Top 5: slechtste 3D overzettingen

 

We openen de lijst met de beat ‘em up-reeks Mortal Kombat. De serie zag begin jaren ’90 het levenslicht en was destijds controversieel door de bloedige en gewelddadige manier van het afmaken van je tegenstanders. De eerste drie delen, waarvan de laatste voor het eerst op de spelcomputers verscheen, zijn vooralsnog de meest succesvolle Mortal Kombat-spellen ooit. Na het vierde deel ging het flink bergafwaarts met de serie, dewijl de serie gebruik ging maken van driedimensionale gameplay-elementen. De vechtspellen verloren hierbij hun charme wat uiteindelijk resulteerde tot een verdiende vijfde plaats.

 

 

Officieel lanceerde ontwikkelaar Konami de vampierenserie Castlevania in 1986, maar het duurde enkele jaren totdat de titels onze aandacht trokken. Pas toen de Nintendo Entertainment System hier de Europese harten wist te veroveren, maakte Castlevania een razendsnelle opmars. Het beste deel uit de serie, Symphony of the Night welteverstaan, wordt hedendaags nog dagelijks gespeeld door de doorgewinterde liefhebbers. De exclusieve PlayStation-titel verdiende zelfs een make-over op de Xbox 360. Helaas kreeg ook het succes van deze reeks een zure nasmaak toen ze de eerste 3D-spellen op de Nintendo 64 uitbrachten. Konami bracht de serie toen in een diep dal waar ze, op de DS-spellen na, uiteindelijk niet meer uit zijn gekomen. Benieuwd of Castlevania: Lords of Shadow daar weer verandering in kan brengen.

 

De blauwe egel Sonic is tot op de dag van vandaag één van de meest befaamde game-personages. Onze razendsnelle jongen mag weliswaar slechts de schoenveters van de besnorde loodgieter Mario strikken, toch heeft hij een aantal memorabele spellen op zijn repertoire staan. Bij de eerste delen, die ‘slechts’ enkel in 2D te spelen waren, was het de bedoeling om Sonic supersnel van links naar rechts te begeleiden. Tegelijkertijd moest je rekening houden met obstakels en ringen die je diende te verzamelen. Dit verslavende concept verdween als sneeuw voor de zon toen we met de egel in een driedimensionale wereld moesten rennen. Door de belachelijk slechte camerapunten moest je regelmatig opnieuw beginnen, doordat je constant uit de bocht vloog. Gelukkigerwijs heeft SEGA hier van geleerd en keren ze met Sonic the Hedgehog 4 weer terug naar de roots.

 

De RollerCoaster Tycoon-serie geeft de speler de mogelijkheid om een zelfgemaakt pretpark te onderhouden. Je dient, naast het plaatsen van attracties en winkels, rekening te houden met de infrastructuur, welke bestaat uit paden en wachtrijen naar attracties, en de flora en fauna. De verslavende 2D-gameplay hield menig speler lang achter zijn monitor gekluisterd. Om met de tijd mee te kunnen kwam ontwikkelaar Frontier na vijf jaar met het eerste 3D-deel op de proppen. Hoewel het spel over het algemeen redelijk ontvangen werd, was er een flink gros van de liefhebbers uit de fanbase gestapt; 3D leent zich eenmaal minder goed voor een spel als RollerCoaster Tycoon. Vandaar de dikverdiende tweede plaats.

 

 

De koning van het verkrachten van een serie is in deze lijst weggelegd voor ontwikkelaar Capcom. Eind jaren ’80 introduceerden ze een nieuwe held die menig gamehart wist te veroveren: Mega Man. De verslavende 2D-gameplay, waarbij de speler met futuristisch schietgerei vijanden moet verslaan, is anno 2010 nog steeds ongekend. Typerend aan de reeks is dat de speler zelf de levels inclusief de eindbaas in het begin kan uitkiezen.

Er worden weliswaar nog 2D-spellen van onze blauwe kornuit ontwikkeld, maar er zijn enkele 3D-varianten op onder andere de PlayStation verschenen die een belediging zijn voor de fans van deze platformshooter-reeks. Hieronder vallen bijvoorbeeld Mega Man 64 en Mega Man Legends, respectievelijk op de Nintendo 64 en PC uitgekomen, die gewoonweg lachwekkend te noemen zijn. Capcom trok zich hier echter niets van aan en bleef andere matige 3D-varianten ontwikkelen, waardoor ondergetekende en de andere redactieleden de nummer één plek wel moesten reserveren voor Mega Man.