Infinity Strash: DRAGON QUEST - The Adventure of Dai

Voor we het gaan hebben over mijn ervaring, lijkt het me handig om te beginnen met wat context. Want hoewel het de Dragon Quest-naam draagt, is Infinity Strash niet wat je normaliter van de franchise zou verwachten. Er zijn geen turn-based gevechten, noch is het een gigantische RPG waarbij de wereld in gevaar is. In plaats daarvan is The Adventure of Dai een adaptie van de anime met dezelfde naam, waarbij specifiek de eerste 41 afleveringen worden doorlopen.

Was ik hier niet al geweest?

Op de demo die ik op gamescom mocht spelen, mocht ik de Temple of Recollection verkennen. Volgens informatie van Square Enix zelf zijn er meer dan honderd potentiële kamers die je kunt tegenkomen in deze gigantische kerker, welke elke keer willekeurig wordt samengesteld. Zo zou het bereiken van de bodem, althans in theorie, niet saai moeten worden.

Dat de theorie niet altijd strookt met de praktijk, werd pijnlijk snel duidelijk eens ik de controller in mijn knuisten kreeg. In totaal heb ik 25 vloeren verkend, welke allen exact hetzelfde oogden en waarbij enkel de vijanden die ik er moest verslaan een beetje veranderden. Denk aan vijf slimes in plaats van vier of na vijftien vloeren een paar vleermuizen erbij. Soms kreeg ik een missie, zoals het doden van alle vijanden binnen een tijdslimiet, maar die waren zo simpel dat ik er nooit bewust mee bezig was.

Na elke vloer mocht ik uit een van twee power-ups kiezen, waarmee ik sterker werd op een manier die bij mijn speelstijl paste. Leuk en aardig, maar na drie kwartier gespeeld te hebben, was ik het combat-systeem al zo ontzettend zat dat ik me ook daar niet druk meer om kon maken. Hack ’n slash-actie is altijd een beetje repetitief, je kunt immers maar zoveel combo’s maken, maar in Infinitry Strash is met één combo en vijf skills toch echt enkel het absolute minimum gedaan. Tel daarbij op dat aanvallen impact en heft missen, en het geheel voelt als iets wat enkel grafisch doet denken aan Dragon Quest. Maar schepe visuals in Toriyama’s kenmerkende stijl zijn niet voldoende om het geheel te dragen.

Verwachting:

Als ik zo graag het avontuur van Dai wil volgen, kijk ik dan wel de anime of lees ik de manga. De videogame oppakken is, althans na mijn eerste voorproefje, eerder een laatste dan een eerste optie. Daar heeft repetitieve gameplay zonder enige vorm van diepgang wel voor gezorgd.