Cuphead

De game-industrie is een constant veranderende markt. Was het enkele jaren geleden nog ondenkbaar dat het product van een indie-ontwikkelaar al te veel aandacht zou krijgen op de E3, zijn ze sinds vorig jaar prominent aanwezig op verschillende persconferenties. Zo schitterde No Man’s Sky tussen games als The Last Guardian en de Final Fantasy VII remake bij de persconferentie van Sony in 2015 en stond Unraveled in de spotlight bij die van Electronic Arts in hetzelfde jaar. Ook bij Microsoft was ruimte voor de kleinere ontwikkelaar, waardoor Cuphead in één klap bekendheid verwierf bij het grote publiek. In 2015 toonde studio MDHR daarom voor de tweede keer hun game op de beurs.

Het was dan ook niet verwonderlijk dat de game heel populair bleek op de Gamescom, waar de rij langer was dan bij games als Fable: Legends en Forza Motorsport 6. Wat wel verwonderlijk is, is dat de game zo’n publiekslievelingetje werd na slechts een korte trailer op de E3. De stijl, die doet denken aan tekenfilms uit de tijd van grootvader, zou immers maar weinig impact moeten hebben op de jongere generaties. Maar zoals wel vaker blijkt, zijn sommige dingen tijdloos.

Dat zal dan ook de reden zijn dat de ontwikkelaar van Cuphead voor deze stijl gekozen heeft. De liefde voor die tekenfilms van weleer spat er immers vanaf. Niet alleen de manier waarop de karakters vormgegeven zijn, maar ook de jazzmuziek op de achtergrond en de psychedelische vijanden doen denken aan series als Scrappy en Popeye. En dat is ook voelbaar in het gameplay-aspect.

Ik ben hier de baas!

Cuphead kiest er namelijk voor het meest spectaculaire deel van zijn genre – de boss fights – te pakken en daar een hele game omheen te bouwen. Je hoeft dus geen platformen te overbruggen of puzzels op te lossen voor je bij de climax komt. Alleen is een climax niet erg bevredigend als je geen moeite hebt hoeven doen. In Cuphead is de boss fight echter je voorspel en het winnen ervan is je beloning, een systeem dat enkel werkt wanneer de bazen je ook daadwerkelijk peentjes laten zweten. En wat dat betreft zit het met Cuphead wel goed.

In mijn speelsessie van Cuphead heb ik met drie levels aan de gang kunnen gaan. Een restaurant zette me tegenover twee kikkers, in de haven bevocht ik een matroos en zijn vissenleger en bij de boerderij werd maar weer eens bewezen dat groente niet altijd goed voor je is. Een gevarieerd aanbod dus, al nam dat niet al mijn zorgen weg. Een groot gedeelte van de uitdaging kwam namelijk door de beperkte manier waarop je Cuphead en Mugman kon besturen. En natuurlijk is het goed mogelijk dat je daarmee om leert gaan, maar het is ook net zo goed mogelijk dat het met de tijd zo gaat frustreren dat het je doet besluiten met de game te stoppen. Een deftige tutorial over de verschillende power ups, metertjes op het scherm en het pareren van de aanvallen in plaats van het enkel ontwijken kan echter al een hoop goed maken. En daarmee doel ik dus niet op het plaatje met de controls die we tot nu toe zagen.

Conclusie

Cuphead loopt over van de charme en stijl, maar moet waken voor het gevaar van eentonigheid door enkel boss fights te serveren. De levels die ik heb mogen spelen voorspellen echter dat het wel goed zal komen, al is het nog wel de vraag in hoeverre de onhandige besturing gaat wennen en of spelers uitleg gaan krijgen over de krachten van Cuphead en Mugman.