Het verhaal achter deze dochter van de beruchte demoon Mephisto laat zien dat Lillith een compleet ander monster is dan haar soortgenoten. Zij en de engel Inarius ontvluchtte de hemel en hel, omdat ze de oorlog zat waren en wilde leven in een plek die rustig en vredelievend was. Ze werden geliefden en de kinderen die ze kregen werden de Nephalem, waar je in Diablo III een directe nakomeling van speelt. Inarius zag de Nephalem als een bedreiging voor zijn bestaan en wilde ze vernietigen, maar Lillith wilde ze juist gebruiken als leger om de oorlog tussen hemel en hel definitief te stoppen. Lees hier vooral dat zij de heerser over alle werelden wilde worden. Ze vermoorde alle demonen en engelen in Sanctuary in de hoop Inarius in een positie te dwingen deze voorlopers van de mensen te sparen. Inarius werd gedwongen om de Nephalem als bondgenoten te zien voor zijn doel. De misdaad was echter te groot en Lillith moest worden gestarft. Ze werd verbannen naar de Void, waar ze sindsdien verblijft, wachtend tot iemand haar weer terugroept naar de wereld van de levenden.
Een donkere wereld
En dit gebeurt in Diablo IV. Lillith is veruit het meest interessante personage dat ik in de wereld van Diablo tegen ben gekomen. Deze donkere wereld is extreem bloederig en gewelddadig. De engelen zijn manipulatief en gebruiken, net als de demonen, de mensheid voor hun eigen doel. Sanctuary is in alle games het toneel waar een oorlog tussen beide werelden in plaatsvindt en waar de mensheid mee zal moeten leren leven. Met Lillith is dit echter helemaal anders. Ze heeft een compleet eigen agenda, die ik al eerder noemde. In de game speel jij iemand die, geholpen door enkele metgezellen, moet proberen om de macht van Lillith te breken en haar eens en voor altijd te vernietigen.
In de voorgaande delen van Diablo werd de spelwereld opgedeeld in meerdere regio's. Dit is nu niet het geval. Het is nu veranderd in één grote open spelwereld. Deze bestaat uit verschillende gebieden. Er zijn diverse steden waar je jouw armor van onderhoud kan voorzien, je spullen in een kist kan stoppen en kunt bekijken of je elixers nodig hebt die je op de been kunnen houden als je een lastige eindbaas moet verslaan.
Diablo III kreeg als veelgehoorde klacht dat hij te kleurrijk was voor een game van deze franchise. De eerste twee delen waren veel donkerder, hoewel ik persoonlijk veel meer het gevoel heb dat dit kwam door de tekortkomingen die er toen waren op grafisch gebied. Het kleurrijke van het derde deel heb ik juist als iets positiefs ervaren, want het gaf de wereld van Diablo meer - hoe kan het ook anders - kleur. De meeste fans van Diablo kunnen echter hun hart ophalen aan deze game, want het lijkt alsof er een vulkaan uitgebarsten is over de spelwereld en er overal een dun laagje as op de grond is geland. Overal is hetzelfde grauwe kleurenpalet te zien. Er is een moeras, een stuk hooggebergte met veel sneeuw en een woestijn, maar het lijkt door de grijsbruinige kleurtinten allemaal op elkaar. Gelukkig is de spelwereld verder oogverblindend mooi en kan ik mij prima neerleggen bij zo'n kleine frivoliteit.
De spelwereld bevat weer een omvangrijk arsenaal aan dungeons. Van kleine kelders, een volledig gangenstelsel onder een stad tot een ondergrondse mijn die rechtstreeks naar de hel lijkt te gaan. Kortom er is veel variatie in deze dungeons. Ze voelen allemaal op hun eigen manier uniek aan, maar ga je me nu vragen welke er bovenuit springt kan ik er geen één noemen, want ze waren allemaal prima. Wanneer je een ondergrondse gang gaat verkennen, eindig je altijd wel bij een verrassing die eventuele voordelen heeft op je reis. Bij diverse dungeons kun je van tevoren zien of de beloning die op je wacht voor jouw class geschikt is of dat je die over kunt slaan. Dit is bijzonder prettig, want dat betekent dat je niet per sé alle dungeons hoeft te doen. Het is overigens geen straf om alle dungeons te doen, maar het hoeft dus niet.
Alles levelt met je mee
Diablo heeft een enorme reputatie als het komt op zijn manier van levelen en alles wat erbij komt kijken. In bijna iedere hoek waar je kijkt, is iets te vinden dat je op kunt rapen. Alles wat je niet wilt, kun je laten vernietigen voor resources waar je dan, mocht het echt nodig zijn, ontbrekende onderdelen bij kunt bouwen. Het maken van wapens en armor is lastig te vinden in dit deel en ik heb het ook niet gemist. Dit komt doordat het loot-systeem bijna perfect werkt. Vanaf het eerste level tot level 50 ben je eigenlijk bezig met het maken van je personage. Daarna ben je klaar om de echte wereld in te gaan en werkelijk een bron van absolute kracht en vernieling te worden.
Bij het begin kun je kiezen uit een aantal classes. Dit zijn de Barbarian, Necromancer, Sorcerer, Rogue en Druid. Allemaal hebben ze compleet eigen manieren om het spel te spelen. Met de Barbarian ben je eigenlijk een soort hooligan met echte wapens. Je ziet de vijand, rent er als een kip zonder kop op af en mept alles aan gort. Om dit te stimuleren kun je voor elke type melee-wapen extra bonussen krijgen door het vele gebruik. Ik had bijvoorbeeld gekozen om op alles te focussen op het gebruik van een two-handed mace in mijn ene arm en een two-handed sword in mijn andere. Hoe meer je uitmoord met een type wapens, hoe meer experience je krijgt met dit type wapen en hoe meer vernietiging je ermee kunt zaaien.
