Ontwikkelaar Supermassive games heeft de afgelopen periode nogal wat content afgeleverd. Sinds het zichzelf op de kaart zette met Until Dawn, kwamen er twee PlayLink-titels genaamd That’s You en Hidden Agenda, waarna de PSVR-game The Inpatient enkele maanden later verscheen. Terwijl That’s You met gematigd enthousiasme werd ontvangen, was men een stuk minder mild over Hidden Agenda. Vervolgens wist Supermassive Games met The Inpatient absoluut niet aan de torenhoge verwachtingen te voldoen, wat de ontwikkelaar nogal in een kwaad daglicht zette. De hoop was dan ook gevestigd op Bravo Team, een strategische VR shooter die je het op laat nemen tegen hordes aan terroristen.
Bravo Team speelt zich af in een Oost-Europese stad, waar aan het begin van je avonturen een escort-missie van de president compleet de mist in gaat. Het is aan jou om samen met één SWAT-maatje de president naar een veilige haven te brengen, maar je bent flink in de minderheid. Door situaties tactisch te benaderen zul je je door een weg aan terroristen heen moeten banen, meter voor meter. Zoals gezegd zijn jullie maar met z’n tweeën, en het wordt meteen duidelijk dat jij de leiding neemt. De orders die jij geeft moeten feilloos worden opgevolgd, zo is er enige kans om de drie uur durende missie tot een goed einde te brengen.
‘’BRAVO, ALPHA, DELTA…MOVE’’
Het feit dat jij de leiding krijgt over een wel erg kleinschalig SWAT-team, doet natuurlijk jouw innerlijke held ontplooien. Je wilt het liefst allerlei termen de lucht in slingeren die je ooit bij Netflix-series van weleer hebt opgevangen. Vergeet echter je stem, want het zijn de knoppen die je de kans geven orders te geven. In Bravo Team draait het om tactisch dekking zoeken. Dit doe je door op de PS-Move knop te drukken wanneer je richt op de plek waar je naartoe wilt verhuizen. Vervolgens schiet het spel naar een third-person camera, totdat je op je plek zit. Je teamgenoot kun je, eveneens door te richten op dekkingsplekken, instrueren om op bepaalde plekken plaats te nemen. Je kunt ook vragen of je maat alsjeblieft wil stoppen met vuren of naar je toe kan komen. Dit concept werkt in het spel allemaal redelijk. Soms weigert je teamgenoot simpelweg je orders en gaat het lekker zijn eigen gang. Niet echt een probleem, aangezien de AI van je teamgenoten redelijk te noemen is. Veel schade richt hij niet aan, maar hij zal niet veel dood gaan en je vaak reviven wanneer jij iets te enthousiast te werk bent gegaan. Onsterfelijk is hij zeker niet, maar hij is verrekte moeilijk dood te krijgen. Mocht je overigens liever met een maat aan de slag gaan of met een wildvreemde, dan is Bravo Team ook met twee spelers te spelen. Die andere held in spé zal dan wel zelf PlayStation VR moeten hebben. Met z’n tweeën in zo’n headset kruipen gaat immers ook zo lastig.
De eerste ruwe randjes
Al vrij vroeg in het spel valt al op dat de ervaring in principe goed is, maar dat er al snel wat ruwe randjes van het spel zichtbaar worden. Zo zit je eigen lichaam op de één of andere manier soms voor je zichtveld en steekt je geweer door je bovenarm. Ook je armen doen niet altijd helemaal wat je denkt, wat de aim-controller dan weer weet te voorkomen. Daarnaast is het richten echt even wennen. We zijn immers gewend op één knop te drukken, waarna je door de lens heen kijkt. Hier zul je het lensje echter zelf voor je oog moeten houden om te richten. Dit levert een realistisch gevoel op, maar van een zoom kunnen we in ieder geval niet spreken. De welbekende red dot werkt dus meer voor het richten dan voor het zoomen voor precisiewerk.
Dat je deze ruwe randjes al meteen bij de eerste missie op de brug meekrijgt, maakt in ieder geval duidelijk dat je de gehele game last zult hebben van deze problemen. Het is dus een kwestie van je hier overheen te zetten en door te gaan. Hordes aan vijanden komen je telkens tegemoet, dus tijd om over technische beperkingen na te denken heb je niet. De grootste technische beperking is het terugrennen naar je beginpunt, of het inzakken. Het is erg lastig om terug te vallen, je blik moet vooral naar voren zijn gericht. Wees dus niet te enthousiast met het winnen van terrein, want het kan je de kop kosten.
Constant, maar weinig variatie
Wat Bravo Team je in de eerste minuten van het spel voorschotelt, is eigenlijk exact wat je nagenoeg drie uur lang krijgt. Je probeert van punt A naar punt B te komen door goed dekking te zoeken en tientallen terroristen neer te knallen. Hiervoor werd trouwens net buiten je zicht een blik opengetrokken, waarna er weer een stoot tevoorschijn komt om op dezelfde plek te gaan zitten. Wat betreft verstand bij je vijand is er dus geen overvloed aanwezig. Maargoed, in al die blockbusters van films vallen vijanden ook met bosjes, toch?
De enige variatie die Bravo Team biedt, is de variatie in omgeving. Een brug, marktplein en politiebureau passeren allen de revue om de ervaring wat beter tot zijn recht te laten komen. Dit alles is prima weergegeven in de virtuele wereld. Je kunt zeggen van deze ontwikkelaar wat je wilt, maar na The Inpatient ziet deze game er audiovisueel gezien weer prima uit. 
Conclusie
Bravo Team is geen blockbuster te noemen, noch een echte aanrader. De game speelt op safe door je niet vrij te laten rondlopen, maar van plek naar plek te sturen om in de dekking te blijven. De game kent wat flinke ruwe randen, wat de ervaring niet ten goede komt. De beleving is echter, mede door de prima audiovisuele prestaties, wel van een goed niveau. Bravo Team is een degelijke game die je de mogelijkheden van VR laat zien, maar zet geen nieuwe standaard. Met zijn lengte van drie uur is deze titel, voornamelijk vanuit een budgetbak, een vermakelijk spelletje.