Gouwe Ouwe: Pokémon: Snap

Wie mijn recente recensie van New Pokémon Snap heeft gelezen, zal ongetwijfeld geproefd hebben dat ik de oorspronkelijke game een ontzettend warm hart toedraag. Het was een game die ik meermaals volledig uitgespeeld heb, nog voor ik daadwerkelijk een Nintendo 64 in huis haalde. Wekenlang stond ik op zaterdag in alle vroegte op om naar het nabijgelegen winkelcentrum te gaan, waar de supermarkt een complete game-afdeling mét demopods had. En ja, daar draaide Pokémon Snap op tot die het veld moest ruimen voor (ik geloof) Super Smash Bros..

Deze korte anekdote maakt ongepland al direct een ding duidelijk: het was niet bepaald een lange game. Als ik rond een uur of negen in de ochtend bij de demopod stond, had ik Snap zo tussen een en twee in de middag de volledig uitgespeeld, net op tijd voor de oudere kinderen kwamen opdraven om hun plek op te eisen. Een absurd korte speeltijd voor een full price titel, zelfs in die tijd. Maar toch kijk ik enkel met warme gevoelens erop terug.

Roze bril

Voor een groot gedeelte is dit natuurlijk aan te rekenen aan jeugdsentiment. Digimon 2003, Bubsy the Bobcat en Dragon Ball Z: Legendary Super Warriors waren toen ik ze ging herspelen ook niet zó goed als dat mijn brein me wijsmaakte. Daarom haalde ik de cartridge van de originele Pokémon Snap boven toen de launch van diens vervolg aanstaande was. Puur zodat het mijn zicht niet zou vertroebelen. Tot mijn verrassing heeft de game anno 2021 echter weinig aan kracht ingeboet, al zijn de graphics natuurlijk wel duidelijk verouderd.

Die kracht zit hem in hetgeen wat New Pokémon Snap miste: verwondering en speelsheid. Als fotograaf Todd kun je slechts een handjevol routes verkennen, waar enkel Pokémon van de eerste generatie zich in schuilhouden. Je bent bewapend met een camera en later appels, fluit en een bal. Niet bepaald een groot arsenaal. Maar met die beperkte middelen wordt wel een hele hoop gedaan. Pikachu kan rondrennen op een Electrode als een soort acrobaat, terwijl Pokémon links en rechts evolueren als je ze maar op de juiste manier weet te triggeren met je voorwerpen. Als kind was er weinig imposanter dan Charizard of Gyarados op je scherm toveren in Snap, terwijl een surfende Pikachu of dansende Snorlax voer waren voor schoolpleingeruchten en -mythes. Het waren dit soort memorabele momenten die Snap voor mij en vele andere een bijzondere titel maakten; de reden waarom we maar om en vervolg bleven roepen. En juist hetgeen wat die grotendeels miste.

Terug uit dromenland

Begrijp me niet verkeerd: Pokémon Snap is echt niet een perfecte game. Hoe leuk ze ook waren, vier uur speelbaar was ook op de Nintendo 64 al schandalig kort en de camera had zo nu en dan wel zijn nukken. Maar je hoeft er nu geen zestig euro voor betalen. Een tweedehands cartridge heb je al voor € 20,- en als je een van de weinige bezitters van een Wii U bent, kun je het ook voor € 9,99 van de eShop plukken. Wie weet. Misschien wordt Nintendo spoedig verstandig en kondigt het aan dat Nintendo 64-titels naar de Switch komen en kost de game daar ook nog geen tientje. Voor dat geld is vier uur vermaak prima, vooral als je genoten hebt van New Pokémon Snap óf juist voelde dat die game het nét niet was. Immers moet een game aan het eind van de dag vooral leuk zijn. Pokémon: Snap was dat en draagt daarom met recht de titel gouwe ouwe.