Column: Pas op! Redacteur zijn is gevaarlijk

Terwijl de eerste woorden van dit artikel typ, besef ik mij dat het inmiddels veertien jaar geleden is dat ik mij aansloot bij dit zooitje ongeregeld. Op 15-jarige leeftijd begon ik met schrijven voor dit Vlaamse medium. Een memberrecensie op InsideGamer werd opgemerkt, waarna ik gevraagd werd om op reguliere basis te gaan pennen. Dit resulteerde eerst in een half jaar werken aan een game index (werkelijk de hel), waarna ik mij kon gaan focussen op nieuwsberichten en recensies. Vooral de recensies trekken mensen richting het redactiewerk, maar dat leven gaat niet altijd over rozen.

Eenmaal binnen in een deels gearriveerde redactie, was het een kwestie van klimmen in de hiërarchie. Telkens wanneer er weer games op het kantoor binnenkwamen (destijds enkel nog gamediscs), zag ik de ene na de andere titel aan mijzelf voorbij schieten. Inbreng over wat je ging spelen? Die was er niet. Er kwamen zoveel games binnen en die moesten allemaal worden verdeeld. Onder aan de ladder kreeg je voornamelijk wat er over was. En mensen, wat een dieptepunten heb ik meegemaakt.

Mijn allereerste game weet ik nog goed. Het was een golfgame genaamd Tiger Woods PGA Tour. Of ik iets van golfen afwist? Uiteraard…niet. Ik scheet zeven kleuren stront als 15-jarige puber. Hoe ging ik een kwalitatief stuk inleveren waarbij ik vanwege mijn kennis voor golf niet door de mand viel? U raadt het al: een spoedcursus golf was een feit. Nee, ik ben niet de lokale golfbaan opgegaan om de ene na de andere hole te trotseren, maar ik heb mij wel ingelezen in de regels en de namen die toentertijd groot waren. Het was het begin van een flink aantal maanden waarin ik de grootste bagger van de game-industrie op mijn deurmat heb mogen ontvangen.

‘’Speel jij games gratis en mag je die dan houden?’’ Vol ongeloof en jaloezie keken mensen mij dan aan. Begrijp mij niet verkeerd, het is ook verschrikkelijk leuk om te doen. Zeker wanneer een game waar jij naar uitkijkt voor de releasedatum al in je (digitale) brievenbus zit. Persuitjes (nu wat minder) en het werken in een team met dezelfde interesses is ook een luxe. Maar niet elke game die op de deurmat viel in het verleden was een succes. Ik heb met een Move controller apen staan vangen in mijn woonkamer, mijn spelcomputer haast aan crashes ten onder zien gaan en heb Japanse games getrotseerd die ik nooit van mijn leven zelf zou aanschaffen. Het leverde interessante invalshoeken op. Is zo’n Japanse game namelijk ook iets voor Westers georiënteerde gamers? Of is er geen beginnen aan? Een expert op een game zetten heeft zo zijn voordelen, maar een nieuwkomer een avontuur laten trotseren kan eveneens een heel verfrissende invalshoek opleveren. Een veteraan zit immers eerder vastgeroest in zijn mening dan een jonge hond die aan alle facetten nog wil snuffelen.

Door héél veel games te spelen, leerde ik al snel het kaf van het koren te scheiden. Het enige nadeel is dat het gros van de games daardoor maar een slap aftreksel blijkt ten opzichte van de echte toppers. Te vaak heb ik titels gespeeld, waarbij ik na tien minuten al wist: dit is het niet. Om dit degelijk te kunnen onderbouwen, werd er wel verder gespeeld. Kwam dit het genot van gamen ten goede? Wat denkt u zelf?

Ondergetekende recenseert vandaag de dag wat minder. Hoewel het systeem inmiddels zo in elkaar zit dat je specifieke aanvragen kunt indienen (een hele verbetering), laat ik de nodige titels aan mijzelf voorbijgaan. Het gaat immers altijd om de kwaliteit van het artikel en niet om het plezier van de redacteur. De klant is koning. Ik hoop dat de eindredactie mij nu niet op de vingers tikt omdat ik het leven van een redacteur minder rooskleurig zou maken dan het zou zijn, want we zoeken immers nog mensen! Ik zou dus vooral zeggen: kom dat zien, kom dat zien!