Jessica Curry neemt een stap terug van The Chinese Room

Jessica Curry, een van de oprichters van ontwikkelaar The Chinese Room en de componist van de soundtracks van Dear Esther, Everybody's Gone To The Rapture en Amnesia: A Machine For Pigs, neemt een stap terug van de studio. Dit laat ze weten op hun website.

In een openhartige post informeert ze de wereld over haar besluit en wat haar hiertoe aangezet heeft: een chronische ziekte, een slechte relatie met Sony en seksisme in de game-industrie. Het op deze manier samenvatten doet het echter geen eer aan, daarom hebben we het volledige bericht hieronder vertaalt. Hou er wel rekening mee dat het een flinke lap tekst is.

''Dit is een verschrikkelijk moeilijk bericht om te schrijven. The Chinese Room is de afgelopen jaren zo'n belangrijk deel van mijn leven geweest; de games die we gemaakt hebben en de mensen in ons bedrijf zijn verweven met mijn ziel. Dus wat heeft me ertoe gedreven om nieuwe grond te verkennen? Nou er zijn drie factoren die me gebracht hebben tot waar ik nu ben.

1: Zoals vele van jullie zullen weten van mijn Twitter ben ik ziek. Ik heb een degeneratieve ziekte die simpelweg niet doet wat ik zeg en iedereen die mij kent weet hoe koppig ik ben en hoe erg ik elke dag mijn best doe. Een paar jaar geleden zei mijn dokter ''als je probeert tegen deze ziekte te vechten, zal het winnen'' en ik knikte als een brave meid, maar tegelijkertijd begreep ik het niet. Een progressieve ziekte hebben is niet zoals kanker, een beroerte of een hartaanval. Mensen zijn sprakeloos omdat ze niet kunnen zeggen ''je gaat dit overwinnen'' of ''je gaat beter worden'' en ze kunnen je niet zeggen 'dat je het moet verslaan'. Het gaat erger worden, dat is een simpel feit en geen medicatie, tarwegras, positief denken of acupunctuur gaat dat veranderen. De dokter was niet negatief, maar eerlijk. Toen ik hem zei hoe vermoeid ik was, zei hij dat ik niet moe was. Mensen met mijn ziekte ervaring iets wat ze een tsunami van uitputting noemen. Ik huilde van opluchting, ik realiseerde me eindelijk dat ik niet gek aan het worden was, dat het niet lag aan dat ik niet hard genoeg probeerde. Ik had mezelf tot het randje gedreven door Everybody's Gone to the Rapture, ik dacht dat als ik bleef wegrennen de ziekte me niet in zou halen. Ik zat zo verkeerd. In juni werd ik erg ziek. Ik was in Los Angeles aan het werken aan de laatste mix van de game en ik werd er zo slecht aan dat ik dacht dat ik terug zou komen in een kist. Het dwong me erover na te denken wat ik mezelf aandeed en, nog belangrijker, wat voor impact dit had op mijn man en kind. Ik kan niet blijven rennen en het is tijd dat ik dat toegeef aan mezelf en iedereen die van me houdt.

2: Dit is een lastige om te schrijven, omdat ik het bedrijf niet negatief wil beïnvloeden, er zijn een hoop geweldige mensen die bouwen op The Chinese Room voor hun inkomen. Dus ik treedt voorzichtig en ben er asjeblieft bewust van dat ik nu volledig vanuit mijzelf spreek. Werken met een uitgever maakte me extreem ongelukkig en erg ziek. Aan het einde herkende ik mezelf niet eens meer. Ik was veranderd van een vrolijke, van lol houdende, maf en grappig persoon in een driftig, paranoïde, ongelukkige negatieve hoop. Zoveel van de stress die ik ervaren heb werd veroorzaakt door wat ik zie als de wanhopig giftige relatie waar ik in zat. Ik kan vanwege bovenstaande redenen niet in detail treden, maar wat ik kan zeggen is dat ik terug kijk op de manier waarop we behandelt werden en dat het me mijn hoofd doet schudden in ongeloof. Grote bedrijven en de creatie van kunst zijn altijd extreem oncomfortabele bedpartners geweest en het maken van Rapture bleek geen uitzondering. Ik wil dit niet meer, het is zelfs zo dat ik het niet meer kan. Ik wil mezelf omringen met eerlijke, open mensen die ik kan vertrouwen. Ik heb zoveel mensen horen zeggen ''dit is gewoon hoe uitgevers zijn'' en ''dit is hoe de game-industrie is''. Ik wil zeggen dat als we dit blijven accepteren, terwijl we zo bang zijn om dit gedrag aan de kaak te stellen, zal het niet veranderen en verdienen we niets anders dan de broodkruimels die ons toegeworpen zijn.

