Gouwe Ouwe: Soul Calibur II

De eerste Soul Calibur op de Dreamcast gooide ontzettend hoge ogen. De verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen het vervolg de PlayStation 2, Xbox en Gamecube aandeed. Met een uniek gastpersonage voor elke versie, Heihachi voor PS2, Spawn voor Xbox en Link voor de Gamecube, werd het publiek wild, en ik ook!

Normaal heb ik het niet zo op Beat ‘Em Ups. Het gebrek aan een goed verhaal gecombineerd met de belachelijke hoeveelheid tijd die je erin moet steken om er echt goed in te worden laten deze games meestal stof verzamelen in de kast.

Toch heb ik alle drie de versies van Soul Calibur II van voor tot achter uitgespeeld en daar kijk ik met nostalgie op terug. De laagdrempelige instap was een hele verbetering met de duimbrekende combo’s van genregenoten. Ster van de show was echter de Weapon Master Mode. In deze mode mocht je een ware queeste doorlopen, grotendeels ondersteund door geschreven verhalen. Tijdens je tocht verzamelde je wapens die je in speciale multiplayer modi kon gebruiken voor wat meer variatie. Zo kon een potje multiplayer tussen twee dezelfde karakters toch nog een heel verrassende wending nemen. Wie de Weapon Master Mode uitspeelde, kon hierna ook gewoon nog vrolijk terug keren om vast te stellen dat er tientallen nieuwe opdrachten en beloningen wachten.

De ster van een goede fighting game is toch nog altijd de multiplayer, en ook hier stelde de game niet teleur. Voor die tijd was er een groot arsenaal aan vechtersbazen met elk hun eigen unieke stijl en wapentuig. Juist door de laagdrempeligheid was het de ideale game om met vrienden te spelen, je gaf de onervaren speler gewoon een grotere levensbalk ten compensatie. Met kunsten als sidesteppen of op het nippertje naar achteren springen was elke wedstrijd tot de laatste seconde spannend, mede dankzij het vlotte tempo dat de game hanteerde. Hierbij moest je anticiperen op je tegenstanders moves en kiezen om een horizontale- of verticale aanval of een schop uit te delen.

Toch waren er ook wolkjes in de lucht. Jammer was dat je niet met de unieke personages tegen elkaar kon strijden zodat je nooit Links kop kon verbouwen met Heihachi, die overigens als enige martial artist compleet buiten de boot viel. Maar hé, het was de lekkerste fighting game die ik tot op dat moment gespeeld had, en eigenlijk is het dat nog steeds. Namco Bandai heeft dit niveau met latere delen nooit meer weten te evenaren, helaas.