Het remasteren van games is vandaag de dag een veelgezien fenomeen. Opgepoetste versies van al dan niet klassiekers worden opnieuw aangeboden op nieuwe platformen. Sony loopt hierin voorop. Met de Uncharted Collection, Sly Trilogy en Spyro Reignited Trilogy zijn er zo al drie collecties die de oude dagen van de PlayStation doen herleven. Maar is dit wel waar we op zitten te wachten? Blijft de nostalgie behouden bij een remaster, of is het simpelweg geldklopperij en worden onze nostalgische gevoelens simpelweg uitgebuit?
Sil
Het onderwerp van remasters vind ik persoonlijk een lastige, vooral door de manier waarop het in recente jaren gebeurd. Ik maak me sterk voor game-behoud en juich daarom alles toe wat ervoor zorgt dat een game langer en beter beschikbaar is. Steeds meer remasters voelen echter meer als een port dan wat anders. Een Shadow of the Colossus, die op PlayStation 4 volledig opnieuw werd gemaakt, kan ik waarderen. Er was al een remaster op de PlayStation 3 beschikbaar, maar het was duidelijk dat dit zoveel meer was dan dat. Hetzelfde kan worden gezegd van Demon’s Souls voor PlayStation 5 en de Ratchet & Clank reboot. Maar dan heb je de Super Mario 3D All-Stars en The Last of Us’. In het eerste voorbeeld zijn de games nauwelijks aangeraakt, terwijl ze toch echt wel hun leeftijd laten blijken.
Je kunt dan zeggen dat ze tenminste samen € 60,- kosten, in plaats van de Skyward Sword remaster die in zijn eentje tegen de volle mep gaat, maar er zijn genoeg tegenargumenten te maken. In het geval van de tweede is de remaster in principe een overbodige luxe. De originele The Last of Us was al een prachtige game en had de PlayStation 4-versie niet nodig. Daar kun je echter het argument maken dat niet iedere PS4-bezitter ook een PS3 had. Maar die vlieger gaat niet meer op bij Xbox Series en PlayStation 5. En toch zijn daar geruchten over een nieuwe remaster van de eerste The Last of Us…
Stefan
In de meeste gevallen kan ik mij wel in de stelling vinden. Sommige games vragen echt om een remaster of een remake. Vaak hoor je deze vraag dan ook duidelijk terug vanuit de fanbase van een game. Ik ben wel van mening dat een remaster ook echt zin moet hebben, hiermee bedoel ik dat er duidelijk een verschil in performance zichtbaar of merkbaar moet zijn. Ook ben ik van mening dat er wel een tijdje tussen beide games moet zitten. Als je een game pakweg 5 jaar geleden hebt gespeeld en daar veel plezier aan hebt beleefd is het ook leuk om deze game nogmaals her te beleven. The Last of Us Remastered en Final Fantasy 7 Remake zijn hier goede voorbeelden van. Ik betwijfel echter of de tijd al is aangebroken voor The Last of Us om een remaster van een remaster te maken. Iets dat, als de geruchten waar zijn, op de planning van Naughty Dog staat. Persoonlijk zou ik wel warmlopen voor een remake/remaster van Medal of Honor: Allied Assault, maar dat is waarschijnlijk puur jeugdsentiment.
Wilco
Games zie ik op een bepaalde manier ook als cultureel erfgoed. We moeten ze beschermen en ook aan nieuwe generaties kunnen tonen welke kunstwerken er tot de gamegeschiedenis behoren. In die optiek ben ik blij met remasters. Je blijft dicht bij het oorspronkelijke product, maar maakt deze wel speelbaarder in de huidige tijd. Ik realiseer mij dat ik met mijn 36 jaar al een groter deel van de geschiedenis heb meegemaakt dan het grootste deel van de gamers. Ik vind het wel prettig dat ik ook met een jongere generatie kan praten over een Ocarina of Time of zelf een oude titel nog eens op kan pakken zonder dat deze nu onspeelbaar is geworden op mijn huidige consoles.
Sebastian
In de meeste gevallen vind ik het geldklopperij, maar het verschilt bij mij wel per titel. Is het een titel die net in de vorige consolegeneratie is verschenen? Dan zijn voor mij de verschillen vaak zo klein, dat het niet mijn aandacht weet te grijpen. Een voorbeeld hiervan is de Spiderman-game die nu ook op PS5 beschikbaar is. Voor mijn gevoel had ik die game nog te recent gespeeld om hier opnieuw enthousiast over te kunnen worden. Een voorbeeld dat wel mijn interesse wist te wekken is Castlevania Requiem. In deze collectie zit namelijk een 4K remaster van een van mijn alltime favoriete games: Castlevania: Symphony of the Night. Maar wat deze remaster voor mij echt zijn geld waard maakt, is het toevoegen van Castlevania: Rondo of Blood. Deze game is namelijk enkel verschenen voor de NEC PC-Engine CD in Japan en dus nooit officieel beschikbaar geweest in Europa. Daarnaast is de originele hardware en het spel zelf zo absurd duur geworden op de tweedehandsmarkt, dat dit voor mij een zeer welkome manier was om deze game toch te kunnen spelen.
Sander
Wanneer ik een verhaallijn van een spel heb uitgespeeld, ben ik er toch vaak wel voor een flink aantal jaren klaar mee. Ik zit er niet op te wachten om een verhaal opnieuw te beleven. Hetzelfde geldt voor een film, overigens. Games moeten dus echt memorabel zijn geweest om een remaster aan te smeren. Als klein kind vond ik Sly geweldig, dus besloot ik de remaster te kopen. Ik heb met vrienden avonden vol hilariteit en frustratie beleefd in de multiplayer van Call of Duty 4: Modern Warfare. De remaster werd aangeschaft.
Persoonlijk laat ik de meeste remasters dus aan mijn neus voorbijgaan. Ik laat mij liever compleet opnieuw verbazen, maar er zijn uitzonderingen. Remakes, waarin het geraamte van de game blijft staan maar ook veel opnieuw wordt aangepakt, vind ik een betere zaak. Sommige games hebben de tand des tijds niet goed doorstaan, maar verdienen wel de aandacht van een nieuwe generatie. Hebben we dus echt met een topper te maken, dan raad ik een remake aan met een marketingcampagne gericht op een nieuwe generatie. Nostalgische gamers onder ons pikken dan vanzelf wel een exemplaartje mee.
Reacties (0)
Deel je mening over dit artikel met andere GameQuarter-lezers
Plaats een reactie