Als ik dit zeg, denk ik aan games die ik in recente jaren met hele hoge cijfers heb bekroond. Carrion bijvoorbeeld, waarin jij het monster bent in plaats van de held, duistere card battler met een meta-randje Inscryption is ook een goed voorbeeld, net als The Stanley Parable. Stuk voor stuk zijn dit games die je niet snel even met een ander kunt vergelijken, simpelweg omdat ze een risico durfde te nemen.
Zoals vele uitvinders uit het verleden echter hebben ervaren, is het hebben van een idee niet voldoende. Er moet vraag zijn naar jouw aanbod en het product moet ook goed uit de verf komen. Daar moest ik eerder deze week aan denken, toen ik met pijn in mijn hart de review van Stray Gods schreef. Ik had zo graag gewild dat deze musical RPG mijn top 3 dit jaar zou betreden, maar het lijkt eerder een van dé teleurstellingen van 2023 te gaan worden. Al heb ik wel lang getwijfeld over de score.
Want het probleem met een game die origineel probeert te zijn, is dat het niets heeft waarmee het vergeleken kan worden. Elk genre heeft een soort baseline, een minimale set eisen waaraan een game moet voldoen om nu nog relevant te zijn, met uitschieters die het plafond bepalen. Maar als je een pionier bent, is the sky the limit. Je krijgt bovendien een stukje speling, daar er nog geen standaard is om vanaf te werken. Een FPS bestuur je bijvoorbeeld vrijwel altijd op dezelfde wijze en als een game nu aankomt met een besturing waarbij je de camera met de linker analoge stick aanstuurt, zal vrijwel iedereen het onspeelbaar noemen omdat het gewoon niet in lijn ligt van wat men verwacht.
Wat als die standaard er niet is? Wat als de ontwikkelaar iets probeert wat zo afwijkend is, dat je geen referentiekader hebt om het in te plaatsen? Dat klinkt als een heel moeilijk dilemma, waar ik door de jaren heen te vaak mee heb geworsteld, om vervolgens telkens bij dezelfde vraag terug te keren: hoe leuk was het om te spelen? Daar reviewen een stukje werk bij het plezier is, betrap ik me er af en toe nog wel eens op dat ik dat uit het oog verlies. En dat terwijl dit eigenlijk de vraag is die ik voor velen in honderden woorden beantwoord in elk van mijn reviews. Zo eindigde Stray Gods met een diepe onvoldoende, want het enige wat ik leuk vond, was het idee ervan.
