Op het genre en de uitgever na, hebben de twee titels echter maar bar weinig met elkaar te maken. Waar de ene gaat over het opvangen van een wulpse demoon en haar leren kennen, gaat de ander over het overleven in een wereld die op de rand van de afgrond balanceert. Alex, jouw karakter in Doomsday Robot Girl, is er van overtuigd dat zijn laatste uur eindelijk geslagen heeft wanneer hij het bewustzijn verliest in de woestijn. Maar een militaire robot in de vorm van een jonge vrouw vind hem en brengt hem naar een, naar omstandigheden, veilige plek.
Dubbel gevoel
Deze jongedame heet Emma en is een cyborg die de oorlog heeft overleefd. Dat is al uitzonderlijk gezien haar interne kill switch dat had moeten voorkomen, maar ook confronterend voor Alex, die heeft gevochten in de oorlog en daarnaast een rol heeft gespeeld in de creatie van deze levende wapens. Zijn medewerking in een samenwerkingsverbond gaat dan ook niet geheel van harte.
Dit samenwerkingsverbond bestaat uit samen vechten in de wildernis om voedsel en grondstoffen te verzamelen, Emma helpen zoeken naar een mysterieuze plek waar ze heen wil en seksuele diensten. Indien je zou willen kun je je tijd dus besteden aan niets meer dan het triggeren van de ene na de andere scène die niet voor kinderoogjes bestemd is. Niet dat ik dit persoonlijk zou aanraden, daar er maar een paar zijn en ze niets uithalen als je de game ook wenst te voltooien. Daarvoor zijn andere zaken belangrijker.
Wie kent Adobe nog?
Hoewel oppervlakkig, is Doomsday Robot Girl een RPG. Denk echter daarbij aan titels uit het Flash-tijdperk, niet aan de grote namen van het genre. Acties zijn beperkt tot aanvallen en het gebruik van voorwerpen en wapens, en er zijn geen variabelen als critical hits. Hierdoor wordt het meer een rekenspelletje dan wat anders, waarbij je moet plannen en grinden voor je nieuwe gebieden gaat verkennen, zodat je zeker weet dat je tussendoor genoeg kan healen indien nodig. Op twee boss fights richting het einde van het spel na, is dat echter iets waar je je amper druk om hoeft te maken zolang je op andere factoren let.
Die factoren zijn gerelateerd aan Emma en hebben betrekking op haar schade en jullie band. Wanneer Emma teveel schade oploopt, steven je af op een slecht einde en ook haar gevoelens, wensen en signalen negeren is een recept voor een game over. Gelukkig is een beetje tegen haar praten en haar zo nu en dan een knuffel geven voldoende om dit te realiseren. Wederom niet heel bijzonder.
Het voorbeeld van middelmaat
Dit is een beetje wat ik van DRG als geheel vindt. De game is functioneel prima, maar doet weinig meer dan al het minimale. Het verhaal is oké, maar durft nergens een risico te nemen, waardoor je weinig voldaan achter blijft als na vier á vijf uur de credits over je scherm rollen. De art is prima, vooral die van Emma, maar heeft ook enkele vijanden van opmerkelijk slechtere kwaliteit. De voice acting is een leuke toevoeging, echter zelfs met de stem op zijn luidst lijkt Emma meer te fluisteren dan wat anders, waardoor het weinig meerwaarde biedt. Al met al is er dus niets wat er echt tussenuit springt, positief of negatief.
Conclusie:
Doomsday Robot Girl is een game die simpelweg oké is. De art is prima met kleine positieve en negatieve uitschieters, de voice acting is prima maar zacht, de combat is functioneel maar oppervlakkig en zo kunnen we verder gaan. Als je meer van dit soort games wil spelen, kun je DRG proberen, maar doe dat pas als je betere alternatieven al hebt verkend.