Als je zo wat screenshots van het spel bekijkt, zou je allicht niet zeggen dat de nieuwste release van Playmeow geassocieerd kan worden met titels die je ooit op plaatsen als Newgrounds zou vinden. Hoewel het niet te vergelijken is met grote VN releases van een Shiravune of Idea Factory, is de game graphisch zeker niet onaangenaam om te zien, inclusief diens vrouwelijk schoon. Border Conquerer is echter geen visual novel. Het is een strategy game, inclusief veldslagen die je moet winnen. Het is hier waar de vergelijking kan worden gemaakt.
Een hele mond vol
In deze titel met erotische tonen, kruip jij in de huid van Severus Flavi Berzelius Vetorem, een commandant van het legendarische tweede peloton van het Norman Empire, wiens prestaties op het slagveld hem de bijnaam Iron Lion hebben gegeven. Op het moment dat dit avontuur begint, staan we aan het begin van een nieuwe oorlog, nu maar liefst drie verschillende partijen de strijd aangaan met het empire. Enerzijds zijn er rebellen van het dertiende peloton, die zich verzetten tegen de huidige machthebbers van de regio. Dan zijn er nog de Cisteners, restanten van een verslagen en geassimileerd volk en de Shakili wiens conflict met ons koninkrijk al de nodige jaren voortsleept.
Met zoveel vechtende volken, zou het niet gek zijn als je rekening moet houden met verschillende tactieken en units als je de strijd aan gaat met verschillende vijanden. Zoals gezegd in de intro doet dit echter denken aan een flash game, mede dankzij hele simpele gameplay. Het enige wat daarom verandert, is welke vijanden worden getoond. Verder niets. Gevechten hebben sowieso maar weinig diepgang, daar het zo ongeveer een raadspelletje is. Elke beurt krijgt jouw leger een moreelscore van tussen de 1 en 15 toegewezen. Jij moet dan gokken of de score van de vijand lager of hoger is. Is die lager? Dan kies je om aan te vallen. Denk je dat die hoger is? Dan verdedig je. Heb je gelijk dan verliest de vijand meer units dan jij en loopt een streak op die bonusschade doet tijdens dit conflict.
Goede voorbereiding
Deze gameplay mag dan wel simpel zijn, maar het is feitelijk de kern van wat Border Conquerer te bieden heeft. Alle andere aspecten van het spel zijn namelijk bedoeld om je hierop voor te bereiden. Wanneer je een gebied hebt veroverd, kun je het gebruiken om je rekruten te trainen. Soldaten die gedisciplineerd zijn, scoren doorgaans hoger, waardoor je een iets grotere kans hebt dat je goed gokt. Verder kun je de stad patrouilleren om het veiliger te maken, waardoor de bevolking positiever tegenover je staat en zich sneller bij je willen voegen als je gevallen soldaten moet vervangen. Deze twee maatstaven zijn de enige die je kunt beïnvloeden om een gevecht in jouw voordeel uit te laten pakken.
Patrouilleren heeft overigens een tweede voordeel. In een vestiging waar criminaliteit niet welig tiert, valt vreemd gedrag snel op. Daardoor kun je makkelijk de spionnen vinden die Shaliki heeft gestuurd om je om te brengen. Dit zijn allen jongedames waarvan men hoopt dat ze je kunnen verleiden om je op een zwak moment te vinden. Maar als ze worden gevangen, zijn zij degene die seks tegen zich gebruikt zien worden. In een minigame met nog minder diepgang dan de veldslagen, moet je gevangen ‘’spionnen’’ breken door ze keer op keer te misbruiken. Het stelt allemaal heel weinig voor, daar voice lines, teksten en patronen voortdurend worden herhaald. Het is allemaal niet rampzalig slecht ofzo, maar verwacht er gewoon niet te veel van, hetgeen je eigenlijk al had kunnen raden gezien de prijs van het spel.
Conclusie:
Border Conquerer zou op papier landjepik met erotische ondertonen moeten zijn en in zekere zin is het dat ook. Alle aspecten van het spel zijn echter zo oppervlakkig en onopvallend, dat niets echt uit de verf komt. De game is daarom functioneel voldoende, maar ook niets meer dan dat.