Als er één serie is waarover de discussie bestaat of het inmiddels wel of niet uitgemolken is, dan is het Assassin’s Creed. Met in totaal 26 games en zelfs een bordspel kan wel gesteld worden dat de franchise flink vertegenwoordigd is. Het ene deel werd logischerwijs beter ontvangen dan het andere deel, zo gaat dat als je elf jaar lang een franchise vertegenwoordigt. Met Assassin’s Creed Origins werd in 2017 al een andere weg ingeslagen, maar Assassin’s Creed: Odyssey zorgt pas echt voor een Griekse, frisse wind. Maar kan deze nieuwe stap de fans bekoren?
Assassin’s Creed: Odyssey speelt zich logischerwijs af in Griekenland, waar je de rol vertolkt van Alexios of Kassandra. Je leest het goed, je hebt in Odyssey de mogelijkheid om je hoofdpersonage zelf te kiezen. De verhaallijnen verschillen niet veel van elkaar, maar het geeft je in ieder geval het idee en de keuze om er van begin af aan je eigen draai aan te geven. Beide personages worden met weinig achtergrondinformatie aan je overgeleverd, waarna je gaandeweg steeds meer te weten komt over de prille geschiedenis van de twee protagonisten.
Zowel Alexios als Kassandra starten hun avontuur op Kefalonia, waar je langzaamaan kennis zult maken met de mogelijkheden die Odyssey je biedt. Het eiland vormt het toneel voor de proloog die de opmaat vormt tot het uiteindelijk verhaal, waarin je je gaat mengen in de Peloponnesische Oorlog tussen Sparta en Athene. Wie je daarin het meeste wilt bijstaan is aan jou. Als huurling bepaal jij je eigen weg en heb je grotendeels zelf de touwtjes in handen. Natuurlijk stuurt het spel je wel naar een bepaalde richting, maar Ubisoft probeert je ten alle tijden het gevoel te geven dat je keuzes zin hebben. Dit blijkt ook wanneer er in dialogen wordt teruggekoppeld op acties die je eerder in het spel hebt uitgevoerd.
RPG in hart en nieren
Wie de afgelopen jaren nog wel eens een Assassin’s Creed heeft overgeslagen en verlangt naar de games van weleer, komt van een koude kermis thuis. In Odyssey is het roer namelijk flink omgegooid en heb je veel meer te maken met een RPG dan een stealth game. Enkele Assassin’s Creed-kenmerken, zoals het synchroniseren van uitzichtpunten en het stilletjes omleggen van je vijanden, zijn nog wel van de partij, maar de game is een stuk minder lineair dan haar voorgangers. Daarnaast kun je met de uitgebreide skilltree naar hartenlust personaliseren. Daar komt nog eens bij de Griekse wereld die Odyssey je voorschotelt bol staat van side-quests en andere interactieve opties. Hiermee lijkt Ubisoft meer voor een combinatie van Assassin’s Creed en Far Cry te kiezen, dan trouw te blijven aan de oude succesformule. In onze ogen is dit een gouden zet geweest, omdat dit de frisse wind was die Assassin’s Creed nodig had. Om enigszins van het predikaat ‘uitgemolken’ af te komen, moest er flink worden vernieuwd, en daarin is Ubisoft geslaagd.
Gevechten voer je, net als in Origins, uit aan de hand van een keuzepaneel. Je kunt met je adrenaline speciale moves uitvoeren, die het tij van het slagveld kunnen keren. Aangezien we met Spartanen te maken hebben, heeft Ubisoft onder anderen gekozen voor de Spartan Kick, welke vooral faam heeft verworven in de film 300. Deze dodelijke schop zorgt voor epische taferelen. Wanneer je de grootste vijanden naar de top van een berg lokt, om deze vervolgens met een licht nonchalante houding honderden meters naar beneden te schoppen, voel je je de koning te rijk.
Van de zandbak naar de zee
De prachtig ogende zandbak van Origins moest voor Odyssey worden ingeruild. Zandvlaktes maken plaats woeste zeeën en bergachtige eilanden vol olijfbomen en wijngaarden. Een veel kleurrijker geheel staat je te wachten wanneer je Odyssey opstart, waar de flora en fauna van de verschillende Griekse eilanden je tegemoet lachen. Zeker op zee en wanneer er vanaf uitkijkpunten moet worden gesynchroniseerd, valt pas op hoe prachtig Odyssey oogt. Ubisoft schotelt daadwerkelijk een wereld voor waar je in wilt verdwalen; verdwalen in haar mythes en de vergiftigde relaties van haar inwoners. Het enige waar Odyssey audiovisueel gezien enigszins een steekje laat vallen, is de lipsynchronisatie. Bij een open wereld-game is dit uiteraard niet zo goed als bij een meer gesloten game, maar soms valt het net iets te veel op om niet te irriteren. In de belangrijke cut scenes en gesprekken lijkt dit mee te vallen, maar het doordat het stoort is het erg jammer dat hier niet meer mee is gedaan.
Conclusie
Ik wilde het niet eerder in deze recensie aankaarten, maar ik ben nooit echt een fan geweest van Assassin’s Creed. De game vond ik vanaf begin af aan te lineair en had mij te weinig te bieden. Hoe anders sta ik er inmiddels tegenover. Ubisoft heeft het roer omgegooid en een game van formaat afgeleverd. Odyssey is een statement van de uitgever annex ontwikkelaar, waarmee het wil aangeven dat de serie nog niet aan het eind van haar Latijn is. De innovatie heeft even geduurd, maar Odyssey is het levende bewijs. Door deze broodnodige innovatie is Assassin’s Creed: Odyssey zonder twijfel het beste deel uit de franchise, alhoewel fans van het origineel wellicht afhaken bij deze nieuwe designkeuzes.