Persverslag: Post E3-event Nintendo 2014

De zon brandt op mijn kop en mijn rug doet pijn van de rugzak die erop zit. Het is bijna twee uur als ik het doel van mijn reis in zicht heb. Enkele uren met de trein en een zoektocht in de grote binnenstad brengen me eindelijk waar ik moet zijn: het Post E3-evenement van Nintendo!

Ik ben nog maar amper de deuren door als GameQuarters eigen Dave me komt begroeten. Zoals de meeste mensen van de Belgische pers is hij met de pendelbus die Nintendo heeft verzorgd gekomen. Dave en collega’s zijn net klaar met het nuttigen van lunch, al belemmert dat de vriendelijke jonge vrouw van Nintendo niet om mij een broodje aan te bieden. Maar ik kom hier om te gamen, eten heb ik van tevoren al gedaan om geen tijd te verspillen. Na enkele beleefdheden gaan we dan ook op de games af.

Mijn oog valt als eerste op een tafel met 3DS’. Op deze handhelds kan Pokémon Art Academy, Monster Hunter 4 en Sonic: Boom worden gespeeld. De eerste had ik al gespeeld, terwijl de tweede al bezet is. Dit evenement begint dus met Sonic.

Acht minuten en één level later, merkt Dave op dat op de tafel achter ons nu Super Smash Bros. for 3DS te spelen is. Als fanatiek ‘’Smasher’’ ben ik er als de kippen bij om het vierde deel onder handen te nemen. Maar als na een potje de presentatie begint, leg ik met tegenzin de 3DS neer.

Dezelfde vrouw als waar ik eerder mee sprak, legt ons uit hoe de dag eruit zal zien. Op de acht Wii U’s achteraan de kamer zal nadat de presentatie eindigt Splatoon worden gedraaid. De aanwezige pers kan het in deze multiplayer Third Person Shooter tegen elkaar opnemen, tot iedereen minimaal een keer aan de beurt is geweest. Hierna zullen de Wii U’s allemaal andere games gaan draaien.

Op de 3DS’ blijven dezelfde games draaien als eerder vermeld en op twee andere Wii U’s draaien Super Smash Bros. for Wii U en Swords & Soldiers 2. Super Smash is al bezet door enkele Franstalige collega’s…merde! Ik draai me dus honderdtachtig graden en stap op Swords & Soldiers 2 af.

Hier word ik enthousiast onthaalt door een medewerker van Ronimo Games. Hij adviseert me met een makkelijk level te beginnen, aangezien de game best pittig is. Maar nadat hij me de controls uitgelegd heeft, wals ik in vrij snel tempo door de vijandelijke linies heen. Zo vermaak ik me een goed half uur met het tweede level, waarna de rij voor Splatoon is afgenomen.

Met Dave in het rode team en ik het blauwe, ontstaat als snel een collegiale rivaliteit. Maar mijn gebrek aan shooter- en multiplayerervaring toont zich al snel, wanneer mijn team genadeloos het onderspit delft. Of toch niet? Want hoewel het team heeft verloren, sta ik individueel gezien op de derde plek, met Dave op de zesde. Een troostprijs allicht, maar ik neem het aan!

Nu verplaatst het gevecht zich naar mijn turf, als Dave en ik samen een paar potjes Super Smash Bros. spelen met andere journalisten. Wederom kom ik als winnaar uit de bus, met een nieuw karakter nog wel. Want waar ik op de 3DS-versie al met Sheik mocht spelen, moest ik mijn vertrouwde favoriet in de Wii U-demo inwisselen voor Greninja.

Maar ik kom hier niet alleen om te smashen, al zou ik daarvoor alleen al de reis gemaakt hebben. Op de Wii U’s die Splatoon draaide, zijn nu nieuwe games te spelen. De pers verzamelt zich zoals verwacht massaal voor Hyrule Warriors, welke een demo van ongeveer tien minuten heeft. Een kleine rekensom leert mij dat ik een uur zou moeten wachten, waar ik vriendelijk voor pas met al het andere lekkers dat om mij heen te spelen is.

