Donkey Kong Bananza

In Donkey Kong Bananza draait het allemaal, je ziet het al van mijlenver aankomen, om bananen. Op Ingot Island werd een speciaal soort ontdekt dat niet enkel gigantisch is, maar ook nog eens oogt alsof het van kristal gemaakt is. Leuk als decoratie, maar blijkbaar ook nog bijzonder smakelijk, waardoor apen van heinde en verre komen om ze te verzamelen. Dé Donk kon natuurlijk niet ontbreken.

Diep in de put

Ingot Island dient als het tutorial level van Bananza. De aap zijn nieuwe avontuur wijkt immers behoorlijk af van zijn laatste uitingen, die teruggrepen naar zijn hoogtijdagen in twee dimensies. Met zijn machtige vuisten die met gemak premiejagers, krokodillen, loodgieters en Pokémon in de lucht lanceren, slaat hij met gemak door steen, zand en menig metaal heen, waarmee hij feitelijk een eenaapsgraafmachine is. Nagenoeg alles in een level kan kapot en daardoor vind je overal goud, health en collectibles, zoals die felbegeerde Banana Gems.

Na hier even mee gestoeid te hebben, komt deze lucratieve operatie in het geding. Een mysterieuze storm zuigt iedereen op en wanneer DK hierna ontwaakt, bevindt hij zich op een ondergronds eiland inclusief zonlicht en een blauwe lucht. Denk niet te hard over hoe dit werkt. Denk in plaats daarvan aan al die bananen die je kunt vinden. En ik bedoel ook écht overal.

Lukraak verspreid

Donkey Kong Bananza komt van hetzelfde team als wat Super Mario Odyssey gemaakt heeft. En dat voel je er ook aan. Je verzamelt dan misschien geen maantjes, maar Banana Gems en fossielen dienen hetzelfde doel en zijn in grote getale aanwezig. Alleen al in het eerste propere level zijn er 25 gele rakkers, met nog eens dik zestig fossielen erbij. Dat betekent dat je een kleine tachtig collectibles hebt om binnen te halen als je elk sublevel als één level telt. Doe je het per layer, sublevels met een zelfde thema en welke met elkaar verbonden zijn, dan kan dit zelfs makkelijk in de honderden lopen. Er is dus genoeg te doen. Maar dat is ook het probleem.

In Super Mario Odyssey had New Donk City tachtig Power Moons om te verzamelen. Hiernaast waren er honderd paarse munten. Dit komt neer op honderdtachtig collectibles in een van de grootste maps die de game rijk is, waarvoor je slim gebruik moet maken van zowel Cappy om te transformeren, als van al jouw puzzel- en platformvaardigheden. Het kan vermoeiend zijn als je probeert de game 100% te voltooien, maar alles voelt alsof het heel bewust geplaatst is.

Vergelijk dit met Bananza, waarin je lukraak de grond kort en klein kunt slaan en gegarandeerd stuit op zowel fossielen als bananen om te verzamelen. Je krijgt ze niet allemaal op die manier, sommige vereisen dat je challenge rooms voltooid, het verhaal volgt of daadwerkelijk iets van moeite doet, maar een groot aantal ga je moeiteloos vinden. Dit doet er aan af. Een fossiel bereiken dat op een lastige plek zit, voelt als verspilde moeite wanneer ik er vijf minuten eerder vijf uit muren heb getrokken. Het is als vraag en aanbod. Het aanbod aan collectibles in Bananza is groot, dus ik heb weinig behoefte (vraag) aan meer. De game beseft zich dit zelf misschien ook. Het zou verklaren waarom je overal schatkaarten in de grond vindt die je vertellen waar je ze kan vinden, zodat je niet zelf op speurtocht hoeft, mocht je toch besluiten voor 100% te gaan.

Not gonna happen

Realistisch gezien zie ik mijzelf dit niet snel doen. Hele levels kort en klein slaan is in het begin grappig, maar de fun is er vrij rap vanaf. Daarnaast wordt het, eens je verder in de game bent en transformaties en skills hebt vergaard, echt kinderspel. Vooral de Elephant Bananza, die jouw slurf verandert in een gigantische stofzuiger, maakt het legen van complete layers kinderlijk simpel, daar je niet meer gericht hoeft te zoeken, maar meer met een visnet een vijver leegt. Je vangt gegarandeerd iets! Tel daarbij op dat schade niet onthouden wordt als je een layer verlaat en er is dus ook geen manier om dergelijke klusjes in etappes te klaren. Maak het jezelf daarom makkelijk en doe dit pas als je alle Bananza-krachten vergaard hebt…al moeten we het daar wel eens over hebben.

