Gouwe Ouwe: Grand Theft Auto: Vice City

Net als vele andere mensen heb ik goede herinneringen aan bepaalde games overgehouden. Misschien was het je eerste game die je ooit kocht of die je steeds alleen of met een vriend speelde. Voor mij is het dat tweede, één bepaalde titel waar ik en een vriend nog met veel heimwee naar terugkijken. Eentje boordevol goede herinneringen die we gewoon niet kunnen vergeten. Mijn Gouwe Ouwe is… trommelgeroffel alsjeblieft… Grand Theft Auto: Vice City.

De PlayStation 2-versie kwam uit op 8 november 2002. De setting speelt zich af in 1986. Je kruipt in het Hawaïhemdje van Tommy Vercetti, lid van de maffiafamilie Forelli. Hij komt vrij nadat hij vijftien jaar in de gevangenis heeft gezeten. Zijn oude baas, genaamd Sonny, stuurt Tommy op pad om een drugsdeal te sluiten. Dit doet hij om zijn vertrouwen te testen. Helaas heeft iemand de deal verraden en slechts enkele mannen, inclusief Tommy, overleven het. Hij wilt koste wat kost uitvissen wie de verrader is, want Sonny verdenkt hem ervan. Hij krijgt hierbij de hulp van Ken Rosenberg, een advocaat met een drugsverslaving, en Lance Vance, een geniepige dealer.

Naast een goed verhaal, straalde de game ook een speciale sfeer uit. Dit omdat de setting zich afspeelt in de jaren ’80 en gebaseerd is op de stad Miami uit die tijd. Er staan bijvoorbeeld palmbomen aan de kant van de weg, sportauto’s die rondrijden, schaars geklede toeristen en de typische muziek van toen. Toen ik in een auto stapte waar net Michael Jackson met Billie Jean begon af te spelen, swingde ik lekker mee. Ik was niet om aan te zien of aan te horen, maar dat even ter zijde. Telkens als ik dat nummer hoor doet het me denken aan dit spel. Grand Theft Auto: Vice City was trouwens de eerste game uit de serie die ik ooit kocht. Ik kende het voorheen niet, maar het werd me aangeraden door vrienden. Eerst begreep ik de bedoeling niet en vermaakte me louter en alleen met auto’s stelen en mensen aanrijden om vervolgens hun geld te stelen. Natuurlijk pikte ik tussendoor enkele straatmadeliefjes op… Toen ik te horen kreeg dat het de bedoeling was om missies te voltooien, werd ik langzaam maar zeker ondergedompeld in de door criminelen verscheurde wereld van glamour die Vice City heette.

Zoals we ondertussen al van de serie gewend zijn, bevatten de games veel afwisselende missies. Datzelfde kan gezegd worden over je opdrachtgevers. De ene keer ontmoette je gewone mensen, terwijl je de andere keer halve gekken onder ogen kwam. Opdrachten verschilden zoals eerder gezegd sterk van elkaar: pakjes bezorgen, een drugssmokkel in goede banen leiden, infiltreren in een politiebureau en noem maar op. Als er vrienden op bezoek kwamen, of ik bij hen, dan speelden we altijd deze game. Als we een bepaalde missie niet konden voltooien, hielpen we elkaar uit de nood. Ikzelf werd hierdoor regelmatig als held onthaald. Eén bepaald aspect van gamen stak ook tijdens de missies de kop op. Ik heb het over de ‘hulp’ van je kameraden. Iedereen herkent wel volgende zinnen, het ging ongeveer zo: ‘Daar is er nog iemand, knal hem neer!’, ‘Haha, die heb je goed te pakken gehad’ of ‘Schiet, schiet zeg ik je! Je bent bijna dood!’. Mij charmeert het steeds als je jezelf betrapt dat je zo verdiept bent in een game.

Toch blijft er één bezigheid die ons altijd bezig wist te houden: de politie. Waarschijnlijk waren wij niet de enige, maar we maakten er een spel van. Het doel was om zoveel mogelijk misdaden te plegen, zoals mensen neerschieten, auto’s stelen, en noem maar op. Dan kwam de arm der wet achter ons aan en moesten we steeds meer sterretjes krijgen. Deze gaven aan hoeveel je wanted-level was. Hoe meer sterretjes je had, hoe meer politie er achter je aanzat. Wie stierf, was verloren. Daarna was de andere aan de beurt. De winnaar was degene die het langste wist te ontsnappen aan de politie. We konden er ons steeds mee vermaken. De verschillende stunts die verspreid lagen over de stad waren tevens leuk om te doen. Er lag bijvoorbeeld een helling aan de kant van een waterweg, je moest er met je auto oprijden om de overkant te bereiken. Als het je lukte, kreeg je een bepaald bedrag afhankelijk van de afstand en hoe hoog je ging. Als het me lukte kreeg ik steeds zo’n goed gevoel. Faalde ik echter, dan wou ik het vaak opnieuw proberen. Als het echt niet ging, dan gaf ik het op en deed ik verder met missies.

Ja… als deze game toevallig weer ter sprake komt in een gesprek, dan zorgt het voor de bijhorende goede herinneringen en de bescheiden lach op de gezichten. Volgens mij zal het nog lang, al dan niet voor altijd, in ons geheugen gebrand staan. Omdat deze zo goed was, kocht ik in 2006 ook Grand Theft Auto: Vice City Stories voor PlayStation Portable. Het bevatte ongeveer dezelfde sfeer en bijna alles dat het origineel ook had. Ik kan er de vinger niet meteen opleggen, maar de ‘remake’ kan op niet tippen aan de gewone Vice City. Waarom? Volgens mij komt dat gewoon door de nostalgie, meteen de reden waarom dit voor mij een Gouwe Ouwe is.