Disney Illusion Island Review

Toen ik nog een klein mannetje was, waren televisie en films een ander medium dan nu. Televisie was iets magisch en er waren een paar kanalen die veel tekenfilms lieten zien. Zo was er Kindernet of Telekids. Ik mocht alleen maar op zaterdag- en zondagochtend televisie kijken en dat deed ik heel fanatiek. Op schooldagen keek ik ook weleens televisie, maar meestal waren dat dan videobanden. Eén van deze videobanden was tot de rand gevuld met korte Disney-filmpjes van Mickey Mouse, Donald Duck en diverse andere vrienden van deze legendes. Deze korte filmpjes waren met de hand getekend en zagen er fenomenaal uit. Je ziet meteen dat toen tekenfilms niet door computer in elkaar geflanste rommel was, maar er was echt tijd en liefde in gestoken. Toen ik Disney Illusion Island voor het eerst zag, hoopte ik dat het deze tijd probeerde te herbeleven, maar ik kwam er al snel achter dat dit niet het geval was.

Als eerste wil ik aangeven dat Disney Illusion Island een game is die overduidelijk voor kinderen is gemaakt. Hij is erg gemakkelijk en alles wordt net iets té nauwkeurig uitgelegd. Het is een metroidvania en meestal wordt verwacht dat je de weg zelf wel weet te vinden, maar deze game met Mickey en zijn vrienden niet. Alles wordt aangewezen en helemaal uitgelegd. Ik zie het zelf als een metroidvania voor dummy's.

Metroidvania voor dummy's

Het verhaal begint met een picknick. Mickey en Minny Mouse, Goofy en Donald Duck gaan gezellig met elkaar picknicken op Monoth Island. Ze worden echter nogal afgeleid, wanneer ze een grote boekenkast zien en Toku ontmoeten. Dit is de leider van de Hokuns en hij geeft toe dat hij de vier helden vals heeft uitgenodigd voor een picknick. Hij vindt de picknick eigenlijk niet zo relevant en vraagt helden of zij kunnen helpen met het bemachtigen van de drie Tomes of Knowledge die het eiland beschermen. Mickey & co zijn enorm gesteld op hun reputatie en ze besluiten dan ook allemaal unaniem om te helpen.

Dit is echter niet zo gemakkelijk als het lijkt. Er wordt ze verteld waar ze heen moeten gaan en dit volgen ze netjes op. Maar tijdens de wandeling komen ze erachter dat ze niet bij bepaalde punten kunnen komen, omdat ver springen nog niet iets is wat de personages kunnen. Gelukkig komen ze onderweg Mazzy tegen. Dit is een roze krokodil met een enorm technisch talent. Hij geeft alle vier de helden een extra ability, waarmee ze een double jump uit kunnen voeren. Nu kan de speler zich manoeuvreren door tot het moment dat hij een nieuwe ability nodig heeft.

De game heeft een simpel verhaal en is eenvoudig verteld. Jij speelt als één van de vier grote Disney-vrienden en alle vier hebben ze, zoals altijd, een eigen persoonlijkheid. Minnie is overduidelijk de moeder, maar gaat ook altijd netjes mee met Mickey Mouse. Mickey is erg optimistisch en Goofy reageert altijd dom. Donald Duck is wat dat betreft het meest realistisch en stelt de beste vragen, maar die noemen ze dan pessimistisch. Tijdens de game kun je helaas niet van personage veranderen.

De game is tot vier personen samen te spelen. Ik heb niet iemand kunnen vinden met wie ik dit heb kunnen doen, maar wat ik ervan heb gezien ziet het er bijzonder leuk uit. Ik denk dat het echter niet van toegevoegde waarde is, omdat je nergens samen hoeft te werken om ergens te komen.

Zo geweldloos als het kan

In de meeste games heb je altijd wel een vorm van geweld om het avontuur door te komen. Dat is hier niet. Het is eigenlijk één grote hindernisbaan. Disney wil niet dat tere kinderzieltjes worden gecorrumpeerd met schoppen, slaan, op iemands hoofd springen of schieten. Je kunt eigenlijk alleen maar springen om de vijanden te ontwijken. Die vijanden stellen niet zoveel voor. Je hebt een cactus en die loopt heen en weer, waar je overheen kunt springen. Sommige diertjes spuwen vuurballen of andere pijltjes. Het is allemaal erg eenvoudig in zijn opzet.

