DOOM: The Dark Ages

Weinig ontwikkelstudio's krijgen van mij zoveel waardering als id Software. Ooit was dit het bastion van een van de beste ontwikkelaars die de game-industrie ooit gekend heeft: John Carmack. Hij maakte samen met een andere legende, John Romero, het legendarische DOOM en daarmee was een serie geboren die meegaat met de grootste series in gaming van dit moment.

John Carmack werkt helaas niet meer bij id Software, maar dat mocht de pret niet drukken. In 2016 bracht de studio, onder leiding van Hugo Martin, een nieuwe versie van de legendarische held uit. Eentje die meer passend was voor deze tijd, maar dan wel volledig op zijn manier. Het is geen held, maar meer een soort halfgod die in zijn eentje steeds de wereld redt van de demonen.

The DOOM slayer is back: of is hij er niet altijd al geweest?

DOOM: The Dark Ages speelt zich af in een tijd voordat het hoofdpersonage zich ging keren tegen de mensen die de Hell gebruikten om grondstoffen te winnen. The DOOM Slayer is wie hij is en hij wandelt zonder ook maar een seconde stil te staan bij of dit wel een goed idee is door de poorten van deze Hell. Hij is van het adagium: "niet lullen, maar poetsen" en windt er geen doekjes omheen.

DOOM: The Dark Ages gaat over een andere tijd. Een tijd dat de mensheid nog in een soort vroege middeleeuwen leefde, maar dan wel met zeer geavanceerd wapentuig. Ook hadden ze allianties met de Mayk, die in de eerdere delen overduidelijk behoren tot de vijand. Samen zijn ze in een constante strijd tegen de demonen van de Hell en om die te winnen, maken de Maykr een ultiem wapen. Een absolute overmacht tegen alles wat leeft.

Deze overmacht was heel eenvoudig: een mens. Een mens dat, na wat bijgewerkt te zijn met wat geavanceerde technologie, oppermachtig is geworden. Dankzij een soort middeleeuwse vorm van een afstandbediening weten ze deze dolgedraaide dekhengst onder bedwang te houden en als het niet anders kan, lanceren ze de DOOM Slayer. De nachtmerrie van iedere demon uit de diepste krochten van de Hell is gearriveerd.

Tijdens zijn avontuur gaat hij over de hele wereld heen. Van de aarde, naar een dimensie die Argent D'Nur heet en uiteraard krijgt hij ook een excursie naar de Hell, want dat hoort er nu eenmaal bij.

Een wapenarsenaal of middeleeuwse martelkamer?

Omdat Doom: The Dark Ages een behoorlijk middeleeuwse look-and-feel heeft, is het wapenarsenaal behoorlijk aangepast. Hoewel de meeste wapens nog wel lijken op die van de vorige delen, heeft ieder wapen zijn creatieve twist.

Natuurlijk is er nog altijd de Super Shotgun. Dit is een iconisch wapen voor de hele serie en ook deze keer is snel duidelijk waarom. Hier krijg je alles klein mee op korte afstand. Ik speel met een toetsenbord en muis en daar zit geen rumble in, maar je voelt de kracht van ieder schot door je lichaam heen gaan.

Ik denk dat de Skull Crusher op een dag terug te zien is in een Warhammer game. Dit is een soort machinegeweer met vier lopen, waarbij een wapen per schot een schedel door de lopen heen perst, waardoor ze met grote kracht door de lopen worden geknald. Het gevolg is een wapen waarmee je in korte tijd al het kleine grut een retourtje naar de Hell geeft.

Ook de Nail Gun mag er zijn. Dit is een soort sniper rifle die zulke grote nagels naar de vijand schiet, dat de profeet van het christelijke geloof alvast aan zijn kruis gaat hangen.

Zoals de Amerikaanse wapenlobby altijd zo mooi weet te zeggen: "wapens gebruik je om jezelf te verdedigen" en daar heeft onze Middeleeuwse vriend iets moois op gevonden. De DOOM Slayer is niet alleen enorm sexy met zijn berenvel om, maar heeft ook een schild. Omdat de aanval vaak de beste verdediging is, zit er een soort kettingzaag om het schild heen. Hierdoor wordt de schild een soort multifunctioneel wapen dat aan de ene kant gebruikt kan worden om impactvolle klappen te incasseren, maar ook om naar een vijand te gooien, zodat die even heel hard zijn best moet doen om een draaiende ronde kettingzaag uit zijn lichaam te krijgen. Zo krijgt de DOOM Slayer alle tijd om zijn leven aanzienlijk te verkorten.