3: Dat brengt me bij mijn laatste punt. De game-industrie zelf. Ik dacht dat ik sterk genoeg was om de aanval te leiden, om te bewijzen dat door talent en hard werken en positiviteit vrouwen een belangrijke rol kunnen vervullen. Nou, hoe moeilijk dit ook is om aan mezelf en jullie allen toe te geven, is dit een gevecht dat ik persoonlijk niet ga winnen. Ik laat het over aan mensen jonger en fitter dan mezelf om deze kruistocht voort te zetten. Op een persoonlijke niveau kijk ik terug naar de gigantische bijdrage die ik heb geleverd aan de games die we gemaakt hebben en dat ik toekeek hoe Dan keer op keer de credits kreeg. Ik heb journalisten gehad die aannamen dat ik Dan's assistent was. Ik ben in artikelen genoemd als Dan Pinchbeck's vrouw. Uitgevers tijdens een eerste kennismaking namen automatisch aan dat mijn producer mijn baas was, alleen omdat hij een man was. Een magazine wou zelfs enkel Dan vermelden als Studio Head en mij er niet bij betrekken. Wanneer Dan zei ''Jess is het brein achter deze operatie'' lachten mensen en zeiden ze dat het leuk is dat ik een man die zo aardig is tegen zijn vrouw. Ik heb niet genoeg papier om al het onrecht dat mij is aangedaan te beschrijven. Gedeeltelijk was het mijn schuld. Ik hou niet van gesprekken. Dan houdt ervan en natuurlijk werd hij daardoor het gezicht van de studio. Mensen namen aan dat hij de creatieve drijfveer achter het bedrijf was en ik wou niet egoïstisch zijn, dus ik liet ze dat denken. Afgelopen jaar had ik een prachtig idee voor Rapture. Dan is naar Los Angeles gegaan, waar hij Sony erover vertelde. Hoe hij terug kwam vroeg ik '' wat vonden ze van mijn idee?'' Hij gaf doe dat hij gezegd had dat het idee van een van de teamleden kwam, niet mij. Hij was zowaar verbaasd dat ik boos was en vroeg ''Wat maakt het uit wie de credits krijgt?'' Mijn antwoord was: ''Het maakt enkel niet uit wie de credits krijgt als je de persoon bent die altijd de credits krijgt!'' Er is een beroemd gezegde dat achter elke man een sterke vrouw zit. Nou schrap dat maar. Ik realiseer me dat de enige manier waarop ik credit krijg voor het werk dat ik doe, is als ik afstand neem van Dan. Ik hou van Dan, zo ontzettend veel. Hij is een getalenteerde, intelligente man met een hart van goud. Dit is geen afwijzing van hem, maar van de maatschappij die het feit niet kan verkroppen dat een vrouw misschien wel net zo getalenteerd is als de man waar ze haar leven mee deelt.

Dus hoe nu verder? Nou, ik ben nog steeds Company Director bij The Chinese Room en de games die we maken zullen altijd dicht bij mijn hart staan. Dan en ik zijn getrouwd, dus het is erg onwaarschijnlijk dat we niet gaan praten over waar hij mee bezig is. Ik heb nog steeds een kantoor op de nieuwe locatie en ik zie de geweldige leden van ons team elke dag en ongetwijfeld zal ik mijn grote mond er niet helemaal uit kunnen houden. Ik zal nog steeds muziek schrijven voor onze prachtige games. Wat Rapture me deed beseffen is dat ik eigenlijk best goed ben in het schrijven van muziek en God, het maakt me zo ontzettend gelukkig. Ik ga het alleen doen en zien waar het me brengt. Ik sta op het punt om een grootschalig muziekproject te beginnen met Carol Ann Duffy, onze geweldige Poet Laureate en als je wilt dat ik muziek voor je schrijf, neem dan contact op. Het kan goed zijn dat mijn reis me terug brengt naar het bedrijf in de toekomst, we zien het wel. Maar in de tussentijd wil ik mijn vleugels uitslaan en zien waar het volgende avontuur ligt.

Omdat ik eigenlijk erg bazig ben, heb ik nog een laatste advies. Het is heel simpel: doe wat je gelukkig maakt. Mensen vragen me vaak (soms met wat irritatie) waarom ik zo vrolijk, maf, ondeugend bent en altijd lach. Nou, een ding dat je leert als je achteruit gaat (dat doen we allemaal, alleen sommige sneller dan anderen) is dat je het beste moet maken van elke dag. Om de schoonheid, de belachelijkheid, de wonderen, de hoop, het verdriet en de pracht van de wereld te zien. Ik moedig jullie aan te lachen, lief te hebben en echt te leven.

Goedendag,

Jess