Om je te specialiseren is er een skilltree. Hier staan de skills in die, als je de juiste combinaties kiest, je al snel veranderen in een monster. Zo krijg je bij de Barbarian diverse nieuwe en krachtige aanvallen of bij de Necromancer de mogelijkheid om je leger van in leven gewerkte stoffelijke overschotten een extra vernietigende aanval te doen. Buiten deze extra aanvallen zijn er specifieke passieve skills die ervoor zorgen dat bepaalde elementen van het personage nog krachtiger worden. Wanneer jij als Barbarian de two-handed mace gebruikt, kun je kiezen voor een Core Skill die Hammer of the Anciens heet. Dit is een aanval waarmee zo hard je hamer op de grond laat stampen dat het flink wat vernietiging zaait in de regio eromheen. Daarna kun je deze skill uitbreiden, waardoor hij steeds sterker wordt. Zo is mogelijk om jouw personage volledig te specialiseren in een bepaald onderdeel waar een class goed in is.
In de twee weken dat ik de game heb gespeeld, heb ik niet iedere class de aandacht kunnen geven om ze tot het hoogste niveau te levelen, maar heb ze wel alle vijf gespeeld. Het bewonderingswaardig hoe verschillend iedere class is. Hier zie je duidelijk dat dit een game van Blizzard is. Je speelt een compleet andere game als Rogue dan een Necromancer, maar beide kunnen zeer effectief zijn. Dit ga je vooral merken op het moment dat je met meerdere mensen gaat spelen. Op dat moment komt het vuurwerk van deze game goed naar boven.
Alles is online
Het spektakel om solo Diablo te spelen is al enorm, maar ik heb zelden het vuurwerk van mijn scherm zien spatten op dezelfde manier als wanneer je een vier koppen sterk team hebt. Zeker wanneer iedereen een andere class heeft, verander je van moordmachine naar een soort magische kuikentjesversnipperaar: de absolute vernietiger van werkelijk alles. Het is ongelooflijk mooi hoe het eruit ziet en dat terwijl de game niet echt gebruik heeft gemaakt van een breed kleurenpalet. Het is waanzinnig om te zien.
Daar zit wel iets tegenover. Ik speel graag alleen en heb dan ook niet zo heel veel aan games die vooral met co-op bezig zijn. Bij Diablo IV is het spelen met co-op een gegarandeerde kakofonie van alles wat los kan barsten op een scherm, maar de singleplayer-ervaring doet niet onder. Ik heb geen moment gehad dat ik het gevoel had dat de online features noodzakelijk waren om de game te kunnen spelen. De keuze om je verplicht online te laten zijn, gaat dan ook tegen alle gevoel van logica in. Ik snap dat het kan worden gekozen als je offline zou willen spelen, maar die is er niet. Wanneer je de game begint loop je rond in een grote open wereld waar ook andere spelers rondlopen. Dit leidt tot de situaties die ervoor hebben gezorgd dat ik liever wegblijf van MMORPG's. Sociale gamers die bij je komen staan in de hoop dat jij hapt en met ze in een team verder gaat. Ik ben echter niet perse een sociale gamer en heb daar geen zin in, dus dan moet ik ervan weglopen. Dit is vervelend en het is ook volstrekt onnodig. De keuze om geen offline mode toe te voegen begrijp ik dan ook totaal niet.
Verder heeft Blizzard er een vervelende gewoonte van gemaakt om direct na release allemaal cosmetische troep aan te bieden voor geld. Dit is vervelend, gezien het feit dat je op dit moment de volle mep betaalt voor de game. De ontwikkelstudio verbergt zich achter de bekende muur dat het alleen maar gaat om cosmetische items, maar ik vind het nogal krom als je eerst ruim zeventig euro hebt betaald om de game te kunnen spelen. Dit schept weinig vertrouwen voor de toekomst van deze game en ik vind dit heel jammer, want het is volstrekt onnodig.
Alles aan deze game past naadloos in elkaar. Over ieder detail is nagedacht. Het geluid in de game is fantastisch. De voice acting is prima, hoewel de goedkope Russische dialecten er van mij niet in hoeven te zitten, maar de geluidseffecten zijn geweldig. Ik wil wel apart de soundtrack van de game van een compliment voorzien. De composities ademen één voor één de duistere gewelddadige wereld van Sanctuary. Alles heeft zijn eigen geluid.
Conclusie:
Blizzard heeft laten zien dat ze nog altijd in staat zijn een perfecte game te maken. Fans van de Diablo franchise hoef ik denk ik niet eens het dringende advies te geven de game te kopen, want die hebben hem al. Deze game is voor iedere RPG-liefhebber een huzarenstukje. Dat je gedwongen wordt om online te spelen en de goedkope Russische dialecten van enkele personages zijn dan ook prima te vergeven. De soundtrack behoort als je het mij vraagt tot de beste ooit gemaakt. Weinig games kunnen tippen aan de gedetailleerde manier hoe jij je personage omtovert tot een levend slachthuis door de juiste keuzes te maken voor je gear en de skilltree. Diablo IV is een absolute aanrader voor iedereen.