Op het moment van schrijven, werk ik aan gezinsuitbreiding. Na ruim vijftien jaar samen te zijn, vonden mijn knappere wederhelft en ik het eindelijk tijd om de wereld op te zadelen met het product van onze genen. God help ons allen!
Daar ik en de mensen waar ik mee omga allemaal om en nabij de 35 zijn, zijn kinderen een onderwerp wat vaak ter sprake komt. Zelfs binnen onze Discord, waar we meerdere papa’s én een leraar hebben, zijn koters een regelmatig terugkerend onderwerp. Als het gesprek dan uitkomt op mijn persoonlijke kinderwens, krijg ik echter telkens dezelfde waarschuwing: je hebt met kinderen geen tijd meer om te gamen.
Persoonlijk maak ik me daar niet zo heel druk om. Niet enkel speel ik veelal games op een tijdstip dat kinderen allang op één oor liggen, maar als ze iets ouder zijn, is samen gamen een leuke bezigheid voor beide. Hiernaast zijn er handhelds en tablets waarmee ik kan gamen terwijl Sil de tweede bijvoorbeeld een kleurplaat aan het bekladden is. Althans, zo zie ik het. En als ik menig collega en familievriend mag geloven, gaat het zo niet lopen.
Als ik hun mag geloven, is een hobby een luxe die je niet meer hebt zodra een kind in het spel komt. Alles draait om je nageslacht, logisch in de jongere jaren, en als je eindelijk rust hebt, heb je geen puf meer om nog goed te gaan zitten voor een spel. Ik waag het te betwijfelen.
Natuurlijk gaat een kind wel impact hebben op wat ik speel en wanneer ik dat doe. Om tien uur in de avond gamen met de surround sound op volle kracht zal er echt niet meer inzitten en zoiets als Bloodborne spelen op het grote scherm van de woonkamer, zal ik ook maar beter niet doen als ze nog jong en snel beangstigt zijn. Het doemscenario dat mij is voorgeschoteld, ga ik echter met alle kracht afwenden. Je zou immers als gamer nog bijna bang worden om voor kinderen te kiezen.