Midautumn

Midautumn is bijvoorbeeld een game die ik normaal nooit opgepakt zou hebben, puur vanwege dat het een roguelite is. Het genre trekt mij gewoon niet en op een enkele uitzondering na, zoals Hades, heb ik me er in de praktijk ook niet mee vermaakt. Maar als ik er dan toch een onder de knoppen krijg, ga ik het tenminste een kans geven.

Snel levelen

Dat bleek in de praktijk nog relatief lastig. Het scherm waarmee de game begint, legt uit dat controller support nog niet volledig geïmplementeerd is. Daar ik van oudsher een console-speler ben, ben ik niet erg handig met een WASD configuratie (al wordt het recent beter!), dus besloot ik eerst te kijken hoe ver een Gamepad me zou brengen. Nog niet eens door de tutorial bleek al snel. Je kunt lopen, praten en aanvallen, maar je aanval richten kan enkel met de muis. Logica dicteert dat dit uiteindelijk wordt toegewezen aan de rechterstick, zodat het á la The Binding of Isaac bestuurt, maar dat zal de tijd moeten leren.

Dat ik specifiek Isaac noem, is heel bewust overigens. Net als die game speelt Midautumn zich af in een aaneenschakeling van kleine kamers, waarin je willekeurig tegenstanders en vallen vindt en soms een evenement dat dingen makkelijker of juist moeilijker maakt. Als je er voldoende van achter elkaar trotseert, kom je uiteindelijk bij een baas en die verslaan brengt het onderliggende verhaal in een stroomversnelling.

Rogue light

Het idee hiervan is dat je niet in een keer bij zo’n baas zal aanbelanden en, eens het wel gelukt is, minimaal een keer gaat verliezen. Roguelike’s vereisen pure skills, maar roguelites laten je beetje bij beetje sterker worden om uitdagingen te trotseren. Het verliezen maar vervolgens sterker terugkeren is daarmee een deel van de ervaring. Soms zijn de verbeteringen minimaal en de groei mondjesmaat, maar in Midautumn zat het tempo er lekker in. Ik heb vijf runs gedaan en kon in die tijd meerdere skills upgraden, eindigde met bijna dubbel zoveel HP als waar ik mee begon en begon eindelijk het minste deel van de game in de vingers te krijgen: combat.

Dit is natuurlijk slecht nieuws. Roguelites moeten het hebben van gameplay en hoewel Midautumn dankzij een overworld vol locaties om te bezoeken meer om het lijf heeft dan de meeste genregenoten, is dit nog steeds waar de kern van de game kan worden gevonden. Leuk is anders.

Rotsysteem

De reden hiervoor is hoe combat werkt. Robin, de kersverse shaman die de taken van haar oma overneemt in ruil voor een dak boven haar hoofd, kan zelf geen schade doen aan de spirits die ze tegenkomt op haar avonturen. In plaats daarvan moet ze Lunar Blood verzamelen, welke rondzweeft in kamers en sommige vijanden afschieten. Dit kan ze vervolgens gebruiken als brandstof voor magische aanvallen via haar staf. Maar wees voorzichting, want Lunar Blood kan rotten.

Rot bloed verdwijnt in tegenstelling tot regulier bloed niet als je aanvalt, maar het doet in ruil daarvoor wel schade aan jezelf wanneer je het gebruikt. Dit is een nachtmerrie, want rot bloed krijgen is het makkelijkste om in deze game te doen. Als je Lunar Blood meer dan vijf seconden niet gebruikt, schade oploopt terwijl je het bij je draagt óf teveel Lunar Blood verzamelt, rot het direct. Je kunt dan nog wel normaal bloed verzamelen, mits je niet boven dat limiet zit, maar het rotte bloed kwijtraken kan enkel bij een willekeurig spawnend purge object. Je draagt hierdoor constant een tikkende tijdbom met je mee.

Ik heb wel eens geklaagd dat het niet logisch is dat een game een goed scorende spelers van extra zetjes voorziet, zoals de Kill Streaks in Call of Duty. Ze doen het al goed, dus een helpende hand is beter besteedt aan zij die juist moeite hebben om mee te komen. Midautumn doet precies het tegenovergestelde. Je kunt vrijwel alles fout doen en wordt genadeloos hard afgestraft voor elke misstap. Dit zal dus niet de roguelite zijn die mij het genre verder laat verkennen…

Verwachting:

Dat ik niet de loftrompet zou afsteken over een roguelite was te verwachten. Het is niet bepaald mijn genre. Dat Midautumn me niet aanstaat heeft daar echter niets mee te maken. De combat mechanics zijn zo uitermate frustrerend dat ik na vijf runs zeker weet dat dit een review is die je mij niet zult zien schrijven.