Het level design is precies wat je van dit type game kunt verwachten. Je loopt nooit recht naar je doel en zult vaak door nogal wat hindernissen moeten lopen. Hier en daar is een puzzel en alle puzzels zijn vrij eenvoudig. Naarmate je meer vrij speelt en bij de buitenste delen van de spelwereld komt, zal de moeilijkheid wat toenemen, maar hij zal nooit echt uitdagend worden. De hoeveelheid keren dat ik dood ben gegaan is met één hand te tellen.

Er zijn diverse boss battles in de game en persoonlijk vind ik dit best knap bedacht. Tenslotte heb je niets om de eindbaas mee dood te maken. Bij de eerste baas moet je dan ook van knopje naar knopje springen en bij ieder knopje krijgt de eindbaas een stroomstoot tot hij uiteindelijk opgeeft. Ook hier is niets ingewikkelds aan en spreekt gemakkelijk voor zicht.

Een kindergame

Zoals je hierboven hebt kunnen lezen is deze game niet moeilijk genoeg om de gemiddelde Dark Souls-fan te behagen. De meest voorname reden is, omdat het een game is voor kinderen. Dit verklaart ook waarom hij zo kleurrijk is. Kinderen houden tenslotte van zeer kleurrijke games. Ook is de sfeer bijzonder eenvoudig, vrolijk en nooit bedrukt. Het ziet er redelijk uit, hoewel ik de met de hand getekende wereld die ik gewend ben van de korte films van Mickey Mouse & Friends leuker had gevonden. Voor de veel jongere doelgroep is dit denk ik geen probleem.

Het geluid is prima. De voice overs zijn zeer goed zelfs. Ik heb regelmatig moeten lachen om het pessimisme van Donald Duck. Ook de soundtrack is precies wat de rest van de game is. Kleurrijk, vrolijk en eenvoudig. Wat ik wel erg jammer vind, is dat de er geen Nederlandstalige versie beschikbaar is, wat ik eigenlijk wel had verwacht bij een game met kinderen als belangrijkste doelgroep.

Daarmee mist Disney Illusion Island eigenlijk wel iets wat essentieel is voor een game: charisma. Er is eigenlijk eigenlijk niet echt een ziel en voelt hier en daar wat toonloos aan, terwijl er enorm veel tonen ter beschikking zijn gesteld. Maar als alle tonen in volle harmonie met elkaar worden gespeeld, betekent nog niet dat je goede muziek hebt. Ik mis diepgang en af en toe iets anders dan al die gemaakte en gekleurde vrolijkheid. Ik denk niet dat kinderen hier overheen zullen struikelen, maar het had geen kwaad gekund als er meer moeite was gedaan om de spelwereld werkelijk tot leven te laten komen.

Op het moment dat je denkt het einde te hebben bereikt zit er nog een plot twist in het verhaal, waardoor het voor mij aanvoelde dat de game veel te lang doorgaat. Er zijn momenten dat er geen einde aan lijkt te komen. Moet je alweer die lange weg teruglopen? Krijg je nu weer een ability? De game wordt op den duur repetitief. Ik heb dan ook het uitspelen van de game als hard werken beschouwd, wat nooit de bedoeling kan zijn van een game als deze.

Conclusie:

Disney Illusion Island is voor dit jaar misschien wel dé veiligste keuze voor de kids. Niets aan deze game is beledigend, beangstigend of gewelddadig en het is erg knap dat hij zo weinig probeert te zijn en toch iets is. Omdat deze metroidvania op geen enkel punt echt uitblinkt of je ook maar probeert te raken ergens door, is hij erg flauw. Naarmate de uren verstrijken, gaat het spelen van de game steeds meer aanvoelen als werk. Ik denk dat kinderen hier prima doorheen kunnen kijken en mijn vermoeden is dat dit een zeer leuke game is voor onze kleine medemensjes. Het is wel jammer dat je tijdens het spelen niet van personage kan veranderen en dat de game geen Nederlandstalige versie heeft.