Sonic: Superstars

SEGA had origineel dit team wederom op willen trommelen voor Superstars, maar besloot uiteindelijk om leden van het oorspronkelijke Sonic Team erop te zetten. Of dat een goed besluit was, daar ben ik na twee keer de demo gespeeld te hebben nog niet over uit.

Vooraf

Om duidelijkheid te scheppen, wil ik verduidelijken dat ik Sonic Superstars op zowel Xbox Series als PlayStation 5 heb geprobeerd op gamescom. In beide gevallen speelde ik met Sonic en probeerde ik zoveel mogelijk hetzelfde te spelen om een goede vergelijking te maken. Waarom? Omdat ik een duidelijk verschil proefde tussen de versies. Op Xbox Series voelde de controls een beetje stroperig aan. Alsof Sonic moeite moest doen om zijn voeten van de grond te krijgen als ik hem opdracht gaf om te springen.

Dit probleem ervaarde ik ook een beetje op de PS5, maar stukken minder dan op het platform van Microsoft, waardoor ik heb besloten mijn oordeel zoveel mogelijk op de PS5-versie te baseren. Helaas heb ik daar ook mijn bedenkingen bij. Ik zei dat het stroperige gevoel stukken minder was op de console van Sony, maar daarmee zeg ik dus ook dat het wel aanwezig is. Daarnaast lag de snelheid voor mijn gevoel wat laag voor een 2D Sonic-titel, buiten statische setpieces waar je als speler alleen naar zit te kijken om. Denk looping na looping en bogen in de lucht die je van hot naar her gooien. Voor mijn gevoel had Superstars er zelfs in Green Hill Zone er hier wel erg veel van, met als gevolg dat er maar twee momenten waren waarop ik echt lang zelf de controle had.

Two of two

Deze momenten waren tijdens het najagen van een Chaos Emerald, welke mij vervolgens de kracht gaf om in water te veranderen en daardoor watervallen op te zwemmen, en tijdens twee boss fights waar het eerste level mee afsluit. De eerste is een achtervolging met een enorme mechanische vis, waarbij je vooral snel moet reageren op obstakels en de tweede was een typische Eggbot waar dit soort Sonic-titels altijd mee beginnen. Al had die ditmaal wel meerdere stages. Toch voelt het vooralsnog als een game waar men weinig heeft gedaan om de formule te perfectioneren of zelfs verbeteren. Al kan dat natuurlijk ook pas later in de game naar voren komen.

Verwachting:

Ik verwacht niet dat Superstars een nieuwe smet zal worden op de legende van de The Blue Blur, maar ik verwacht ook niet dat het heel veel zal doen om het naar nieuwe hoogtes te tillen. De game voelt veilig en voorspelbaar aan en bovendien lijken de controls nog wat polijst te mogen gebruiken. Maar ik ben me er zeer van bewust dat de vier levels die ik mocht proberen niet representatief hoeven te zijn voor de volledige game, dus hou nog een slag om de arm.