Blasphemous 2 is gemaakt door een Spaanse ontwikkelaar en dit is terug te zien. De grote puntmuts van de hoofdpersoon doet denken aan een bepaalde racistische groepering uit de Verenigde Staten die honderd jaar geleden vrij populair was. Dit is echter misleidend, want daar is het niet op gebaseerd. Deze puntmuts is gebaseerd op een Spaanse Rooms-Katholieke orde die op dezelfde soort kleding heeft: een soort grote punthoeden die het gezicht bedekken. Het ziet er weliswaar wat dreigend uit, maar het geeft wel een mooie definitie aan het spreekwoord dat ze van laken een pak maken.
The Miracle is geen wonder waar je gelukkig van wordt
Blasphemous 2 speelt zich duizend jaar na de gebeurtenissen van het eerste deel af en alle ellende begint eigenlijk opnieuw. Waar The Miracle, een bovennatuurlijk wezen dat wordt aanbeden als een god in deze spelwereld, werd aanbeden door een opperpriester, laat hij zichzelf in een vleselijke gedaante geboren worden in de wereld. Er verschijnt een groot hart aan de hemel met daarin een silhouet van een soort mens die er dus uit zal komen wanneer hij er klaar voor is. Het hoofdpersonage is de Penitent One, een laatste overlevende van zijn orde die probeerde The Miracle te stoppen.
The Miracle is een nogal lastig te begrijpen en om hem volledig te doorgronden zul je op zijn minste het eerste deel van Blasphemous tweemaal uit moeten spelen. De vertelling is namelijk enorm complex. In het kort is het een soort god die vrij wreed is in hoe hij met verering omgaat. Hij heeft een groot deel van de bewoners van Custodia veranderd in monsters. Pas op het moment dat een aanbidder enorm heeft geleden, zal hij of zij heilig worden verklaard. De laatste overlevende in de wereld zien The Miracle echter als het allermooiste wat er is en leven letterlijk om te dienen.
Dit verhaal zet meteen heel goed de vormgeving van de game vast. Het speelt zich af in The City of the Blessed Name. Een stad die is gebouwd op de Mother of all Mothers, de kerk die in het eerste deel het centrale punt van de religie was. Hier zul je in deze game ook weer door moeten, alleen is het in dit geval een soort kelder aan het begin van het spel. De Penitent One wordt uit zijn graf gewekt door een zekere Anunciada, die je later nog weleens tegen zal komen; zij is namelijk degene die je vertelt wat je moet doen.
Een Metroidvania en Soulslike ineen
Wanner je door The City of the Blessed Name en de nabije omgeving loopt, merk je meteen dat het niet alleen een Metroidvania is. De combat is erg moeilijk en je moet heel erg letten op de vijand om patronen te herkennen, zodat je daar goed op kunt reageren. In de meeste gevallen volstaat het echter om zo snel mogelijk over de tegenstanders te springen voordat zij kunnen slaan. Dan kun jij lekker snel verder en zij slaan mis. Op den duur krijg je nieuwe wapens die ervoor zorgen dat je bepaalde nieuwe delen van de map kan verkennen. Een van de wapens is bijvoorbeeld een vrij grote soort hamer, waarmee je tegen een grote klok kunt slaan. De echo van die klok zorgt ervoor dat er deuren openbreken en platformen in beeld schieten.
De game geeft geen handvat waar je aan vast kunt grijpen en dit wordt des te duidelijker bij de eindbazen. In het begin lijkt het nog mee te vallen, maar naarmate je dichter bij de eindbestemming komt, worden de eindbazen voor mijn gevoel bijna onmogelijk. Ze zijn stuk voor stuk enorm indrukwekkend en prachtig gemaakt en de ene is nog gruwelijker dan de ander. De game heeft wat dat betreft veel weg van een Soulslike op alle gebieden. Hij houdt je handje niet vast en laat je volledig over aan je lot. Ik had bijvoorbeeld heel veel moeite met Lesmes. Hij werd onthoofd bij inquisiteurs en meer als kwelling dan als compliment werd hij weer tot leven gewekt door The Miracle. Die plaatste hem in een stalen harnas, waar zijn hoofd in een glazen kist in zijn buik werd gestopt. In zijn armen heeft hij een kist met een dood kind die hij oproept en op den duur zit je beide tegelijk te bevechten en dit was voor mij een beetje het zwaarste gevecht in de game.
