Eerst even wat regels die ik in dit artikel ga hanteren. Ik kan namelijk onmogelijk elke game meenemen, daarom heb ik een keuze gemaakt op basis van de impact die de games op mij hebben gemaakt en in hoeverre ik ze heb gespeeld. Onderaan elk artikel in deze serie vind je een lijst met titels die zeker een vermelding waard zijn, maar niet zijn genoemd in de tekst. Een andere regel is dat de game echt een FPS moet zijn. Daar hoort bijvoorbeeld een Borderlands niet bij, aangezien deze wordt geclassificeerd als RPG-Looter-Shooter. Uiteraard zul je titels missen, want dit is mijn ervaring. Wees daarom niet bang om in de comments je eigen toevoegingen te plaatsen. Nou, genoeg regels, laten we beginnen!
Wolfenstein 3D en DOOM
In de jaren '80 was ik nog een klein jochie dat nog nooit van verschillende genres had gehoord, laat staan van first-person shooter (FPS). Een videogame was voor mij een videogame. Dat veranderde toen ik Wolfenstein 3D voor het eerst zag. Bloedmooie graphics, heerlijk geweld tegen nazi's en een daadwerkelijk verhaal. Dat was voor het eerst in het genre. Deze game was natuurlijk een vervolg op twee eerdere Wolfenstein-games. Later verscheen er nog een spin-off in de vorm van Spear of Destiny.
Natuurlijk kwam daarna de echte revolutie met DOOM en DOOM II. Deze boden een vloeiende gameplay met fantastische 3D-graphics en uiteraard de mogelijkheid om je spel volledig te customizen. Ik weet nog goed dat ik CD's kocht met daarin WAD-files en ook mijn eigen games en levels maakte met de verschillende level-editors. Wad-files zijn de belangrijkste bestanden van de DOOM-games. Ze bevatten de geluiden en sprites e.d.
Quake en Unreal Tournament
Na DOOM en DOOM II was het de beurt aan Quake. Quake was op zijn beurt een evolutie op DOOM. Zelf was ik geen groot fan van de eerste Quake, maar Quake 2 veranderde mijn game-leven eigenlijk voor altijd. De manier hoe die game omging met vooral de multiplayer, was voor mij echt een eye-opener. Je kon je eigen scripts maken, die je kon inladen via de console. Er werden toernooien gehouden. Voodoo en OpenGL maakten hun intrede en daarnaast kwam het modden van games echt van de grond met succesvolle mods zoals Lithium, Tourney en Capture the Flag. Clans begonnen opeens een ding te worden en termen zoals FPH — Frags per hour — en K/D-ratio vlogen je om de oren. Elke grote (Nederlandse) internetprovider had wel een Quake 2-server draaien op poort 27910, waarvan de bekendste en meest bezochte server die van XS4All was. Mede dankzij de mod Tourney werden er ook stats bijgehouden; deze stats kon je terugvinden op TheCLQ. Ik ben dan ook vrij trots om te melden dat ik met instagib (railgun) ooit vijfde van de wereld stond.
Quake 2 heb ik jaren lang online gespeeld. Vanaf een 28k8-modem en met ADSL. Ik heb zelfs Quake 3 Arena overgeslagen.
Een game die ik zeker niet heb overgeslagen, was Unreal Tournament. De eerste Unreal game was niet zo heel goed; het speelde niet smooth en veel computers van die tijd konden de game niet aan. Toen was daar opeens Unreal Tournament en deze bleek zeer soepel te lopen. Er was ook een mogelijkheid tot het aanpassen van je game en het spelen tegen bots was eigenlijk net zo leuk als tegen mensen. Ik heb in deze game veel minder uren zitten dan in Quake 2, maar nog steeds substantieel meer dan menig andere FPS van voor die tijd.
