De term PlayStation 4-exclusive is vandaag de dag in sommige opzichten meer een vloek dan een zegen. Dankzij games als Insomniacs Spider-Man, Uncharted 4: A Thief’s End en 2018’s God of War is de lat voor dergelijke games namelijk ontzettend hoog gelegd. Kan Days Gone, een nieuwe IP van een studio die al sinds de PS2 geen grote titels meer mocht ontwikkelen, hier realistisch gezien wel overheen springen?
In Days Gone is de wereld overrompeld door Freakers: gemuteerde mensen die sterk doen denken aan zombies, maar nog leven, wiens spieren zich nog steeds ontwikkelen en welke nesten bouwen om zich in te huizen. Deze freaks doken voor het eerst twee jaar voor aanvang van de game op en hebben in no-time de beschaving zoals we die kennen gereduceerd tot overlevenden die zich ophouden in primitieve kampen. Twee van deze overlevenden zijn Deacon St. John en Boozeman, voormalige bikers én de hoofdpersonen van ons verhaal.
On the road again
Wanneer ons verhaal begint, is de mensheid er helemaal aan gewend dat het niet meer aan de top van de voedselketen staat. Freaks zijn de normaalste zaak van de wereld en hoewel niet wenselijk, heeft men ermee leren leven en ze leren doden. Zo ook ons duo, dat zich met zijn tweeën ophoudt in O’Leary Mountain en van daaruit de nabije omgeving uitkamt op zoek naar middelen om de dag door te komen.
Ideaal gezien zouden de resterende mensen zich verenigd hebben om het voortbestaan van onze soort te garanderen, maar ik denk dat we allemaal zagen aankomen dat het niet zo gelopen is. Plunderaars, dieven, moordenaars en verkrachters hebben vrij spel en zelfs in deze nieuwe wereld weet religieus fanatisme angst in te boezemen bij de normale mens. Boozer valt vlak na aanvang van de game prooi aan zo’n groep cultisten, waardoor hij ernstig gewond raakt en je er plotseling alleen voor staat terwijl hij herstelt. En zo begint ons avontuur.
In de schoenen van Deacon reis je door Farewell county in Oregon, Amerika, waar je jouw diensten beschikbaar stelt voor verschillende kampen in de regio. Deze zullen je vragen om leden te helpen die door plunderaars zijn gevangen, een object voor ze te vinden of een gebied te ontdoen van vijandelijk gepeupel. In ruil hiervoor krijg je credits, welke je kunt gebruiken om jezelf te voorzien van essentiële middelen om te overleven, zoals een betere motor om de wereld te doorkruisen, munitie en wapens en natuurlijk zaken als medicatie. Gelukkig doe je echter meer dan quests aan elkaar rijgen.
Brother from another mother
Een ding wat Days Gone uitstekend doet, is allerlei verschillende verhalen op een logische manieren met elkaar verweven. Je kunt vanuit kamp A naar punt B gaan om een quest te voltooien en de kans is groot dat je met meer missies terugkomt dan je waarmee je vertrok. Dit kan zijn omdat je onderweg een nest met Freakers tegenkomt, op een kamp van de vijand stuit of omdat een gebeurtenis tijdens die quest nieuwe vragen oproept die als gevolg voor nieuwe zijpaden zorgen. Het voltooien van een missie draagt dan ook in de meeste gevallen bij aan meerdere verhaallijnen, hetgeen het geheel ten goede komt en de lijn tussen story quest en side quests doet vervagen. Natuurlijk is er een hoofdverhaal – en de daaraan gerelateerde missies worden ook als dusdanig aangemerkt – maar enkel deze volgen is simpelweg geen optie door de manier waarop het spel is opgezet. En dat is goed, maar ook problematisch.
Als je de game speelt zoals Sony Bend het bedoeld heeft, op je gemak terwijl je de wereld verkent, dan is deze organische manier van verhaalvertelling de perfect wijze om je naar elke uithoek af te laten reizen terwijl je om de haverklap nog meer zij-activiteiten ontdekt. Maar dat is enkel wanneer je de tijd neemt. Ben jij zo iemand die om wat voor reden dan ook niet de tijd heeft om rustig voor een game te gaan zitten, dan is de opzet van Days Gone een ware nachtmerrie. Zelfs al focus je je zoveel mogelijk op puur het hoofdverhaal dat voortvloeit uit Boozeman zijn aanvaring; dan nog zal je een dikke 25 uur bezig zijn om dit tot een goed einde te brengen, waarvan een aanzienlijk deel bestaat uit van locatie naar locatie reizen op je trouwe tweewieler. De vraag is echter of zo iemand, die speelt voor het verhaal, überhaupt wel zijn heil gaat vinden in dit spel.
Storytime
Als het op de verhalende content van Days Gone aankomt, is er aan kwantiteit geen gebrek. Zoals gezegd mag je toch al snel op 25 uur tellen als je er vaart in hebt. Maar dat zegt natuurlijk niets over de kwaliteit.
