Welkom in Australië
Broken Roads is gemaakt door Drop Bear Bytes. Dit is een Australische ontwikkelstudio die vooral bezig is geweest om een post-apocalyptische wereld te maken waar de Australiër zich enigszins thuis zal voelen. Het is er altijd warm en de mensen praten allemaal met een raar accent.
Het probleem met Australië is voice acting. De stemacteur die het verhaal vertelt, klinkt nergens naar. Het is gewoon een stem van iemand met een sterk Australisch dialect die haar best doet, maar geen echte bezieling in het verhaal weet te krijgen. Dit is zonde en leidt enorm af. Het maakt het toch al wat matige verhaal net even wat slechter.
De game speelt zich af in een toekomst waarbij de grote steden door een oorlog door het nucleair arsenaal van iets of iemand volledig weg zijn gevaagd. Buiten de steden is het nog mogelijk te overleven. Australië is veranderd in een nog grotere woestijn dan het voor de oorlog al was, maar mensen in deze wereld weten zich staande te houden.
Wat voor persoon wil je zijn?
De game begint met het kiezen van een personage. Je kunt uit diverse achtergronden kiezen. Ik koos voor de Hired Gun. Deze persoon is opgegroeid met een wapen in zijn hand en verkiest geweld boven alles. Je kunt ook kiezen voor iemand die veel handel drijft, iemand die graag de omgeving verkent of iemand die goed is met dieren. Ik hou van het nodige geweld in een game, dus mijn keuze was meteen duidelijk. De Hired Gun is misschien niet slim of mooi en je kunt er niet altijd een goed gesprek mee voeren, maar je wilt dergelijke personen graag bij je in de buurt hebben als er gevaar is. Ze hebben een dikke schedel, dus een hard hoofd.
Daarna kies je hoe jouw personage eruitziet. Die van mij is een man en hij heet Timeus Adam. Hij is sterk op zichzelf aangewezen, maar probeert te doen wat het beste is voor de groep.
De ontwikkelaars van Broken Roads zijn vooral trots op een systeem dat ze introduceren in de game. Jouw wereldbeeld wordt namelijk door de game heen aangepast. Er zijn vier soorten manieren om naar de wereld te kijken.
- Utilitarian: Je gelooft dat iedereen als geheel gelukkig moet zijn. Dat betekent echter dat een individu kan worden opgeofferd, als dit het geheel gelukkiger maakt.
- Humanist: je bent navolger van niemand minder dan Erasmus. Dit betekent dat je gelooft in iedereen. Ieder mens heeft een leven en ieder leven heeft waarde. Je zult dan ook doen wat je kunt om niemand achter te laten.
- Machiavellian: je gelooft vooral in jouw groep. Die beschermen je en zij beschermen jou. De rest van de wereld doet er niet toe.
- Nihilist: Jij bent de enige op de wereld en de keuzes die je maakt zijn er echt voor dat jij er beter van wordt, ongeacht in welke groep je ook zit.
Door de game heen zul je diverse keuzes krijgen die bepalen bij welke filosofie jij je thuis voelt. Met dit soort systemen vind ik het altijd wel leuk om mijn roleplay-orgaan aan te zetten en te proberen om van tevoren te bepalen waar ik precies eindig. In dit geval ga ik proberen een soort tussenweg te vinden tussen Nihilist en Machiavellian, omdat ik iemand ben die graag op andere mensen schiet, maar wel wil begrijpen dat de groep beschermd moet worden.
Het probleem is dat door het verloop van de game je niet echt heel veel de kans krijgt om jouw filosofie aan te dikken. Af en toe kun je antwoord geven en dan zie je bij welk wereldbeeld de tekst hoort en deze antwoorden liggen er altijd zo dik op, dat het nergens over gaat. Als iemand vraagt om hulp en jij bent Nihilist, is denk ik niet jouw antwoord: "het boeit mij niet wat je wil." Het antwoord zal echt wel wat subtieler zijn. Dit is echter wel het antwoord dat je in de meeste gevallen voorgeschoteld krijgt in Broken Roads. Dus hoe diep filosofisch het wil zijn, gesprekken voelen vaak bijzonder oppervlakkig.
Veel praten, weinig verhaal
De game is een CRPG en draait voor een groot deel om conversaties die je hebt met de individuen die je tegenkomt.
Het verhaal begint in een soort werkboerderij waar je ingehuurd wordt om een radiotechnicus te vervoeren naar een plaatsje met de naam Brookton. Daar moet je helpen om onderdelen te verzamelen voor de kapotte radio, wat de enige vorm van communicatie is in de spelwereld die je op de hoogte houdt van het reilen en zeilen van de wereld.
Als je eenmaal in Brookton aankomt, kom je een persoon met de naam Mike tegen. Deze Mike blijkt een persoon te zijn met een visie en hij wil samen met jou doorreizen naar Merridan, maar voordat de avond echter voorbij is, wordt Brookton aangevallen en weet je nog maar net weg te komen. Snel vlucht je met jouw groep naar Merridan om daar om hulp te vragen.
