Death Stranding 2: On the Beach

Ik zou heel veel kunnen zeggen over het verhaal van Death Stranding 2, maar dat ga ik niet doen, want het is veel leuker om het zelf allemaal te ervaren. Ik kan er wel in het kort wat over vertellen: Death Stranding 2 speelt zich elf maanden na het eerste deel af. Sam heeft heel de Verenigde Staten met elkaar verbonden via het chirale netwerk en geniet nu van een welverdiende vakantie.

Maar deze welverdiende rust is van korte duur, want er is een portaal geopend en door dit portaal kan men reizen naar Australië. Nu wil de United Cities of America, oftewel de UCA, heel graag Australië verbinden met het chirale netwerk en er is maar één persoon die dit volgens hen kan doen en dat is Sam Bridges. Eigenlijk heeft Sam er geen zin in, maar zijn vrienden, waaronder Fragile, halen hem over om het toch te gaan doen. Het feit dat zijn grootste vijand Higgs ook weer terug is om de boel op stelten te zetten, zorgt ervoor dat hij over de brug komt en Australië wil gaan verbinden. Het laatste wat ik er nog over zeg, is dat het verhaal van Death Stranding 2 met je emoties gaat spelen; het ene moment lig je op de grond van het lachen en het andere moment lopen de tranen over je wangen.

Yet another walking simulator?

Het verhaal is waar Death Stranding 2: On the Beach echt in uitblinkt, maar de gameplay is ook zeer zeker erg goed. Althans, een groot gedeelte van de gameplay is geweldig. Mensen die het eerste deel nog nooit hebben gespeeld en filmpjes op YouTube kijken, zullen denken dat de Death Stranding games simpele walking simulators zijn waarin je enkel pakketjes moet bezorgen, met hier en daar wat actie. En in de basis zijn de games ook echt walking simulators, maar er komt toch echt veel meer bij kijken dan enkel pakketjes bezorgen.

Zo moet je je pakketjes goed verdelen op je rugtas, en daarnaast moet je ook niet vergeten om wapens en gereedschap mee te nemen, want de wereld van Death Stranding is niet veilig. Zo zijn er bandieten die je het leven zuur maken en de BT's (beached Things) zijn ook nog steeds van de partij. Deze "geesten" zijn nog steeds de gevaarlijkste vijanden in deze game, want als ze je doden dan is het gebied waarin je dood bent gegaan tijdelijk een zone waar je niet doorheen kunt reizen. In Death Stranding 2 zit ook een nieuwe soort vijanden, want dit keer wordt je reis ook nog eens moeilijker gemaakt door robots. Dit alles bij elkaar zorgt ervoor dat je elke reis die je maakt goed moet plannen, want je moet toch echt keuzes maken met wat je wel en niet meeneemt op je reis. Maar zelfs als je heel goed over je keuzes hebt nagedacht, kan je nog steeds in benarde situaties terechtkomen. Niet alleen kan je je route verkeerd gepland hebben, maar ook het weer kan voor problemen zorgen. Als het te veel regent, kunnen rivieren overstromen en aardbevingen kunnen ervoor zorgen dat je route geblokkeerd is.

Quality of Life-hulpmiddelen

De game geeft je gelukkig wel veel hulpmiddelen om je werk makkelijker en sneller te voltooien, en ten opzichte van het eerste deel krijg je een heel stuk eerder beschikking over deze hulpmiddelen. Waarbij je in deel 1 pas relatief laat voertuigen tot je beschikking kreeg, krijg je in deel 2 al toegang tot voertuigen zodra je voet zet op Australië. Daarnaast kan je ook gebruikmaken van ziplines, een monorail en zelfs een katapult waarmee je je vracht weg kan schieten (iets wat je niet moet doen met breekbare vracht). Dit betekent niet dat pakketjes bezorgen nu super easy is, want er zijn genoeg momenten dat je je voertuig achter moet laten omdat bijvoorbeeld de batterij op is of het gebied niet toegankelijk is voor een voertuig.

Sam kan maar een bepaald aantal items meenemen, dus als je bijvoorbeeld veel extra wapens en gereedschap hebt meegenomen in je pickup truck, dan moet je die achterlaten. Maar het probleem is: je weet nooit wanneer er zomaar opeens een BT kan opduiken of je voor een steile klif komt te staan en je niet genoeg wapens of ladders bij je hebt. Je simpele reis kan opeens in een ware nachtmerrie veranderen.