Ouderwets DOOM met een zaagschild

Waar de afgelopen twee delen er steeds meer werd bewogen naar een personage dat heel veel kan bereiken door enorm veel te springen, een grapple hook had en enorm handig was met platforms, heeft id Software besloten om terug te gaan naar het oude vertrouwde DOOM. Die kon snel lopen en springen, maar daar hield het mee op.

Het is dan nu ook net wat meer de bedoeling dat jij jouw mannetje kunt staan zonder overal doorheen te rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Jij bent de DOOM Slayer, staat met twee voeten op de grond en jij gaat voor niemand opzij. Dankzij jouw zaagschild is het ook niet nodig. Wanneer de tegenstander wordt omringd door een groen licht, weet je dat jij moet blokken, zodat de vijand tegen jouw schild slaat en even niet weet waar hij is. Jij kan dan een flinke klap verkopen, zodat je ammo krijgt of bijvoorbeeld wat extra health. Wanneer de vijand een paars aura krijgt, kun je hem in één klap dood meppen.

Wil je toch snel op een andere plek komen, dan kun je blokken met jouw schild richting een kleine vijand die verderop staat. Vervolgens druk je op de aanval-knop, waardoor de DOOM Slayer de vijand aanvliegt en in honderd stukken beukt. Dit geeft je vervolgens ruimte als een vijand net even wat te sterk voor je blijkt te zijn.

Dit is ook wel nodig. Wat voor een superwapen je ook bent, je bent ook een mens. Voor je het weet, zijn er te veel vijanden die jou graag willen laten voelen dat jij sterfelijk bent en moet je een stukje opnieuw beginnen. Naarmate de game vordert, zijn er momenten dat het erg moeilijk wordt. Ook wandelende wapens moeten soms leren dat ze niet echt onoverwinnelijk zijn.

Helaas geen Argent Metal

In 2016 kreeg DOOM een reboot en als componist werd Mick Gordon gevraagd. De game was goed, maar wat de muzikant deed met de soundtrack was fenomenaal. Hij maakte zo'n agressieve, bombastische, elektronische vorm van metal voor deze game, dat het zijn eigen genre werd, namelijk Argent Metal.

Dit bracht echter wel een uitdaging voor deze briljante componist voor DOOM: Eternal en wat hij verraste iedereen, want hij overtrof het. De muziek was nog agressiever en was nog vetter dan de soundtrack van het eerste deel. Helaas heeft Mick Gordon door onenigheid met id Software het veld moeten ruimen en zul je geen Argent Metal meer horen voor een DOOM game en dat is een groot gemis.

Nu maakt Finishing Move de soundtrack en het is absolute power metal van enorme kwaliteit, maar het mist de bombastische kracht die Mick Gordon in de mix wist te gooien. Ik vind dit heel jammer, omdat Finishing Move op hun beurt grootmeesters zijn, maar Mick Gordon was simpelweg net iets beter.

id Tech

id Software gebruikt voor DOOM: The Dark Ages de nieuwste versie van zijn eigen engine, namelijk id Tech 8. Het is best wel bijzonder wat ze laten zien. De game ziet er namelijk enorm mooi uit.

Dit zegt natuurlijk op zichzelf niets. Games met Unreal Engine 5 zien er vaak ook prachtig uit en het is niet alleen de engine die bepaalt of een game mooi is of niet. Waar de engine echter wel iets mee te maken heeft, is hoe soepel een game blijft draaien en daar zit wel iets in.

Ik heb tijdens mijn hele speelsessie geen enkel moment ook maar een kleine hick up gehad, terwijl ik toch wel alles bijna op maximaal had staan. Uiteindelijk kon het slagveld vol met vijanden komen te staan, maar alles bleef soepel draaien met groot gemak. De levels waren groot, maar dat bleek niet te deren, waardoor dit brute meesterwerk van begint tot eind soepeltjes draaide op mijn PC.

Conclusie:

Mijn verwachtingen waren enorm hoog voor DOOM: The Dark Ages, maar het overstijgt ze op alle gebieden. De actie is precies wat DOOM moet zijn. Het wapenarsenaal is geweldig en de vijanden zijn allemaal een uitdaging. Het enige dat een heel klein beetje minder is dan bij de voorgaande delen, is de soundtrack, maar dat is maar een heel klein minpuntje in verder een dijk van een game.