Atlas Fallen is een actie-RPG waarbij je de controle krijgt over een van de miljoenen slaven van Thelos. Wanneer je door Thelos voor het eerst echt op missie wordt gestuurd, vind je een artifact, genaamd ‘Gauntlet’. Deze handschoen voorziet je van enorme krachten in de post-apocalyptische wereld van het spel. Je besluit jouw gevonden gadget in te zetten om jezelf en alle andere lotgenoten te bevrijden van het kwaad. Deze keuze mond uit in een groter avontuur dan verwacht.
Een handschoen
Gedurende de ongeveer elf uur durende campagne, die zich afspeelt in een semi-openwereld, is de ‘Gauntlet’ je belangrijkste item. Dit item zal je begeleiden door het verhaal en hierdoor is het mogelijk allerlei verschillende aanvallen uit te voeren. De wereld ligt tevens vol upgrades voor je handschoen en je andere wapens, waardoor jezelf kunt bepalen hoe jij de strijdt aan wilt gaan! Een erg vermakelijk concept. Ik denk zelfs het beste onderdeel dat de game te bieden heeft. Daarnaast draait de game vooral om het maken van combo’s, waarmee je speciale aanvallen kunt vrijspelen.
De spelwereld zit, zoals je van een open wereldspel kunt verwachten, vol met missies en zijmissies. Deze missies zijn echter vrij repetitief en eenzijdig. Fetch quests komen meer dan eens voor en na een tijdje geloof je dat wel. Je verwacht het niet, maar zo nu en dan mag je het eveneens opnemen tegen een boss. Een beetje de typische open wereld game, maar dan wat eentonig. Een positieve noot is dat de wereld er aardig oké uitziet. Niet spectaculair, maar het kan er zeker mee door. De cinematics zijn daarentegen wel enorm matig, zo loopt de audio bijvoorbeeld niet in sync met de monden van de personages.
Wat eveneens een positieve feature is, is het zandsurfen. Je kunt je gigantisch snel verplaatsen middels dit zandsurfen en de besturing hiervan werkt erg fijn.
Difficulty spikes
Wanneer je Atlas Fallen speelt kun je kiezen uit diverse moeilijkheidsgraden. Dat is niks vreemds, maar wat wel bijzonder is zijn de pieken en dalen in het niveau van de AI. De ene baas versla je met het grootste gemak, terwijl de volgende baas haast niet neer te krijgen is. Na meerdere pogingen kan dit erg frustrerend zijn! Dit probleem speelt niet alleen parten in de hoogste moeilijkheidsgraden, maar zelfs ook in de allerlaagste. Nu zal ik niet pretenderen dat ik de beste gamer van het land ben of überhaupt erg goed, maar ik heb wel vaker een spelletje in mijn leven gespeeld. Als het mij dan op het laagste niveau eigenlijk al niet lukt om een bepaalde vijand te verslaan, ondanks dat ik het gros zo neer maai, zegt dat eigenlijk al genoeg. Dit is voor mij dan ook een grote doorn in het oog.
Conclusie:
Atlas Fallen heeft een vermakelijk vechtmechanisme en de openwereld ziet er absoluut oké uit. Het zandsurfen werkt subliem en voorziet je eveneens van het nodige plezier. De eentonigheid van de (zij)missies doet dit echter niet. De difficulty spikes en daarmee de soms onverslaanbare vijanden zijn daarnaast onvergeeflijk.