Tijdens de reis kom je langs een plek waar net een vliegtuig is neergestort. Hoewel de meeste passagiers direct het leven lieten, hebben enkelen het overleefd. Zij werden echter door overvallers die de crash hebben gezien vermoord. Er was slechts één iemand die het heeft overleefd, maar die is meegenomen door de overvallers.
Eenmaal in Merridan blijkt dat deze persoon vast wordt gehouden in de lokale bank. Maar terwijl jij bezig bent met wat typische RPG-klusjes, ontsnapt hij. Deze persoon is een wetenschapper en zijn kennis is cruciaal voor het dorp, dus het is aan jou om hem terug te vinden. Dit is waar de game echt begint.
Deze CRPG verandert nu zijn toon door en map te presenteren. Op deze map ben jij een pion. Om je heen liggen allemaal kaartjes. Dit zijn locaties waar je heen kunt reizen. Iedere keer als je reist, kost dit wat tijd en op momenten kom je een struikrover of een groep boze spinnen tegen die tegen je gaat vechten. Die versla je en daarna reis je weer lekker verder.
Actie?
Voor een CRPG is er erg weinig actie. Het is vooral belangrijk wat je in de nederzettingen doet en dat is voor het grootste deel onderhandelen. Je moet naar iemand toe en die zegt dat je daarheen moet waar dan iets te vinden is. Als je daar bent, zie je een persoon die dat dan heeft en met wat handigheid weet je altijd wel wat je moet zeggen om mee te krijgen wat je hebben wil. Daarna reis je terug, lever je de quest in en ga je naar de volgende missie. Dit is eigenlijk de game in een notendop.
Er is verbazingwekkend weinig actie en als er actie is moet ik zeggen dat het niet geweldig is uitgewerkt. De actie is turn-based en lijkt enorm op de Wasteland-serie. Wasteland heeft echter meer charisma en is ook qua verhaal net even wat meer gepolijst.
Je kunt bijvoorbeeld schuilen achter objecten op de map, maar het enige waardoor je ziet dat ze überhaupt schuilen is een icoontje naast het personage met een schild. Je ziet ze niet zitten achter dekking, zoals dit zo mooi is gedaan in XCOM. Het werkt ook negen van de tien keer niet. Ze schieten je nog steeds door je lichaam heen. Met andere woorden: de combat is niet de reden waarom ik deze game speel.
Ik heb veel gemengde gevoelens bij Broken Roads. Bepaalde details in de game vond ik erg goed en andere details heb ik nog nooit zo slecht in een CRPG gezien. Merridan bijvoorbeeld bestaat uit mensen met schulden en mensen zonder schulden. De mensen met schulden zijn letterlijk slaven. Ze moeten doen wat ze op worden gedragen om hun schulden af te lossen. Er wordt ze echter niet verteld hoe hoog de schulden zijn of wat de rente is over de schuld, dus het komt erop neer dat ze enorm in de tang worden gehouden en overgeleverd zijn aan de grillen van degene die de dienst uitmaken. Dit voelt heel smerig, maar maakt de dynamiek in het stadje wel interessant. Ik vond het een leuke toevoeging aan het verhaal van de game. De personages waren echter zo ontzettend saai uitgeschreven, dat het niet echt voelde dat het concept goed benut was. Een schuldenaar klaagde en die werd voor straf verbannen en dat was het.
Wat ik als vervelend heb ervaren, is dat ik lekker bezig was met quests en opeens door iets wat denk ik in de achtergrond gebeurde. Het beeld werd zwart en mijn personage werd wakker in een voor mij onbekende kamer. Ik werd ondervraagd door iemand en uiteindelijk mocht ik weg. Waarom dit gebeurt en of het iets te maken heeft met wat ik verkeerd heb gedaan, is mij een raadsel.
Het lijkt er wel op dat de ontwikkelaars in de verkenningsfase met een aantal zeer goede ideeën kwamen, maar er tijdens de game achter kwamen dat ze simpelweg niet de kwaliteit of capaciteit in huis hadden om al deze ideeën te kunnen samenbundelen in een zeer goede game. Daardoor vallen onderdelen in deze game niet op hun plek. Wat wel gezegd moet worden is dat het dan knap is, dat er toch een volledige game die werkt uit is gekomen.
Conclusie:
Broken Roads is een CRPG die nog het meeste weg heeft van Wasteland, maar dan in Australië. Het verhaal is te doen en de vertelling zit goed. De filosofische kijk hoe een personage zich ontwikkeld is goed bedacht, hoewel de uitwerking niet de diepte heeft voor een dergelijk systeem. Er is te weinig actie in de game, waardoor je uiteindelijk te veel bezig bent met het voeren van gesprekken, die niet altijd even goed zijn geschreven. Tot zover is dit een game die op papier enorm goed is, maar helaas qua uitwerking wat teleurstelt.