De dichtstbijzijnde vrije console draait Sonic: Boom, ironisch genoeg de game waarmee ik begon. De Wii U-versie lijkt in de verste verte niet op de 3DS-versie, waardoor ook deze broodnodig aan een playtest onderworpen dient te worden. Op aanwijzing van de aanwezige begeleider speel ik twee verschillende levels, waarna ik de stand met gemixte gevoelens verlaat. Waarom? Dat lees je natuurlijk in onze uitgebreide previews van alle games die in dit verslag aangehaald worden.

Van Sonic schuiven we door naar Captain Toad. De eeuwige sidekick krijgt op de Wii U eindelijk een kans om uit de schaduw van Mario te kruipen, en doet dit al puzzelend. Ik heb op verschillende momenten drie levels gespeeld, die mij met meer vragen dan antwoorden achterlieten.

Een stuk duidelijker was Project Giant Robot, een project van Shigeru Miyamoto, één van de legendes achter de Nintendo-naam. We mochten dit al eerder zien tijdens enkele beelden, maar pas als je de game speelt kun je echt goed zien waar de game op bouwt…helemaal niets.

Hoewel ik Nintendo en Miyamoto een heel warm hart toedraag, kan ik maar weinig goeds kwijt over Project Giant Robot. De game ziet er niet uit en bovendien is de besturing traag en onwennig. De demo die ik onder handen mocht nemen, was bovendien veel te klein om er een preview aan te wijten, wat mij het besluit heeft doen nemen het in dit artikel aan te halen. Het sumoworstelen met robots moet dus nog behoorlijk verbeterd worden, wil het niet eindigen als een CD-I-deel van The Legend Of Zelda.

Na een drankje, een beetje kletsen met collega’s en het verder kont schoppen in Super Smash Bros, gaan we nog maar eens bij Hyrule Warriors kijken. Weer een fikse wachtrij, terwijl ik pas de helft van de games op de vloer heb gespeeld. Later proberen we het wel opnieuw! Eerst is een game aan de beurt die vanaf de eerste E3-trailer al het hart van mijn vrouw wist te stelen: Yoshi: Wooly World.

De kleurrijke stijl en vrolijke deuntjes toveren vanaf de eerste seconde al een glimlach op het gezicht van eenieder die het speelt. Met een vrouwelijke collega probeer ik het eerste level te voltooien, al hebben we onbedoeld de grootste gein met elkaar oppeuzelen.

Wanneer ze plaats maakt voor Dave is er van onbewust echter geen sprake meer. Het plezier spat van het scherm, als we elkaar het leven zuur maken en ondertussen met meer geluk dan wijsheid het einde van hetzelfde level als wat ik eerder gespeeld had halen. Vervolgens kiezen we een compleet ander level, dat we met teamwork tot een goed einde weten te brengen. Het is duidelijk dat het een spiritueel vervolg is op Kirby’s Epic Yarn, maar de roze blob is met zijn eigen game aanwezig.

Kirby And The Rainbow Curse is het vervolg van Kirby Canvas Curse op de Nintendo DS en ook nu mogen we met lijntjes Kirby aansturen. In de tutorial blaas ik als een speel door het level heen, waarbij een jongedame me er meerdere keren op wijst dat er een moeilijk stuk aankomt. Maar voor ze de zin uitgesproken heeft ben ik alweer in het volgende stuk.

Tien minuten en een tweede level later is het tijd om te inventariseren wat ik nog kan doen in de tijd die we hebben. We hebben nog een kwartier om Monster Hunter 4, Mario Party 10, Bayonetta 2, Project Guard en Hyrule Warriors te spelen. De laatste is echter nog altijd bezet, wat mij doet besluiten dat de laatste game van de dag Bayonetta zal worden.

De schaars geklede heks is nog net zo lenig als voorheen en ik vlieg dat ook letterlijk over het scherm, terwijl ik vijanden aan het spit rijg. Het plezier is echter niet van lange duur, want na de eerste boss fight krijg ik te horen dat het tijd is om te gaan. We mogen echter niet vertrekken voordat een goodiebag in ontvangst hebben genomen. De inhoud hiervan is hieronder te zien.