Om de game wat extra jus te geven, zijn er wat extra abilities toegevoegd die jouw combat wat gemakkelijker zouden kunnen maken, maar niet noodzakelijk zijn. Zo zijn er Rosary Beads die je allemaal klein voordeeltjes geven. Je kunt prayers toevoegen aan je repertoire. Dit zijn quick verses of chants, waarmee je bijvoorbeeld ervoor zorgt dat er allemaal vlammen in de lucht vliegen of dat je in één klap teruggaat naar de City of the Blessed Name. Dit kost echter wel een goedje dat Fervor heet en wat in de meeste andere games energy wordt genoemd.
Iedere liefhebber van Soulslikes kent het systeem van het ophalen van je ziel. Als je dood gaat verlies je iets en in deze game is dat de maximale hoeveelheid Fervor die je in kunt zetten. Je kunt dan teruggaan naar de plek waar je dood bent gegaan om dit terug te krijgen. In de City of the Blessed Name heb je echter een zeer vriendelijke man die je voor vijfduizend Tears of Atonement toegang geeft tot de maximale hoeveelheid van dit goedje. Dit klinkt allemaal heel ernstig. Ik ben nu echter een tweede keer de game aan het spelen, ben net begonnen en heb meer dan tienduizend van deze Tears, dus het is niet een heel grote ramp. Bovendien is het aantal keren dat ik iets heb gebruikt dat Fervor kost niet noemenswaardig geweest. Het is dan ook zeker geen vereiste om door de game te komen.
Symboliek
Toen ik in Rome was, ging ik met een gids naar de Basiliek van Santa Maria in Trastevere. Deze enorme kerk is van de diepste geulen van de vloer tot het hoogste punt van het dak volledig versierd. Alles was met goud bekleed en de mooiste stenen die de Romeinen konden vinden zijn gebruikt. Schilderingen en standbeelden kom je overal tegen en ik was hier enorm van onder de indruk. Echter, ik raakte nog meer onder de indruk toen de gids begon te vertellen. Geen enkel stukje versiering van deze kerk had geen doel. Alles weerspiegelde een bepaalde symbolische betekenis.
Wanneer ik Blasphemous 2 speel, krijg ik enorm dat gevoel terug dat ik heb bij het kijken in een kerk. Het verhaal is, zoals eerder aangegeven, diep religieus en in alle facetten in de game zie druipt de symboliek er vanaf. Ook het verhaal zelf verbergt een diepere laag en wat ik vooral leuk vind hiervan is dat dit op meerdere manieren geïnterpreteerd kan worden. Zelf ben ik niet gelovig en zie ik al heel snel een kritische blik op religie, waarbij The Miracle gewoon synoniem voor God staat. Ik denk dat de gemiddelde gelovige het verhaal heel anders zou kunnen opvatten. Persoonlijk hou ik ervan als een game niet helemaal uitlegt wat het precies is en waar het voor staat, maar waarbij je zelf bepaalde details in kunt vullen op de manier hoe jou dat het beste uitkomt.
Conclusie:
De grafische vormgeving, de moeilijkheidsgraad en de wreedheid in deze game zorgen voor een sfeer die op zijn zachtst gezegd deprimerend is. Het is zwaar, klassiek en absoluut niet vrolijk. Hij lijkt erg veel op het eerste deel, maar dat mag de pret niet drukken. Voor het verhaal is het wel aan te raden eerst Blasphemous te spelen, maar daarna is Blasphemous 2 een waardig vervolg.