Hands-on: Xbox Series X|S

De aankomst van een nieuwe console is elke keer weer een bijzondere gebeurtenis. Ik weet nog goed hoe ik en mijn vrienden de halve dag hebben zitten vloeken bij de launch van de Wii U of hoe ik ’s nachts voor de winkel stond om mijn PlayStation 4 te halen om een artikel te kunnen pennen. Het enthousiasme was minder voor de Xbox One, puur omdat deze bij ons zoveel later verscheen, maar de Xbox Series X heeft ditmaal de PlayStation 5 pas afgesneden.

En zo gebeurt het nu dat mijn eerste echte next-gen console voor mijn gloednieuwe TV van Microsoft komt. Al begon mijn avontuur natuurlijk al voordat die er in de buurt was. Het gewicht van de doos, het openen van de flap en het verbaasd zijn over hoe strak en netjes de presentatie was; allemaal een deel van de ervaring. Maar aan het eind van de dag wil je natuurlijk gamen en dus werd de mini-koelkast aan de kabels gehangen.

Het eerste euvel

Om te zorgen dat gebruikersfouten geen rol spelen in mijn oordeel, kies ik er altijd voor de console conform bijgeleverde documentatie op te zetten. In dit geval via de Xbox App. Maar terwijl dit ongetwijfeld was opgezet met de gedachte dat het makkelijker zou zijn, heb ik dit uiteindelijk uit wanhoop via de controller gedaan. Launch-dag zal ongetwijfeld zwaar zijn op de servers van de techgigant en dus liep ik tegen de nodige foutmeldingen aan bij het opzetten. Maar eens die fase gepasseerd was, verliep alles gladjes en verrassend vertrouwd. De enige indicatie dat ik op een nieuwe console speelde, was namelijk de verbeterde controller in mijn knuisten. Het menu is identiek aan de Xbox One, wat natuurlijk fijn is als je geen zin hebt om te zoeken waar alles zit. Tegelijkertijd haalt het een beetje weg van wat een nieuwe generatie zo bijzonder maakt: stoeien met je nieuwe speeltje.

Daarmee zeg ik overigens niet dat Xbox Series X een minimale upgrade is over de Xbox One (X|S). De laadtijden van grote games als Yakuza: Like a Dragon en Red Dead Redemption 2 zijn fenomenaal en zelfs wanneer ik bewust koos voor de zwaarste games, kon ik makkelijk ruim tien games laten draaien op de quick resume. Voor zij die het niet weten: dit is een functie waarmee je vrijwel zonder wachttijden tussen games kunt wisselen, zodat je niet door laadschermen en splash screens hoeft te zitten als je vanuit je ene avontuur naar het andere wil springen. Toch werkt het nog zeker niet vlekkeloos.

Het tweede euvel

Hoewel ik natuurlijk heel bewust de Xbox ben gaan testen om te kijken hoe ver ik kon gaan, is het kwalijk dat je ondanks quick resume soms de game volledig op moet starten. Niet omdat de game niet start, maar omdat elementen niet goed geladen worden. Zo heb ik meegemaakt dat de game niet meer reageerde op een controller (maar wel mij naar de overlay laat gaan), geen geluid meer had of volledig crashte naar het opstarten. Het gebeurde niet heel vaak, daar ik honderd keer games uit quick resume heb gehaald en slechts vijf keer problemen ervaarde, maar gezien hoe groots Microsoft het in promomateriaal heeft ingezet, had dit aantal stukken lager moeten liggen.Microsoft heeft dit overigens zelfs ook erkent en heeft daarom quick resume bij sommige games uitgezet.

Op andere fronten stelt Series X gelukkig niet teleur. Laadtijden zijn ook in-game vrijwel niet bestaand en grafisch weten de games te imponeren, al gebiedt eerlijkheid me te zeggen dat ik nog niet omvergeblazen ben door de launch-titels. Maar daar er geen grote titels bijzitten die specifiek voor next-gen zijn ontwikkeld, is dat misschien logisch. Bovendien zullen spelers die de Xbox Series S halen überhaupt niet van al die grafische pracht en praal kunnen genieten. Spelers zoals onze eigen Wilco, die jullie graag vertelt wat zijn ervaring is.

Wilco aan het woord

Als je gaming-behoefte zich met name op de Switch en een gemiddelde monitor afspelen en geld een issue is, ben je al snel aangewezen op de Xbox Series S. Voor de release heb ik mij gek lopen maken met berichten dat de Series S bedoeld was als apparaat voor erbij cq. console voor de kinderen. Niks is minder waar. Ondanks dat het niet opbokst tegen de kracht van zijn grote broer, weet de Series S prachtige plaatjes te tekenen op mijn 1080p monitor. Het next-gen gevoel krijg ik met name door de snelle laadtijden en quick resume dat momenteel, zoals Sil hierboven omschrijft, nog niet volledig zijn potentie waarmaakt. Met deze generatie is het ‘even snel een spelletje doen’ nog meer binnen handbereik en krijgt de Switch op dat vlak waardige concurrentie.

De ervaring met mijn Series S heeft wel wat meer overeenkomsten met Sil’s ervaringen. Ook ik kreeg ruzie met de mobiele applicatie en kon Paypal enkel koppelen via mijn PC of Chromebook. De console gaf dit niet duidelijk aan, waardoor ik te veel tijd kwijt ben geraakt aan mijn pogingen. Daarnaast was mijn controller opeens ontkoppeld op de eerste avond en kon ik de console met geen mogelijkheid weer in pair-modus krijgen. Een hard reset, usb-kabel en soft reset konden dit fixen maar het gaf toch een licht wanhopig gevoel op mijn eerste dag.

Ik wil benadrukken dat de Series S voor zijn driehonderd euro een ideaal apparaat lijkt te zijn voor hen waar het beeldscherm de bottleneck is voor de kracht van zijn grote broer. Haal je maximaal 1440p en ben je niet van plan om dit uit te gaan breiden, voel dan geen al te grote twijfel tenzij je de 200 euro extra voor de grotere opslag wil overwegen. De enige bottleneck die de Series S op dit moment voor mij lijkt te hebben is de kleine opslag. Op dit moment is elke externe SSD een oplossing, omdat er vooral veel last-gen games wordt aangeboden. Maar de vraag is hoe houdbaar dit in de toekomst wordt. Gezien mijn voorliefde voor indies en met name singleplayer-avonturen, zie ik hier voor mijzelf nog geen groot probleem in.