Retrospective: Lylat Wars

Met Retrospective blikken we maandelijks terug op bovengemiddelde titels die de laatste 20 jaar zijn verschenen. Spellen die volgens de redactie van GameQuarter anno 2010 nog absoluut het spelen waard zijn. Deze zondag is het de beurt aan Nintendo's Lylat Wars: een arcade vliegspel uit 1997 dat exclusief voor de Nintendo 64 is verschenen.

Officieel heet de game Starfox 64, maar in de Europese volksmond werd deze titel omgetoverd tot Lylat Wars. De game is de opvolger van het befaamde Starwing, dat op de Super Nintendo (SNES) verscheen. De sublieme gameplay zorgde ervoor dat de fans een toetje na het diner wilden, met als gevolg dat Starfox McCloud weer in zijn vliegtuig moet stappen om het kwaad te bestrijden.

Lylat Wars is niet alleen een majestueuze opvolger; het is ook nog een game die voor het allereerst gebruik maakt van de rumblepack van de Nintendo 64. Alleen al om die reden verkocht de game als een warm broodje. Logischerwijs was dat niet de enige reden, want Lylat Wars stond in die tijd garant voor actie, vlotheid en een flinke dosis humor. Die humor vind je terug in de rassen die het spel rijk is. Zo heeft hoofdpersoon Fox McCloud in tegenstelling tot de mens scherpe oren en een staart. Eveneens je kameraden, Peppy Hare, Falco Lombardi en Slippy Toad zien er alles behalve menselijk uit door de belachelijk grappige stemmetjes en frappante huidskleuren. Een leuk voorbeeld hiervan is de kikker Slippy, welke meermaals een glimlach op mijn gezicht wist te toveren.

Minder grappig aan Lylat Wars is de verhaallijn, die vrij clichématig oogt. In een notendop: de oude schurk Andross, de moordenaar van Fox zijn vader, is weer terug van weggeweest en het is aan team Starfox om hem te stoppen. De grote boosdoener wil immers de controle over de hele Melkweg. Dit gaat natuurlijk niet zonder gevaren, aangezien Andross zijn afgezanten overal op de loer liggen in hun enorme vechtmachines.

Ondanks het feit dat het verhaal nooit weet te boeien, gaat dit niet ten koste van het speelplezier. De gameplay van Lylat Wars staat namelijk net als haar voorganger als een huis. Het vliegen verloopt heel vlotjes en het molesteren van je vijand voelt natuurlijk aan. Jammer genoeg is je vrijheid tijdens het vliegen redelijk beperkt; je vliegt continu één en dezelfde kant op en omkeren of westwaarts vliegen is onmogelijk. Dit wordt echter wel mogelijk wanneer je in all range mode gaat. Dit gebeurt wanneer je één van de grote animatrons (eindbazen) van Andross moet uitschakelen.

Nadat ik enkele van deze animatrons - die overigens vrij makkelijk zijn - had vernietigd, kwam ik tot de constatering dat ik werkelijk door het spel vloog. Al na enkele uren stond ik oog in oog met Andross, en óók deze was makkelijk te verslaan. Een jammerlijk punt waar spelers de game op kunnen afschrijven. Afijn, aangezien het spel zich leent voor meerdere spelsessies is dit achteraf niet zo heel erg. Bovendien oogt het spel – vooral destijds – gewoonweg fantastisch. De vijandelijke schepen inclusief de eindbazen zijn zeer mooi weergeven en nooit wordt dit verstoord door vervelende framedrops. Ook qua geluid verdient Lylat Wars alle lof. Zo zijn de muziekstukken mooi gecomponeerd en doen de geluidseffecten wat ze moeten doen.

Tot slot bevat Lylat Wars ook nog een voltallige multiplayermodus, waarmee je via talloze modes het kunt opnemen tegen vrienden op de bank. Mocht je dus leuke vrienden hebben en in het bezit zijn van een Nintendo 64, dan mag Lylat Wars alleen al om die reden niet ontbreken in je collectie. Zelfs niet nu we momenteel getrakteerd worden op spellen als BioShock 2 en Mass Effect 2.

Starfox 64, in de Europese volksmond Lylat Wars, is een rasechte topper voor de Nintendo 64. De gameplay staat net zoals haar voorganger als een huis en audiovisueel doet de game het meer dan goed. Helaas kent het spel dergelijke fouten waarvoor je een grote pleister nodig hebt, aangezien punten als ‘te kort’ en ‘te makkelijk’ wonden van formaat zijn.