Ooit speelde ik ontzettend veel kaartspellen, met name op de GameBoy. En degene die mij het meeste bijstaat, is de Pokémon: Trading Card Game. Gebaseerd op de eerste generatie van de TCG, voor VMAX, double energy cards en mega evoluties een ding waren. Het spel bevat de base set, fossil set en jungle set, evenals een handjevol promokaarten én kaarten die speciaal voor de game waren gemaakt voor een totaal van ruim tweehonderd kaarten.
It’s time to duel!
Maar wat ga je doen met deze kaarten? Allereerst een deck bouwen natuurlijk, maar hiernaast is het doel om acht clubs (gyms) te verslaan met ieder hun eigen type, al werden Fighting en Grass Energy herhaald vanwege het feit dat er nog zoveel soorten Energy waren destijds. Uitdagers zullen in het begin van club naar club hoppen, waar ze vechten tegen de trainers van de clubs en reguliere spelers die ook proberen om de uitdaging te overwinnen. Na winst verkrijgen ze extra kaarten, waarmee ze hun deck kunnen versterken tot ze uiteindelijk de Club Masters kunnen trotseren, om uiteindelijk oog in oog te komen met de vier Grand Masters en hun huidige champion.
Dit alles is natuurlijk niet heel bijzonder, zelfs niet op de GameBoy. Deck builders waren zelfs decennia geleden al populair dankzij het succes van spellen als Magic: The Gathering. Waar Pokémon: Trading Card Game zich echter mee onderscheidde, was de hoeveelheid content. Alle kaarten die de game rijk is bemachtigen, is een uitdaging op zich. Niet enkel omdat er een stukje geluk in zit, maar ook omdat met name de promokaarten en game only-kaarten vaak enkel op specifieke wijze verkregen kunnen worden. Tegenwoordig Google je gewoon even hoe je dat moet aanvliegen, maar toen ik nog een kind was, was dit een ware ontdekkingsreis.
Dus het is nostalgie?
Natuurlijk is dat een hele subjectieve ervaring, maar het is er wel een waar ik met veel warme gevoelens op terugkijk. Is dat niet wat een gouwe ouwe is? Bovendien is het ook nu nog een hele degelijke titel. Noem me een ouwe zak, maar de reden waarom ik Inscryption zo leuk vond, is dat het niet overmatig complex werd. Als ik nu menig Pokémon-kaart of Yu-Gi-Oh!-kaart bekijk, heb ik het gevoel dat ik moet gaan zitten voor een goed boek. Soms is minder meer en in het gewoon van Pokémon: TCG op de GameBoy is het strategie, planning en een beetje geluk die de winst behalen, maar dat gaat nooit ten koste van de instapdrempel.
