Atelier Yumia: The Alchemist of Memories & the Envisioned Land

Atelier Yumia: The Alchemist of Memories & the Envisioned Land laat al vanaf het eerste moment zien dat het afstand neemt van de meer vrolijke, kleurige games die ik in het verleden recenseerde. In deze wereld is alchemie geen gemeengoed en een gerespecteerd beroep, maar een taboe voor hoe gevaarlijk het kan zijn in de verkeerde handen. Aladiss, ooit een succesvol koninkrijk, werd erdoor van de kaart geveegd en dat is slechts een van de rampen die aan de kunst wordt toegeschreven.

Standvastig

In deze omstandigheden is er toch een alchemist: Yumia. Zij heeft de kunst van haar moeder geleerd en heeft zich na haar dood aangesloten bij een wetenschappelijke expeditie met als doel om de verborgen waarheid van Aladiss en alchemie bloot te leggen. Niet alleen uit intellectuele nieuwsgierigheid, maar nog meer dan dat om te laten zien dat alchemie eigenlijk helemaal zo slecht niet is en dat het wantrouwen richting haar en met name haar moeder ongegrond zijn.

Zoals je kon verwachten, wordt ze niet exact met open armen ontvangen. Haar teamgenoten zijn wantrouwig tegenover het meisje dat feitelijk een illegaal beroep uitoefent, zelfs als de expeditieleider dit door de vingers ziet en bovendien te kennen geeft dit nodig te hebben om de expeditie tot een goed einde te kunnen brengen. Enkel een alchemist, die de kracht heeft om mana te manipuleren, kan immers de vervuilde gebieden zuiveren, zodat normale mensen er doorheen kunnen reizen.

Trio

Het is met deze achtergrond dat we aan het begin van ons avontuur twee soldaten aan ons toegewezen krijgen. Viktor en Isla moeten Yumia op de voet volgen, opdat ze objectief kunnen beoordelen of de jonge vrouw daadwerkelijk zo gevaarlijk is als dat iedereen gelooft. Tegelijkertijd helpen ze haar met haar werk, voornamelijk het verzamelen van spullen, en strijden ze zij aan zij wanneer de lokale dierenpopulatie de indringers besluit aan te vallen.

Met die omschrijving had ik het net zo goed over de andere titels in de franchise kunnen hebben, maar toch zijn er duidelijke verschillen die al in de eerste paar minuten voelbaar zijn. De duidelijkste is dat dit een echte open wereld game is. Daarmee bedoel ik te zeggen dat het geen Atelier Firis is, met grote open, maar wel afgebakende gebieden, maar dat je alles kunt beklimmen en verkennen, en dat de map bezaaid ligt met kleine dingetjes om te ontdekken. Helaas zijn dit echter doorgaans variaties op hetzelfde handjevol handelingen, zoals het beschieten van een schakelaar die je skill points geeft of een schatkamer waarvoor je een sleutel nodig hebt die je in een andere schatkist moet vinden. Je weet wel, van het hersendode busywork waarmee menig ontwikkelaar probeert om zijn open wereld meer te maken dan een lege vlakte.

Het taalgebruik zal het duidelijk maken, maar ze slagen hier alles behalve in. De wereld is fors, maar het aantal memorabele aanzichten en momenten is zeer beperkt en bovendien vrijwel exclusief voorbehouden tot story beats. Hiernaast is het ook niet zelden een nachtmerrie om te navigeren. Meerdere locaties kan ik nog steeds niet bereiken op de waarschijnlijk geplande manier, maar enkel door kleine stukken die in de wereld uitsteken te gebruiken als een geïmproviseerde trap, waarbij pijnlijk duidelijk wordt hoe low-res sommige omgevingselementen zijn.

Een andere boeg

Je kunt duidelijk voelen dat Gust zich er ook van bewust was dat het iets anders moest gaan doen om de franchise relevant te houden. De aankleding van de wereld en hoe je het verkend, zijn immers verre van het enige wat veranderd is. Ook combat heeft een complete make-over gekregen. In plaats van een van de vele versies van turn-based combat, heb je nu een real-time-systeem met een twist.

Die twist is dat je niet zomaar op de aanvalsknop kunt blijven rammen. Elke skill heeft een cooldown en ertussen blijven wisselen is de enige manier om schade uit te kunnen blijven delen. Tegelijkertijd moet je kijken wat de vijand doet, zodat je bijvoorbeeld op tijd een aanval kunt pareren of afstand kunt nemen als ze een AoE-aanval doen. Het klinkt heel indrukwekkend, maar op een tweetal extreme pieken aan het eind van de game na, doe je er maar heel weinig mee, simpelweg omdat het niet hoeft. Levelen in Atelier Yumia is kinderspel en niet zelden level je na één gevecht alweer. Al ruim voor het eind had ik daardoor het maximale level bereikt. Dit is niet voldoende om gevechten te winnen, goede wapens en tools gemaakt met alchemie heb je ook nodig, maar het haalt wel zo veel van het gevaar weg dat je behoorlijke roekeloos moet worden om daadwerkelijk het leven te laten.

Alchem.io

Ook alchemie is ditmaal een heel ander beestje. Dat hoe het werkt in elke game verandert, dat zijn we gewend. Het is immers het levensbloed van de franchise en de gimmick is dat elke alchemist haar eigen methodes heeft. Ondanks dat is dit niet vergelijkbaar met alchemie zoals we het kennen, alleen al omdat er geen pot is om in te roeren. Alchemie in deze wereld is het besturen van mana, de herinneringen die verblijven in alles en iedereen. Door dit te vormen, kunnen objecten worden gecombineerd en een andere gedaante aannemen.

Zoals gezegd heeft elke alchemist in de serie haar proces op een andere manier naar gameplay vertaald. Maar Yumia is het meest hands-on. Niet enkel komt het neer op kies het meest compatible ingrediënt uit jouw voorraad, maar je kunt het proces zelfs met één druk op de knop automatiseren. Alchemie is nog steeds een kernelement van Atelier Yumia, maar het is ditmaal meer thematisch dan gameplay-technisch. Je technieken verbeteren om iets krachtigs te maken waarmee je door het verhaal heen kunt, is bijvoorbeeld nooit aan de orde. Zolang je de juiste ingrediënten hebt, kun je direct aan de slag.

Thematiek

Die thematiek zet de toon van het begin van de game voort en wordt grimmiger naarmate je verder in de game komt. Yumia is voor een JRPG ietwat aan de kortere kant met dertig uur en had meer tijd mogen nemen om bepaalde facetten van diens karakters verder uit te diepen, maar slaagt er desondanks in enkele sterke momenten te hebben. Je merkt echter wel dat men nog een beetje aan het zoeken is welke richting het nu op wil met dit nieuwe hoofdstuk in de franchise. Hopelijk trekken ze er lessen uit, want ik kan niet zeggen dat ik op dit moment volledig overtuigd bent of dit de weg naar succes gaat zijn.

Conclusie:

Atelier Yumia is een heel ander beestje dan zijn voorgangers, maar dat is niet uitsluitend positief. Hoewel een meer volwassen verhaal meer dan welkom is, merk je wel dat men niet helemaal onder de knie heeft hoe dit te doen. Hiernaast heeft men voor de open wereld naar de slechtste voorbeelden gekeken, waardoor je een hoop activiteiten hebt, maar weinig om daadwerkelijk te doen. Het resultaat is een game die vooral anders is dan zijn voorgangers