BLACKTAIL

Deze folklore draait om het verhaal van Baba, de soms behulpzame, soms mensetende heks die woont in een hutje met een kippenpoot eronder. Of om precies te zijn Yaga, een meisje dat op zoek is naar haar oudere zus, nadat ze uit elkaar zijn gedreven omdat de dorpelingen haar ervan verdachten samen te werken met de ditmaal boosaardige heks. Of dat zo is, is een van de dingen waar deze game om draait. Want tijdens de zoektocht naar zus Zora, komt Yaga vooral oog in oog te staan met zichzelf en de dingen die ze heeft gedaan.

Wat gebeurt er?

Als je het gevoel hebt context te missen om die uitspraak in perspectief te plaatsen, is dat geheel opzettelijk. Dat is namelijk ook hoe je in BLACKTAIL wordt gegooid. Een tutorial van een minuut of tien leert je de gameplay-technische basis van het vak, maar de story beats die ermee gepaard gaan, roepen een hele hoop vragen op. Waarom kun jij zomaar de hut van de Baba binnen wandelen? Wat is jouw relatie tot de heks? Waarom draagt Yaga een masker dat ze nimmer nooit af wil doen? En wie is die stem die maar in mijn hoofd blijft dreunen!?

Op de meeste van deze vragen, krijg je nooit een rechttoe-rechtaan antwoord. Slavische folklore is van zichzelf al vaak behoorlijk vaag en voor interpretatie vatbaar, maar in BLACKTAIL worden cruciale momenten vaak gepresenteerd op een manier die doet denken aan een koortsdroom. Vreemde flitsen, abstracte flashbacks en een verteller die tijdens expositie de vierde muur breekt, maken de game op momenten lastig om te volgen. Ondanks dat is er voldoende goeds om je te laten volharden om verder te spelen, zelfs als de gameplay en de wisselvallige voice acting je daar niet altijd toe motiveren.

Adem in, adem uit

Als we BLACKTAIL per sé in een hokje moeten plaatsen, laat het zich het beste omschrijven als een first-person shooter. In plaats van een vuurwapen heb je echter een pijl en boog en een beperkte hoeveelheid magie, welke je gaandeweg kunt uitbreiden eens je vordert in het verhaal. Combat kan zo makkelijk of moeilijk zijn als dat je zelf wilt, met een optie tot auto-aim en sticky lock zodat je enkel hoeft te vuren of juist geen hulpmiddelen voor een wat meer uitdagende ervaring. Linksom of rechtsom zal je echter niet al te veel moeite hebben in de verschillende gebieden die je mag verkennen, daar veel vijanden niet meer dan een of twee goed gemikte pijlen behoeven. Enkel wanneer jouw pijlen op zijn en je geen stoffen meer hebt om nieuwe te craften, kan het even benauwd worden. Gelukkig zijn deze grondstoffen in groot genoege getale te vinden, zolang je jouw boog niet probeert te gebruiken als een SMG.

Dat ik desondanks tientallen keren het leven heb gelaten in BLACKTAIL, heeft dan ook niet zozeer te maken met de vijanden die ik moest trotseren of zelfs de boss fights die draaien om ouderwetse patroonherkenning. Nee, het waren de physics die me het meest de das om hebben gedaan. Met name enkele simpele platformsecties, iets wat in mijn optiek gewoon uit first-person titels moet worden gehouden, heeft me meer krachttermen laten uitkramen dan een dronken slav die modder op zijn favoriete trainingsbroek heeft gekregen. De marges zijn vaak nihil en Yaga grijpt ook niet bepaald consequent objecten vast waar ze zich aan op moest trekken. Andere keren spring je te hoog, waardoor de camera al boven het obstakel zit, maar de ‘’voeten’’ nog op het object staan. Het gevolg is dat je geen kant op kunt, want de game snapt niet wat er gebeurt. Dit is irritant, maar te overzien, ware het niet dat je in BLACKTAIL niet even je laatste checkpoint kunt herladen. Als je sterft, ga je terug naar het laatste savepoint en moet je alles opnieuw doen wat je sinds die save had gedaan. Dus weer opnieuw spul verzamelen, gesprekken voeren, dingen craften etc. Een of twee keer is dit vervelend, maar wanneer de physics soms zo’n ellende zijn dat je twintig pogingen moet doen, is de lol er dan ook snel vanaf. Vreemd genoeg lossen deze problemen zich echter op na een simpele herstart van de game, waarna ze weer uren wegblijven. Ze wegen daarom niet al te zwaar in de score, zelfs al kwam ik daar pas heel laat achter.

Waar ben ik?

Wat wel echt als een minpunt telt, is de wereld zelf. Persoonlijk vond ik hem erg rommelig. Er is soms een hulpmiddel om je de weg te wijzen, maar als die niet aanwezig is ben je vaak aangewezen om een vrijwel nutteloze radar en jouw geheugen. Last, want daar assets tot in den treure herbruikt worden zonder enige variatie, begint al snel alles op elkaar te lijken. Ik heb dan ook minimaal twee uur verspilt met het rondrennen als een kip zonder kop. Daarbij heb ik de nodige optionele content gevonden, die ik persoonlijk leuker vond om te beleven dan de hoofdgame, maar wees gewaarschuwd dat het niets toevoegt aan jouw verhaal. Als je dat gewoon wil beleven, mag je twaalf tot vijftien uur uitrekken. Met alles erop en eraan, mogen daar nog vijf tot tien uur bij.

Conclusie:

BLACKTAIL is een game waar voldoende goeds in te vinden is, maar die zoveel beter had kunnen zijn met een béétje meer. Een beetje meer sturing, een beetje meer polijst en een beetje meer duidelijkheid. Zelfs zonder dit is het echter een interessante manier om slavische folklore te verkennen, terwijl je tegelijkertijd een verhaal beleeft dat voldoende in huis heeft om je gemotiveerd te houden.