen? En wie wilde die blauwharige griezel die Yuna tot een huwelijk wou dwingen niet afmaken? Ik in ieder geval wel. Daarom kan ik niet wachten tot ik later dit jaar met de HD-versie aan de slag kan. Wellicht tijd de kroon terug te geven Persona?