Knäckebröd trotseert Valheim: Deel I

Mijn eerste ontmoeting met de surivalgame Valheim was er een die vooral de wenkbrauwen deed fronsen. Een vluchtige trailer die vooral opviel door haar heavy metal muziek flitste aan mijn ogen voorbij. Wanneer ik vervolgens kijk wat de game te bieden heeft, is mijn interesse gewekt. ‘’We wachten even totdat de Early Access een tijdje aan de gang is…’’, zo luidt het oordeel van mijn vaste groep aan survivors. Het duurde echter niet lang voordat de nieuwsgierigheid onverdraaglijk werd en we besloten tot een aanschaf over te gaan.

Dat heeft voornamelijk te maken met de campagnes die Eurogamer en PC Gamer voeren op het gebied van Valheim. Ik kan mijn Facebook-tijdlijn niet doorscrollen of er komt weer een artikel voorbij over waar ik het beste voedsel kan vinden of hoe de mooiste nederzettingen zijn gebouwd. Afijn, op een druilerige woensdagavond besluiten we de survivalgame met z’n vieren uit te testen. We zetten de desktops in de middag al aan om het spel binnen te halen. We hebben de nodige ervaring met ARK: Survival Evolved en een slordige 30 GB binnenhalen kan de nodige tijd kosten. Stomverbaasd komen we erachter dat de game, die bekend staat om haar omvangrijke spelwereld, minder dan 600 MB groot is. Bizar. Dan kan de game toch op mijn SSD worden gezet, die helaas niet veel ruimte meer te bieden heeft.

We starten op. Iedereen moet een naam bedenken voor zijn personage. Natuurlijk wordt meteen Google erbij gepakt om te zien welke Scandinavische namen er in trek zijn. Al snel worden de namen Nikolaus en Björn gekozen. Vriend Yannick houdt het bij Yankiebal, een naam die ik ook in ARK: Survival Evolved boven zijn personage zag prijken. Iedereen is al gestart en de eerste stenen, hout en bessen aan het verzamelen. Ik staar nog naar een inlogscherm met een flink gebrek aan inspiratie.

De knoop is doorgehakt. Viking Knäckebröd doet zijn intrede in Valheim. Er wordt naarstig gezocht naar bessen. Er schieten wat zwijnen en herten voorbij die interessant zijn voor de wat stevigere maaltijd. Al snel blijken de herten bang te zijn en weg te rennen, maar de zwijnen gaan graag de confrontatie aan. Met een verkapte honkbalknuppel redden we het eerste uurtje prima. Nikolaus en Björn besluiten zich te richten op de pijl en boog. Yankiebal en ondergetekende moeten het doen met een mesje waar je je aardappels nog niet mee wilt schillen. Toch blijkt het mesje flink wat schade te kunnen doen. Jagen op herten lijkt bij voorbaat kansloos. Elke keer als we op Skyrim-achtige wijze op een hert aflopen, schiet het hert de bosjes in. Later lijkt het iets beter te lukken, maar het is zeker niet onze specialiteit.

Na een schamel basiskamp te hebben opgebouwd, is het tijd om op zoek te gaan naar de eerste eindbaas. Daar heeft een deel van de groep al over gelezen. Eerder verscheen er bij onze Engelse collega’s namelijk een hilarisch artikel over een redacteur die in zijn eentje het gevecht wel wilde aangaan. Het bleek een lang gevecht te worden dat hij enkele malen met zijn leven moest bekopen. Ook zijn vikinghutje werd aan gort geramd. Met deze informatie wisten we dus dat het om een mythisch hert ging, genaamd Eikthyr.

We merkten ondertussen dat Valheim niet de meest onvergeeflijke survivalgame is die er te krijgen is. Je hoeft niet continu te drinken (dorst is sowieso persona non grata in Valheim) en het grinden lijkt niet achterlijk lang te duren. Het enige dat voor wat tegenslag kan zorgen, is het feit dat je continu drie verschillende delicatessen moet oppeuzelen. Vlees van een hert, een blauwe bes en een paddenstoel bijvoorbeeld. Wanneer je continu drie verschillende maaltijden verorbert, krijg je veel health en stamina. Doe je dit niet, dan loop je als Manke Nelis door het bos.



Met het aardappelschilmesje en een gigantisch schild (dat veel weg heeft van een rechthoekige picknicktafel) in de hand is het tijd om ons richting het hert te begeven. Bibberend van angst uiteraard, gezien het feit dat het de nodige huizen lijkt te hebben gesloopt. Yankiebal heeft net kostbare grondstoffen uitgegeven aan een shirtje dat hij al had en al onze andere grondstoffen zitten in pijlen voor Björn en Nikolaus. Met twee bogen, twee aardappelschilmesjes en twee houten picknicktafels gaan we onze overwinning (of onze dood) tegemoet.

Door twee deer trophies te offeren, weten we Eikthyr uit zijn slaap te halen. Plotseling verschijnt een gigantisch hert voor ons met zoveel licht in zijn gewei dat menig kerstdorpbouwer er jaloers op zou worden. Het is echter niet sfeerverlichting dat zich tussen de vlijmscherpe punten van zijn gewei herbergt, maar ijzeren kettingen die onder 20.000 volt staan. Dat wordt een feest met een dienblad en aardappelschilmes in de hand.



Onder het genot van bombastische heavy metal muziek gaan we het dier te lijf. Allerlei bomen worden omgeploegd en iedereen rent voor zijn leven. Een vuurpijl raak schieten blijkt effect te hebben, het duivelsgebroed is dan een stuk beter zichtbaar. Af en toe steken Yankiebal en Knäckebröd (ik dus) het dier in de bips met het inmiddels welbekende aardappelschilmesje. Zonder al te veel schade op te lopen zakt het hert door zijn hoeven. De eerste eindbaas is getrotseerd en overwonnen. Dat belooft wat.

Hoog tijd dus om naar de tweede eindbaas af te reizen. Onder de noemer The Elder zou die zich in het Black Forest schuil houden. Gelukkig lezen we net dat de ontwikkelaar de eindbazen wat de gemakkelijk dood vindt gaan en daarom hier en daar de health points van de schurken heeft verdubbeld. Uitstekend, dat kan alleen maar goed gaan…