Wrestling With Emotions

Hoewel dit enerzijds te maken heeft met het feit dat episodes vaak nauwelijks iets met elkaar te maken hebben en dat mij niet aanspreekt, is ook de tekenstijl steeds vaker een issue. Dit zie ik ook steeds vaker terug in videogames, zoals Wrestling With Emotions: New Kid on the Block.

Juist ja

Het idee van de game is dat jij je inschrijft als nieuwe worstelaar bij een parodie van de WWE. Middels een formulier geef je jouw worstelpersoonlijkheid vorm, kies je een rivaal en bondgenoot en hoop je op het beste. Gezien jij de hoofdpersoon bent, zal het je niet verrassen dat jij wordt uitgekozen als een newbie in deze ring.

Wat volgt in de demo, is een globale kijk naar de verschillende mechanics. De game springt over zaken heen om daarop te focussen en komt hier ook eerlijk voor uit. Dat kan ik waarderen, want het geeft me snel een idee van wat ik van het spel mag verwachten. Of dat was het idee tenminste.

Wat? Waarom? Hoe?

Het is geen Tamarindos Freaking Dinner, maar ook bij Wrestling With Emotions kon ik met mijn verstand niet bij de design-keuzes die zijn gemaakt. Het concept op papier is prima te volgen. Als een worstelaar heb ik Muscle, Elegance, Attitude en Theatrics nodig, daar de WWE niets meer is dan een toneelstuk voor mannen met een bierbuik. Om dit te realiseren moet je trainen en jezelf bewijzen. De manier waarop echter…

Mijn trainingssessies in de demo bestonden uit het luisteren naar demo’s van bandjes bij de skatebaan en het lakken van mijn nagels. Ondertussen liep ik tegen de ene na de andere worstelaar aan waar ik mee kon babbelen, die de normale crew van de WWE laat ogen als perfect functionerende leden van de maatschappij. Ik weet niet of het de artstyle, een poging tot woke-ism of alcoholmisbruik bij het dev team is – al is mijn theorie een combinatie van de drie – maar het is onmogelijk om welk karakter in deze game in de verste verte serieus te nemen gezien hun hele schtick. Maar wat verwacht je van namen als King Pretty Guy en Irresistible Steve? Dat terwijl je ze, zo wordt aan het einde vertelt, moet gaan daten. Mij niet gezien!

Verwachting:

Ik heb het recent wel vaker gezegd, maar Wrestling With Emotions is duidelijk niet een game voor mij. De artstyle vind ik persoonlijk afstotend, met de karakters kan ik helemaal niets en de mechanics voelen als satire. Misschien is het dat wel, maar ik heb er niet mee kunnen lachen, dus ook daar slaat het voor mij de plank mis.