Alleen, maar toch ook weer niet

Net zoals Death Stranding 1 heeft ook Death Stranding 2 een soort van multiplayer. Je zal andere spelers nooit echt zien, maar je zal wel hun aanwezigheid voelen want je kan bijvoorbeeld wapens, vracht en zelfs voertuigen vinden die door andere spelers zijn achtergelaten. Soms uit de goedheid van hun hart en soms omdat ze geen andere keus hadden. Ook de wereld wordt door andere spelers beïnvloed: zo zal je bijvoorbeeld ook bruggen vinden die gemaakt zijn door andere spelers, waar je soms goed gebruik van kan maken.

Dit werkt natuurlijk ook vice versa; gebouwen die jij maakt en spullen die jij achterlaat, kunnen ook door andere spelers gebruikt worden. Je hebt dan ook echt het gevoel dat je onderdeel bent van één geheel en heel eerlijk, het voelt echt heerlijk om een positieve impact te hebben op de spelwereld.

Niet alles is perfect

Het tweede onderdeel van de gameplay is de combat,en die combat is eerlijk gezegd niet zo heel goed. Vooral de melee combat is teleurstellend; het voelt erg traag en houterig aan. Nu is Sam dan ook geen superheld die alles en iedereen aan kan, maar de melee combat had echt wel iets meer power mogen hebben. Het schieten met wapens is wel iets beter; het doet wat het moet doen, maar bijvoorbeeld een machinegeweer mist de recoil als je schiet en je hebt niet echt het gevoel dat je iets krachtigs in je handen hebt. Wat dit keer ook minder is dan in het vorige deel, zijn de BT's. In Death Stranding waren de momenten dat je ze tegenkwam echt intens, omdat je niet veel middelen had om ze te verslaan. In deel 2 daarentegen heb je veel meer middelen om ze te doden. Bijna elk wapen is effectief tegen de BT's. Dit zorgt ervoor dat de encounters dit keer minder intens zijn.

Dit betekent overigens niet dat de spanning helemaal weg is. Zodra het begon te regenen, kreeg ik toch nog vaak rillingen over mijn rug, wetende dat de BT's elk moment kunnen opduiken. Daarnaast zijn de "boss fights" elke keer weer een toffe ervaring en het geeft echt veel voldoening om een grote BT neer te halen.

Audiovisueel bijna perfect

Grafisch gezien is Death Stranding 2: On the Beach een prachtige game, niet alleen qua personages die nagenoeg op echte mensen lijken, maar ook qua wereld zelf is de game prachtig. Er zit zoveel detail in de wereld, Zand en sneeuw bijvoorbeeld, zien er heel mooi uit en reageren realistisch op de bewegingen van mensen en voertuigen. Het nadeel van het feit dat de game er zo prachtig uitziet, is dat oneffenheden sneller opvallen. Zo zie je dat Sam zijn voeten soms door de grond zakken en het viel mij ook een paar keer op dat items die op Sam zijn rug zitten soms door zijn lichaam gaan.

Qua geluid zit het ook goed bij Death Stranding 2. De soundtrack wordt onder andere geleverd door Woodkid en Low Roar en hun muziek is echt heerlijk om naar te luisteren. Maar ook de momenten dat er geen muziek wordt afgespeeld, zijn heerlijk. Soms is het gewoon fijn om alleen maar de omgevingsgeluiden, het geluid van je voetstappen of je voertuig te horen. En de momenten dat het intens wordt qua gevechten of BT-encounters worden ook goed ingevuld met een heerlijke soundtrack die de intensiteit van de gevechten kracht bijzet.

Conclusie:

Death Stranding 2: On the Beach is een geweldige game die bijna alles van zijn voorganger beter doet. Het verhaal is nog vreemder dan in deel 1, maar toch beter te begrijpen. Het is alleen jammer dat de BT's qua intensiteit wat aan waarde inleveren, waardoor hun encounters niet meer zo bijzonder zijn. Wat ook spijtig is, is dat de game zo mooi is dat je oneffenheden veel sneller opvallen, wat op zijn beurt ervoor zorgt dat de immersie gebroken kan worden. Daarnaast zullen mensen die Death Stranding 1 niks vonden, ook niet bij Death Stranding 2 van mening veranderen. Als je niks hebt met het soort games die Hideo Kojima maakt, dan is Death Stranding 2: On the Beach geen game voor jou. Maar voor mensen die Hideo Kojima kunnen waarderen, is deze game zeer zeker een aanrader.