Half-Life
Naast het geweld van Epic en id Software kwam er eind jaren '90 opeens een derde grote speler bij: Valve betrad namelijk de wereld van de verhaalgedreven (en ook multiplayer) FPS met het veelgeprezen Half-Life. Deze game betekende voor mij en velen met mij echt een complete doorbraak in de wereld van gaming. Zowel grafisch, narratief en qua gameplay. Zoals gezegd was ook de multiplayer van Half-Life zeer goed verzorgd met een aantal, tot op de dag van vandaag ongeëvenaarde, multiplayermaps zoals bijvoorbeeld Crossfire. Deze map was de enige map die ik met mijn vrienden speelde. De map bevatte alle wat je nodig hebt om een perfecte 1 vs 1 wedstrijd te spelen; genoeg gangen, verticaliteit, legio verstopplekken en als uitsmijter een knop in een bunker die een nuke laat vallen. Dan was het echt rennen voor je leven. Het aantal uren dat ik hierin heb zitten is niet te tellen. Mochten de geruchten over Half-Life 3 kloppen, dan hoop ik oprecht dat deze map als remake in de multiplayer zit.
De enige game die in dit genre Half-Life wist te overtreffen was, je raadt het al, Half-Life 2. Half-Life 2 was in alle opzichten een verbetering en heeft inmiddels de ultieme cultstatus verworven. Door velen wordt Half-Life 2 als beste game ooit gezien. Vooral de gravity gun was revolutionair. Vaak gekopieerd, nooit geëvenaard. Er zijn nog twee episodische vervolgen op Half-Life 2 verschenen, maar daarna bleef het oorverdovend stil. Totdat Valve eigenlijk uit het niets Half-Life: Alyx uitbracht op de VR-systemen en ook deze game bleek een revolutie te zijn. Nog nooit werd de wereld van Half-Life zo realistisch weergegeven. Zo'n dertien jaar na Half-Life 2 episode 2 kun je nu zelf in City 17 rondrennen. Als dit maar een voorproefje is van wat Half-Life 3 ons kan brengen, dan staan we weer voor een revolutie.
Tot slot!
Dit waren de games die voor mij de meeste inbreng in dit genre hebben gehad. Natuurlijk zijn er meerdere games geweest, maar deze drie à vier franchises hebben voor mij het FPS-genre gedefinieerd.
Nou had ik natuurlijk beloofd een lijst met games te geven die een eervolle vermelding verdienen, dus daar gaan we.
Soldier of Fortune
Deze game was erg leuk om te spelen, zeker omdat je tegenstanders een stuk of achttien hitboxes hadden, waardoor je specifieke lichaamsdelen van het lijf kon schieten. Grafisch was de game ook zeer in orde. Ik hoop nog altijd op een vervolg of een remaster / remake.
Rise of the Triad
Een erg gewelddadige game die ik niet zo heel veel gespeeld heb, omdat ik alleen de beschikking had over de shareware-versie. De game is in 2013 opnieuw uitgebracht, maar heeft wat mij betreft de tand des tijds niet heel goed doorstaan.
Destiny
Deze game heeft mij FPS-games leren spelen met een controller. Hierdoor speel ik inmiddels mijn games vanuit een eerste persoons perspectief liever met een controller, dan met muis en toetsenbord. Destiny 2 heeft mij nooit echt gegrepen zoals Destiny dat wel deed.
Dan heb ik nog een aantal games die ik niet heb genoemd, maar waarvan ik zeker weet dat het gros ze wel in de lijst zou zetten:
Call of Duty
Deze serie heb ik nooit leuk gevonden en daarom ook vrijwel niet gespeeld. Dit is momenteel de meest populaire FPS.
Battlefield
Geen enkele game uit deze franchise heeft op mij een grote impact gemaakt. Natuurlijk, de destructie is mooi, maar games zelf zijn niets voor mij.
GoldenEye
Ik heb nooit een Nintendo 64 gehad en dus ook nooit de kans gehad deze game te spelen, maar ik weet wel dat deze game tot de klassiekers in het genre behoort.
DOOM Eternal
Deze game heb ik niet vaak gespeeld, maar is toch de moeite waard om te noemen vanwege de ultrasnelle gameplay, mooie graphics en het ultieme geweld. De reden dat ik hem niet vaak heb gespeeld is omdat het inmiddels te snel voor mij is geworden. Doom: The Dark Ages is wat logger en dat ligt mij naar verwachting een stuk beter verwacht ik. Ik hoop dat ik dan over een jaar of tien DOOM: The Dark Ages aan deze lijst kan toevoegen.
Ik hoop dat je net zoveel plezier hebt beleefd aan het lezen van dit artikel als ik heb gehad aan het schrijven ervan. Laat gerust je eigen toevoegingen achter in de reacties.
Volgende keer gaan we langs bij Nintendo.