Als een gamer ben ik bijzonder divers, al zeg ik het zelf. Als het geen MMORPG, realistische sport game of The Sims-achtige game is, is de kans dat ik het ooit wil spelen aanzienlijk. Daardoor slinger ik net zo makkelijk Doki Doki Literature Club aan als een Halo, Inazuma Eleven, Forza: Motorsport of Final Fantasy. Er is echter nog een genre wat ik steeds meer begin te mijden, zelfs als het me best leuk lijkt: farming sims.
Om de oorzaak hiervan te vinden moeten we teruggaan naar 2012 en de release van Harvest Moon 3D: A New Beginning op de Nintendo 3DS. Ik was nog een relatief groene redacteur die zijn constante stroom aan recensiegames supplementeerde met recente releases die uit eigen zak werden gekocht, om zo meer ervaring op te kunnen doen en te groeien als schrijver. Daarbij greep ik vaak naar titels waar ik nog niets van wist, om zo mijn objectiviteit te kunnen waarborgen. De kans bestond daarbij natuurlijk dat ik de game helemaal niet goed kon beoordelen of helemaal niet leuk vond, maar doordat het mijn eigen bezit was, had ik geen enkele verplichting. Ik zag geen nadelen! Achteraf praat ik wel anders.
Poging één
Wie Google al een bezoekje heeft gebracht, zal gezien hebben dat deze review er nooit is gekomen. Ik heb tientallen uren in de game doorgebracht, maar kwam desondanks nooit ver genoeg om er écht een oordeel over te kunnen vellen. Boeren was moeizaam en ik was constant aan het vechten tegen de klok en de honger. Ironisch genoeg was een game in een over het algemeen relaxend genre een van de stressvolste die ik ooit gespeeld had.
Mijn breekpunt kwam later, toen ik net in de winter aanbeland was. Voor een opdracht had ik honingraten nodig, die je niet gaat vinden als er sneeuw ligt. Het spel verwachte dus letterlijk dat ik in-game weken ging besteden met het voeren van mijn beesten, ploegen van mijn veld, praten met alle dorpelingen én het verzamelen van troep uit de wildernis om pas in een ander seizoen verder te mogen!? Fuck dit! Na 34 uur én 13 minuten op de savefile hield ik het daarom voor gezien.
Poging twee
Maar dat was een probleem. Ik ben iemand die een hekel heeft aan dingen die niet afgemaakt zijn. Ik ben hier zelfs zo neurotisch in, dat ik een database heb van de voortgang van mijn games. En daar bleef A New Beginning jaren staan en knagen…tot ik begin dit jaar opnieuw met het spel begon.
Vastbesloten om dit keer niet dezelfde fout te maken, zocht ik deze keer informatie op. Welke groenten leveren het meeste op? Hoe optimaliseer je jouw tijd? Wat zijn de vele verborgen mechanics? Ik ging niet te diep op guides in, daar ik mezelf niet wil spoilen, maar nam generale adviezen als een spons in me op, samen met een lijst wanneer je wat kunt vinden. Bewapend met deze informatie trok ik nogmaals naar mijn boerderij. Mijn avontuur verliep ditmaal veel beter. Diversiteit in mijn tuin was een luxe en op een klein veldje voor wedstrijden na lag de focus op massaproductie. Dieren verzorgen ging bijna mechanisch snel en dorpelingen werden dagelijks afgekruist. Ondertussen hoarde ik grondstoffen als Bobby Kotick geld, om zo met hoge snelheid opdrachten te voltooien. Ik had wederom ruim dertig uur in de game zitten, maar was het punt van mijn eerste poging al lang geleden gepasseerd. Ik leek dus op weg naar het einde. Maar mijn reis werd wederom tot een halt gebracht.
I’m out
Om het dorp waarin ik verblijf te ontwikkelen, moest ik opdrachten voltooien. Denk hierbij aan het bouwen van huizen, organiseren van en deelnemen aan festivals en meer. Het zijn soms vage eisen voor de groei van een dorp, maar doordat ik me goed had voorbereid waren de obstakels meer vervelend dat uitdaging. Maar toen kwam de spreekwoordelijke druppel: een nieuwe set opdrachten die ik niet binnen een redelijke termijn kon voltooien, omdat ik dingen in verschillende seizoenen moest doen ervoor. Dus wederom eiste de game dat ik ettelijke uren in busywork ging doen, simpelweg om kruisjes af te vinken en niet tegelijkertijd al mijn harde werk in rook op te zien gaan. Dit was voor mij het moment om het spel op te slaan, diep adem te halen en de 3DS in de lade te leggen. Morgen is weer een dag en dan is de ergernis vast afgenomen en kan ik me vast ertoe zetten om even door de zure appel te bijten.
Dit is ondertussen dik vijf maanden geleden. De 3DS heb ik meermaals opgeladen en geopend om verder te gaan met A New Beginning. Maar zodra ik de lijst aan opdrachten zie en weet hoeveel tijd dit gaat kosten, zakt me de moed in de schoenen. Dit terwijl ik niet vies ben van grinden. Ik speel immers veelal JRPG’s en hou van trophy hunten. Daar heb ik echter iets wat me motiveert. Een verhaal of digitale bling waar ik eigenlijk veel te veel waarde aan hecht. In Harvest Moon is me de pret vergaan. En als ik terugdenk, was dat ruim voor het punt dat ik de rem intrapte. Het spel werd een baan op zich, een timesink waar ik op geen enkel moment meer uithaalde dat wat ik erin stopte, maar waar ik toch hersenloos in doorging door de opzet van het spel. Eigenlijk dat waar ik MMO-spelers altijd van beschuldig. Het was een realisatie die mij enorm dwarszat, daar het tijd is die ik niet over heb met de vele games in mijn backlog. Dus ging ik verder naar andere oorden. En hoewel spellen als One Lonely Planet, Re: Legend, My Time at Portia en Rune Factory er erg interessant uitzien, ga ik daar maar niet op vakantie. Ik denk dat farming sims gewoon niet voor mij zijn en dat ik ze niet meer ga spelen. Al knaagt het nog steeds dat A New Beginning niet kan worden afgevinkt…