Mijn favoriet genre is en blijft nog steeds de first-person shooter. Mijn smaak is sindsdien aanzienlijk uitgebreid, maar de FPS is het genre dat ik nog altijd het liefst benader. De eerste volwaardige FPS die ik voor de kiezen kreeg was Quake. Ettelijke uren heb ik doorgebracht met het ombrengen van monsters en demonen allerhande. Er was dus reden genoeg om reikhalzend naar Quake 2 uit te kijken. En daarin werd ik niet teleurgesteld. Integendeel.
Quake 2 heeft wezenlijk niets met Quake te maken. Het is geen direct vervolg, maar een volledig nieuwe verhaallijn. id Software had namelijk enkele nieuwe titels bedacht, maar die bleken zich allemaal reeds onder verschillende auteursrechten te situeren. Daarom werd beslist om de naambekendheid van Quake aan te grijpen en er een sequel van te maken. Dat heeft id Software geen windeieren gelegd, maar ook zonder de connotaties van een iconische voorganger zou Quake 2 wellicht hetzelfde succesverhaal gekend hebben.
De originele Quake speelde zich af in een mix van industriële en gotische omgevingen, maar Quake 2 legt zich volledig toe op een science-fiction setting. Ver in de toekomst wordt de mensheid aangevallen door een biotechnologisch ras dat zichzelf de Strogg noemt. Als weerwoord beslist het leger om Stroggos, de thuisplaneet van de Strogg, aan te vallen. Als speler maak je deel uit van een commandoteam dat de defensiesystemen moet uitschakelen, maar zoals vanouds gaat alles mis en moet je in je eentje de wapens opnemen.
Als er slechts één besluit uit de opzet van Quake 2 gedistilleerd mag worden, dan is het wel dat het een ontzettend zuivere FPS is. Niet moeilijk, aangezien weinigen zullen weerleggen dat id Software dat genre op de handen draagt. Nog steeds zijn de meeste wapens die we tegenwoordig tegenkomen onder te brengen in de oplopende categorieën van één reservewapen dat geen ammunitie benodigt, twee shotguns, twee machinegeweren, een granaatlanceerder, een raketwerper en enkele "speciale" wapens. Die laatste categorie bevatte ook de railgun en de BFG, twee wapens die niet aan bekendheid hebben moeten inboeten en onder verschillende vormen blijven terugkeren.
Die zuiverheid komt ook terug in de handleiding. Net als bij SiN kwam Quake 2 gebundeld met een fantastische handleiding die alle nodige gegevens meedeelde. Elk type vijand kreeg een korte maar komische beschrijving, wat ervoor zorgde dat de eindbazen die níét als dusdanig gedetailleerd werden nog grotere ogen opwierpen. Die vijanden waren allemaal gruwelijke samenwerpingen van mens en machine, het soort tegenstander dat we tegenwoordig wel vaker op ons bord krijgen. Maar indertijd was het paniek geblazen als je door een gang sloop en plots vanuit een donker hoekje "TRESPASSER!" hoorde.
Quake 3 is daarna volledig de multiplayer toer opgegaan en Quake 4 transformeerde de simpele opzet van de aanval op Stroggos in een bombastisch en persoonlijk verhaal vol pathos en gevoelsaandoening. De geniale eenvoud en efficiënte presentatie van Quake 2 zullen echter altijd met die titel verbonden zijn. De multiplayer van Quake 2 heb ik langs de neus weg eens geprobeerd, maar het zal immer de singleplayer zijn die me bijblijft.