De Bananza waar de game zijn naam aan ontleent, zijn hilarische en krachtige transformaties die Donkey Kong kan leren. In totaal zijn er vijf en ieder geven ze hem speciale krachten, die met name helpen bij het doorkruisen van de wereld, welke worden gevoed door het goud dat je werkelijk overal kunt vinden. Als je zou willen, kun je dus nagenoeg eindeloos in Bananza-staat blijven, al heb je ze maar zelden nodig buiten de layer waar je ze verkrijgt, een handjevol boss fights en de eindsprint van het spel; niet geheel toevallig diens hoogtepunten.

Een delicate balans

Met het nieuwe, extra knuffelige uiterlijk van Donkey Kong, is het duidelijk dat het spel gemaakt is met kinderen in het achterhoofd. De moeilijkheidsgraad is daarom bewust laag gehouden. De oplossing van nagenoeg elk probleem is slaan of harder slaan, dan wel gooien met spullen. Pas in de laatste twee à drie uur van de vijftien uur die ik nodig had om Bananza te voltooien, werd ik echt gedwongen om alles te gebruiken wat de game me gegeven had. Op dat moment wordt de game veel leuker, maar voelt het tevens een beetje als mosterd na de maaltijd.

Dit brengt mij in een lastig parket. Enerzijds heeft Donkey Kong Bananza als je het verhaal volgt echt wel zijn sterkere momenten. De drie voorbeelden die ik hierboven aanhaalde, zijn samen goed voor ongeveer een derde van de main story, terwijl de andere tweederde best vermakelijk, maar gewoon minder memorabel zijn. Het is vooral de (overdaad aan) optionele content waar Nintendo voor mij de plank finaal heeft misgeslagen. Optioneel is daar echter wel een sleutelwoord.

Nu al!?

Wat niet ter discussie staat, is de technische performance van het spel. Donkey Kong Bananza is op het eerste gezicht best een mooie game, maar het heeft ook best wat ruwe kantjes. Letterlijk zelfs. Zie bijvoorbeeld het eerste screenshot hieronder en bekijk de schaduw links bovenin de hoek. Of kijk naar de tweede screenshot voor hoe zaken ogen als je aan het graven bent. Ik snap dat je hierbij keuzes moet maken, al had ik persoonlijk de camera achter DK gedwongen zodat je gewoon echt enkel ziet wat hij ziet, maar objecten in de grond wel gewoon zichtbaar houden, haalde mij persoonlijk volledig uit het spel. Hetzelfde geldt voor stukken van levels die in het luchtledige blijven zweven als je alles eronder hebt vernietigd. Red Faction kon op de Xbox 360 en PlayStation 3 al destructie met enigszins realistische physics voorschotelen voor een heerlijk chaotisch tafereel, dus de Minecraft physics van Bananza voelen wel echt alsof men zich er makkelijk vanaf heeft gemaakt.

Wat ik niet op screenshots kan tonen, maar wel een daadwerkelijk probleem is, de performance. Wanneer het druk wordt op het scherm, neemt de framerate niet zelden een duik. Dit is met name merkbaar in handheld mode, maar ook docked ontkom er niet volledig aan. Bovendien zijn de dipjes in die mode niet vergelijkbaar met die van handheld mode, waarin een zekere boss fight oogde alsof het gestreamd werd over een hele slechte internetconnectie. Haperingen, slowdown en grafische ruis deden me even denken dat mijn gloednieuwe console al terug mocht voor reparatie. Als dit al speelt amper zes weken na release, doet het me vrezen voor wat de toekomst ons brengt. Laten we hopen performance patches…

Conclusie:

Donkey Kong Bananza is een best wel degelijke 3D platformer, maar het is geen geweldige. Het alles vernielen voegt dankzij een gebrek aan physics en echt boeiende toepassingen weinig toe, hetgeen gecombineerd met de lage moeilijkheidsgraad ervoor zorgde dat ik me op menig moment echt verveelde. Zoals gezegd is het spel niet slecht, het heeft oprecht opwindende momenten, maar als een collectathon slaat het voor mij persoonlijk de plank vaker mis dan raak, waardoor ik het niet zo goed kan waarderen als dat ik zou willen.