CRYMACHINA

In CRYMACHINA is de mensheid er niet meer. Centrifugal Syndrome heeft 20% van de bevolking gedood en de 80% die overbleef, raakte met elkaar in oorlog met het uitsterven van ons ras als gevolg. In een last ditch effort werd daarom Eden gelanceerd, een ruimteschip vol data over onze soort en geschiedenis, onder leiding van acht machines die zich Deus ex Machina noemen. En jij wordt gewaakt door een van hun.

That’s pretty metal

Enoa is de achtste Deus ex Machina en degene wiens aandachtsgebied de menselijke psyché is. Elk van de acht leiders had hun eigen specialiteit, zodat ze samen konden werken om de wedergeboorte van de mensheid te faciliteren. Tweeduizend jaar later is dat niet enkel nog niet gelukt, maar Deus ex Machine 01 is vermist en nummer drie heeft hierna de leiding overgenomen en samen met nummers vijf, zes én zeven de aanval op Enoa en haar project geopend.

Dit project heeft E.V.E. en is waar jij een onderdeel van uitmaakt. De persoonlijkheid van grote hoeveelheden mensen zijn gedigitaliseerd en de jouwe is uitgekozen om een synthetisch lichaam te krijgen en een zogenaamde E.V.E. te worden. Dat is niet zomaar dom geluk, want Enoa had van haar voormalige leider de opdracht gekregen om jou te vinden. Jij, Leben Distel, bent immers The Chosen One.

Een vast patroon

Waar ben je nou helemaal voor uitgekozen? Nou, om de eerste échte nieuwe mens te worden. Middels iets dat men ExP noemt, kunnen E.V.E. langzaam maar zeker hun digitale ziel voeden en een echt persoon op alle fronten benaderen. Door de burgeroorlog van de Deus ex Machina is dat simpelweg in jouw frame laden echter geen optie meer. Daarom moet Leben samen met Mikoto en Ami, twee eerder ontwaakte E.V.E., de strijd aangaan met de andere Deus ex Machina en hun legers om deze wens te realiseren. Helaas klinkt dat imposanter dan het daadwerkelijk is.

Ik zei eerder al dat CRYMACHINA tot dezelfde serie behoort als CRYSTAR en dat valt ook wel te merken als je beide hebt gespeeld. Het level design van beide is op zijn best basaal te noemen. Maar waar je in de vorige game nog dungeons moest doorlopen vol confrontaties, ren je hier doorgaans over lineaire paden die met een beetje geluk misschien een aftakking hebben voor een collectible. Locaties zijn opgedeeld in levels en een level voltooien kost je doorgaans minder dan tien minuten, daar zo’n gang gevuld is met twee of drie combat encounters die je binnen één minuut voltooid, welke eindigt in een boss fight. Keer op keer weer. Er zijn levels die nog iets anders doen dan dat, maar ze zijn zeldzaam en zeker niet leuker. Het overkoepelende patroon is bovendien niet anders, daar met uitzondering van het eind van de game, je telkens twee levels speelt om een gateway en een core te verkrijgen en daarna de Deus ex Machina van die zone te verslaan. Alles zodat je maar zo snel mogelijk verder kan met het verhaal.

Prioriteiten…?

CRYMACHINA is immers behoorlijk story heavy. Dat zal geen verrassing zijn, daar dit de JRPG natuurlijk eigen is. In deze ligt het er echter wel heel dik bovenop. Zoals gezegd zijn levels enorm kort en ze voelen vooral aan als een verplicht nummertje tussen de stukken verhaal door, niet als iets waar de speler daadwerkelijk van moet genieten of wat men met plezier gemaakt heeft. Dit merk je ook aan de visuals.

Buiten dat de levels qua aankleding niet veel om het lijf hadden, waren namelijk ook de textures zelf erg low effort. En dat terwijl de karakters, vooral de humanoïden, van het scherm afspatten met enorm veel detail in hun design en animatie. Dit steekt enorm tegen elkaar af.

Combat is eenzelfde soort verhaal, daar het uitgebreide systemen heeft, maar er in de praktijk maar heel weinig mee doet. Het voelt als een nagedachte, wat allicht ook verklaart waarom je karakter niet reageert op schade en je dus makkelijk een game over kan krijgen als je niet voortdurend de HP-balk in de gaten houdt. Ik ga de systemen daarom ook niet uitleggen, want eerlijk gezegd? Als je gewoon zonder te veel te denken een genadeloos offensief opent, ga je nagenoeg elk gevecht met het grootste gemak winnen.

Maar dat verhaal?

Om het verhaal tot leven te brengen, zijn dus de nodige offers gebracht. Dan is de hamvraag of dat verhaal ook dat allemaal waard is geweest. Het enige gepaste antwoord hierop is ‘’meh’’. Van de thematiek valt wat te zeggen, maar games als Blue Reflection 2, Persona 3 en zelfs CRYSTAR hebben het vele malen beter gedaan. Voor een game die zoveel op verhaal leunt en je zelfs verplicht extra dialogen in de HUB laat doen voor je verder met dat verhaal mag, zegt het aan het eind van de dag namelijk een hele hoop zonder echt iets te melden te hebben.

Conclusie:

CRYMACHINA is heeft prachtige vormgegeven karakters en een setting vol potentie, maar laat dat allemaal door de vingers glippen om diens verhaal te vertellen. Dat is niet de grootste ramp, maar als dat verhaal zelf ook op veel fronten te kort schiet krijg je een game die je bezig kan houden, maar slechts zelden zal vermaken.