De gebeurtenissen van Days Gone zijn degelijk geschreven, geloofwaardig in opzet en uitvoering en volgen een logisch verloop. En dat laatste is juist het probleem. Want hoewel niemand gebaat is bij een vertelsel dat zo van de pot gerukt is dat je drugs in je systeem moet hebben om het te volgen, is het wel zo fijn om zo nu en dan verrast te worden. Op dat vlak stelt de game echter consequent teleur. Belangrijke story beats komen en gaan en zijn vaak oprecht interessant om te volgen, maar zie je al van mijlenver aankomen. Als jij je kunt in vinden in de omschrijving van het eerste soort gamer hierboven, dan is dat jammer, maar niet rampzalig, daar de wereld de daadwerkelijke kern van de game is. Maar ben jij overduidelijk gamer-type twee, dan zullen de zijpaden die je moet bewandelen je des te zwaarder gaan vallen wanneer daaropvolgende verhalende delen niet weten te imponeren.
Aan het einde van de wereld
Ongeacht wat voor type speler je bent, dat je veel tijd zult doorbrengen in Farewell staat vast. En daarom ben ik blij te mogen melden dat dit deel van het spel niet teleurstelt. Binnen een gebied dat feitelijk één grote gemeente is, kan je maar beperkt variëren met zaken als flora en fauna, maar desondanks heb je genoeg afwisseling als het aankomt op locaties als steden, boerderijen en nieuwe nederzettingen. Deze zien er bovendien allemaal piekfijn uit, met de character models als het absolute hoogtepunt van de visuele presentatie, hetgeen enkel geëvenaard wordt door de doorgaans uitstekende voice acting.
Het verkennen van al deze verschillende locaties, vooral degene die niet relevant zijn aan je huidige objective, levert je niet zelden waardevolle informatie op en kan je op de lange termijn helpen, doordat je bijvoorbeeld een nest vernietigt dat nieuwe freakers spawnt in de nabije omgeving. Combineer dit met, wederom, meer zijmissies die je op deze manier ontgrendelt en je hebt slechts zelden het gevoel dat een omweg maken niet de moeite waard was. Toch moet ik ook hierbij kanttekeningen plaatsen.
In wereld die overrompeld is door Freakers mag je verwachten dat de mutanten een reële dreiging zijn gedurende jouw avontuur. Maar op een handjevol boss fights na is op de reguliere moeilijkheidsgraad niets minder waar. Freakers kunnen in een klap worden neergehaald met een goed geplande sluipaanval, waardoor je vaak moeiteloos complete nederzettingen kunt ontdoen van de lelijkerds zonder een kogel te lossen. Dit maakt hun ‘’overweldigende dreiging’’ in de dialogen soms enigszins lachwekkend. Maar zelfs wanneer je wel gespot wordt, is geen man overboord. Groepen Freakers kunnen moeiteloos worden neergehaald met een shotgun of machinegeweer, waarvoor je na enkele upgrades honderden kogels op zak kunt hebben. Zelfs volledige hordes kunnen met voldoende planning, kogels en voorraden worden ontmanteld, waardoor het soms moeilijk te bevatten is dat er nog altijd zoveel rondwandelen na twee jaar. Kogels en materialen die je kunt gebruiken voor crafting – in een overigens verschrikkelijk menu dat je bestuurt met de rechterstick terwijl de actie in slowmotion doorloopt – liggen namelijk letterlijk óveral. Je kunt geen verlaten dorp binnenwandelen zonder minimaal een medkit, twee verbandjes, meerdere brandbare stoffen en honkbalknuppel te zien liggen. En de nederzettingen maar klagen dat alles schaars is! Misschien moeten ze eens in de leer bij de bandieten, daar die altijd tot aan de tanden bewapend zijn en zelfs in kleine groepen een grotere dreiging zijn dan de mutanten ooit zijn.
Performance
Dat een open-wereld game bugs bevat, is iets waar we met zijn allen stiekem wel van uit gaan. Dergelijke spellen zijn te groots en complex om alles volledig te testen, waardoor we speling geven als het aankomt op technische mankementen. Days Gone is niet anders. We hebben de game op zowel de standaard PS4 als het Pro-model getest en liepen bij beide tegen beperkte problemen met clipping, pop-up en crashes aan. Bij de base PS4 kwamen hier ook lange laadtijden en lag bij, maar Sony heeft reeds laten weten dat de performance hiervan met een Day One patch zal worden bijgeschaafd. De impact hiervan is echter zo minimaal, dat dit geen invloed heeft op de score.
Conclusie
In grote lijnen is Days Gone een prima spel. Het verhaal is onderhoudend, de wereld is groot en relatief divers en er is een overvloed aan content. Maar eens je beter gaat kijken vallen al snel problemen op. Zo zijn de Freakers teleurstellend als vijanden, is het menu waarin je doet craften en van wapens wisselt een gedrocht en is het verloop van het verhaal voorspelbaar. Days Gone heeft zonder twijfel de productiewaarden die we verwachten van een first-party PS4-titel, maar mist iets speciaals om het boven zichzelf uit te laten stijgen, waardoor het een goed spel is, maar niets meer dan dat.