Gouwe Ouwe: Spyro: Year of the Dragon

Het moment dat ik een PlayStation One aanschafte, luidde mijn nieuwe hobby als gamer in. In het begin had ik niets meer dan een demo disc. Eén van de speelbare demo’s was de game van Monsters en Co. Vreemd genoeg speelde ik deze uren aan een stuk door en begon ik na een tijdje opnieuw. Op een gegeven moment was de tijd aangebroken om toch volwaardige games aan te schaffen. Zo kwam ik in contact met iemand die zijn spellen verkocht, dus kon ik er een paar op de kop tikken. Eén daarvan was Spyro: Year of the Dragon.

In mijn ogen is dat nog steeds één van de beste Spyro-games ooit gemaakt. Geen idee of dit door de nostalgie komt, of gewoon omdat ik het fantastisch vond om te spelen. Hoe dan ook, Spyro’s roem is nu grotendeels vergaan. Het draakje komt nu enkel nog voor als randpersonage in Skylanders. Hij is wat in de vergetelheid geraakt. Tijd om eens terug te blikken op die ‘goeie ouwe’ tijd. De momenten dat games nog redelijk eenvoudig waren. Ik moet bekennen dat het bijna al zo’n tien jaar geleden is, daarom kan ik me niet alles meer herinneren en kan ik misschien bepaalde dingen in de war slaan.

Spyro: Year of the Dragon draait logischerwijs om Spyro. De paarse draak wordt vergezeld door Sparx, een vuurvliegje. In het koninkrijk wordt het ‘jaar van de draak’ gevierd. Deze periode, die slechts om de vele jaren plaatsvindt, staat in het teken van drakeneieren. Deze worden het rijk binnengebracht, wat uitbundig gevierd wordt. Natuurlijk duikt er – hoe kan het ook anders - een slechte tovenares op die het feest verpest. De toverkol verspreidt de eieren over heel het koninkrijk. Om de festiviteiten verder te kunnen zetten, moeten Spyro en Sparx ernaar op zoek.

Een vage beschrijving van het verhaal, maar het is natuurlijk ook zo lang geleden. Ik kan me wel nog herinneren dat de werelden erg gevarieerd waren. Je kwam in moerassen, sneeuw, lucht, enzovoorts terecht. Even leuk was dat je om de zoveel tijd met andere personages aan de slag kon. Zo was er een aap die in het leger zat, maar zijn naam ben ik helaas kwijt. Doormiddel van een soort jetpack moest je rondvliegen om op objecten en vijanden te schieten. Dan is er Hunter, een cheetah. Geen idee waarom ik zijn naam wel nog weet. Misschien omdat hij cool was. Omwille van zijn snelheid, mocht je met hem racen. Op een bepaald punt kwam je ook in een skatepark terecht. Nadat je geleerd hebt wat je moest doen, schudde je trucs uit je mouwen.

Al deze levels waren erg leuk en afwisselend om te spelen. Je kreeg overigens een drakenei als je ze goed afhandelde. Uiteindelijk ging je de confrontatie met de kwaadaardige tovenares aan. Tussendoor was het een noodzaak om edelstenen te verzamelen. De vrek Moneybags klopte je regelmatig geld uit je zakken. Deze gierige beer opende bijvoorbeeld enkel een poort als je hem betaalde. Zijn prijzen waren echter absurd hoog, waardoor je verplicht was om steeds edelstenen bijeen te rapen. Ergens vond ik hem wel grappig. In één van de laatste delen van het spel gaf je hem een koekje van eigen deeg.

Volgens mij ging het ongeveer zo: Moneybags probeert je voor de zoveelste keer te bedriegen. Spyro is het zat en gaat achter hem aanzitten. De beer rent altijd rondjes af op een parcours, waarbij je hem steeds onder de kont moet schoppen. Elke keer laat hij een hoeveelheid edelstenen vallen, volgens mij de stenen die hij jou eerst afhandig maakte. Natuurlijk was Spyro zelf ook kwetsbaar. Sparx fungeerde als je levensbalk. Bij het incasseren van schade veranderde de vlieg van kleur, tot hij verdween. Vanaf dan was je kwetsbaar voor een volgende aanval. In het slechtste geval stierf je en verloor je een leven. Hierdoor moest je het level herstarten bij een savelocatie.

Gedurende het spelen kwam ik ook tot rust door de muziek. Elke wereld had, voor zover ik nog weet, een eigen thema. Steeds pasten de gecomponeerde tonen bij de omgeving. Ik heb zoveel plezier aan Spyro: Year of the Dragon beleefd, dat ik de andere delen – die erna uitkwamen - zonder nadenken kocht. Euhm… aan mijn moeder vroeg of ik ze kreeg. De PlayStation 2-games zorgden voor minstens evenveel pret. Ik zou graag nog zoveel vertellen over Spyro: Year of the Dragon. Helaas was ik toen nog jong en heb ik al zoveel andere games gespeeld, dat enkel de meest algemene of leuke elementen me zijn bijgebleven. Jammer genoeg is Spyro nu niets meer is dan een lelijk monstertje, een schim van wat hij ooit was. Ik groet u Spyro. Het was een eer om samen met jou avonturen te beleven.