Het was het jaar 2004 dat ik echt veel tijd uit heb getrokken voor een JRPG. Een goede vriend raadde mij Dragon Quest VIII: Journey of the Cursed King aan, wat tevens mijn eerste JRPG zou betekenen. Na tientallen uren te hebben gespeeld (met een tussenpauze van toch zeker een paar maanden), was ik uiteindelijk overtuigd: dit was één van de betere games die ik ooit had gespeeld. Nu, veertien jaar later, kreeg ik de kans om Dragon Quest XI: Echoes of an Elusive Age te recenseren. Met in het achterhoofd dat mijn sociale leven een flinke knauw zou krijgen ging ik het avontuur wederom eens aan: kan Dragon Quest XI mijn JRPG-gloriedagen doen herleven?
In Dragon Quest XI speel je, zoals nagenoeg altijd bij Dragon Quest, de rol van een zelf te benamen hoofdrolspeler. In dit geval ben je de prins van Heliodor, waar monsters een ravage hebben achtergelaten. Als Mozes in een kribbe ben je ontsnapt en leef je een rustig bestaan in het dorpje Cobblestone, totdat je achter je ware identiteit komt. Je gaat voor goede raad naar de hoofdstad, maar komt er uiteindelijk bedrogen uit. Het is een begin op zoek naar het grote kwaad, dat in alle Dragon Quest-delen altijd weer op de loer ligt.
Het duurt in Echoes of an Elusive Age even voordat je met het daadwerkelijke kwaad te maken krijgt. Trek daar maar gerust een kleine twintig uur voor uit. In de aanloop naar deze voortijdige climax neemt de ontwikkelaar uitgebreid de tijd de personages voor te stellen en uit te diepen. Uiteindelijk heb je een reisgenootschap van zeven personages waarmee je de wereld rondreist. Elk personage heeft zijn eigen persoonlijke kenmerken, maar heeft in het slagveld ook zo zijn voor- en nadelen. Dragon Quest laat je over het algemeen zelf uitzoeken wat jouw ideale line-up is in gevechten, want bij de hand neemt het spel je niet.
Uitdagend voor de noob
Dragon Quest XI is een regelrechte verademing voor eenieder die al een doorgewinterde fan is van de serie. Veel anders dan de voorgaande delen is Dragon Quest XI namelijk niet. Met zogeheten Pep Powers kun je in gevechten op schaarse momenten dodelijke combo’s uitvoeren, en sommige monsters kunnen worden getemd, waardoor je in bepaalde gebieden kunt ronddwalen met een monster als vervoersmiddel. Verder blijft Dragon Quest XI trouw aan haar formule. Dat uit zich in de turn-based gevechten, de verhaallijn en het tempo van het spel.
Wanneer je dus niet bekend bent met Dragon Quest, dan zul je even moeten uitvinden hoe alles in elkaar steekt. Het is niet dat het spel je compleet laat vallen, en erg moeilijk kan de gameplay niet worden beschouwd, maar je moet wel eventjes op een kleine ontdekkingstocht. Ook het voltooien van missies is niet zo gemakkelijk als dat vandaag de dag in de meeste games is. Je zult soms echt even een stadje moeten afstruinen op zoek naar die ene hint die je naar de oplossing brengt. Het gesprek aan gaan met de bewoners van een stadje levert je niet alleen echte oplossingen voor je missies op, maar soms ook handige tips die je in het spel kunt gebruiken. Daarnaast zijn er in de vele dorpjes en steden enkele zijmissies te vinden die je handige recepten kunnen opleveren, want natuurlijk herbergt ook Dragon Quest XI een crafting-systeem.
Zoals de inleiding al suggereerde, komt Dragon Quest XI langzaam op gang. Niet voor niets wordt de echte vijand pas na een kleine twintig uur bekend. Het tempo frustreert echter nooit. De verhaalmissies maken je nieuwsgierig naar het vervolg en de sprintknop en de optie om te teleporteren naar locaties zorgen voor een hoog tempo. Hierdoor ben je niet uren kwijt met reizen, maar meer met de gevechten en het zoeken naar oplossingen. Precies zoals het een Dragon Quest-game betaamt.
Visueel een sprookje
Dat games steeds realistischer worden, moge duidelijk zijn. Maar een spel als Dragon Quest zet ook zeker de nodige stappen vooruit. De spelwereld is in DQ XI kleurrijker dan ooit tevoren en ook de animaties zijn van een hoog niveau. Steden bruisen van leven en nodigen je uit om op onderzoek uit te gaan. Voor de Westerse versie van DQ XI is er een beroep gedaan op Engelse (en Schotse?) stemacteurs, die zeker een toegevoegde waarde hebben. Een dikke pluim voor Square Enix om dit voor een Westerse release door te voeren. De enige echte aderlating op audiovisueel gebied is de soundtrack. De eentonige midi-geluiden worden je om de oren geslingerd en dit gaat op den duur toch echt irriteren. Elk gevecht weer komt hetzelfde deuntje terug, wat je een nacht lang uit je slaap kan houden. Wat dat betreft hadden we liever een gehele orkestrale soundtrack gezien met meer afwisseling. Is dat misschien nog mogelijk?
Conclusie
Dragon Quest XI is een ode aan de fans van de traditionele JRPG. Het spel laat de gloriedagen herleven zonder daarbij gedateerd aan te voelen. Enkele subtiele tweaks in de gameplay en een flinke grafische boost zorgen ervoor dat de serie nog altijd garant staat voor kwaliteit. Wie meer fan is van vooruitstrevende en vernieuwende JRPG’s, moet dit spel links laten liggen. Voor ieder die wel in is voor een verhaal van tientallen uren en een vleugje nostalgie, is dit een no-brainer. Aanschaffen die handel!