Column: De ongekende drang naar sequels en prequels

Laten we beginnen met ontwikkelaar Naughty Dog. Het bedrijf heeft in het afgelopen decennia eigenlijk twee titels ten tonele gebracht: Uncharted en The Last of Us. Deze twee spellen vallen naar mijns inziens in twee andere categorieën. De charismatische Nathan Drake beleefde in 2007 zijn eerste avontuur op zoek naar de schat van El Dorado. Ondanks het feit dat het een goed spel was, zat er nog rek in. Het heeft uiteindelijk geresulteerd in totaal acht games. Ik heb er dan ook helemaal vrede mee dat Nathan Drake uiteindelijk meerdere avonturen heeft beleefd. De avonturen staan namelijk volledig op zichzelf, een gevoel dat ik bij het vergelijkbare Indiana Jones heb. Ik heb het daarbij nadrukkelijk niet over het laatste kunstje dat Harrison Ford nu probeert te flikken met een nieuw deel van Indiana Jones… want daar is de rek wel uit.

Hoe anders is het bij The Last of Us, de aanzienlijk zwaardere titel in het assortiment van Naughty Dog. Het origineel was een zware bevalling met een indringende verhaallijn, maar aan het einde was het wel goed. Ware het niet dat Naughty Dog zelf een open einde forceerde en de deur open liet naar een nieuw avontuur. Was gestopt op die grasachtige heuvel met dat prachtige uitzicht! Had iets nieuws verzonnen! The Last of Us was met zijn clickers perfect materiaal voor een zelfstandige parel, maar uiteindelijk moest en zou er een tweede deel komen. Eeuwig zonde.

Zoals je wellicht hebt gemerkt heb ik het vooral over verhalende games. Een verhaal moet namelijk worden afgesloten en niet eindeloos worden uitgemolken. Dat games als FIFA en Call of Duty jaarlijks een nieuw deel krijgen, heeft natuurlijk alles met de centjes te maken. Wie de games nauwkeurig langs de meetlat legt, ziet dat de jaarlijkse verschillen bij lange na niet altijd €70,- verantwoorden. In de huidige consumptiemaatschappij zou je als uitgever echter gek zijn om niet jaarlijks je handje op te houden.

Toch is er een game zonder story-driven element dat wat mij betreft geen opvolger had hoeven krijgen. Een game die zeer recentelijk het levenslicht zag: Overwatch 2. Het origineel is een tijdloze klassieker gebleken. Of ik het nu vier maanden achter elkaar speelde of een jaar naast mij neerlegde: telkens weer werd ik opnieuw verliefd op de charme van het spel. Easy to learn, hard to master. De grafische stijl van de game heeft de tand des tijds altijd prima doorstaan en met hier en daar een nieuw personage en een nieuwe map had deze game helemaal geen opvolger nodig. Ik ben dan ook zeer benieuwd of Overwatch 2 de charme kan vangen van het origineel, want daarachter zit een community die veel bloed, zweet en tranen in het spel hebben zitten. Gezien het feit dat Blizzard niet de meest makkelijke tijd achter de rug heeft, zal het mij benieuwen.